Schaatsen... zweven over het ijs, rondje na rondje na rondje. Stil van binnen, concentratie. Het is wat kouder vandaag en het ijs is enorm glad. In het begin voelt het wat eng aan, maar langzaam aan wordt het duidelijk wat het voordeel van dit ijs is. Een lange slag en zweven maar, zweven over het ijs.
Net als met fietsen, voelt het vlak voordat ik ga schaatsen wat onrustig, een soort van aangename spanning. Ga ik het kunnen vandaag? Het is net alsof de ene helft van mijn zijn de andere helft ervan probeert te overtuigen niet te gaan, vooral niet te gaan, want het zou wel eens mis kunnen gaan. Die spanning - soms wat te groot, zoals die ene keer dat ik naar Sloten zou gaan en ik de hele ochtend op het toilet zat omdat de zenuwen op mijn darmen werkten – is eigenlijk best lekker. Lekker omdat het iets herkenbaars is, een soort van tegenwicht wat zo makkelijk te overwinnen is. En dan als ik de eerste meters heb afgelegd is er herkenning “Oooooh dit hebben we eerder gedaan,” lijken mijn spieren te roepen, “dit vinden we leuk!” gaat het gezamenlijk in koor. Maar dan, na zo’n twintig minuten begint mijn hoofd....
“Het is wel zwaar hè” of “Goh, waarom doen we dit nu ookalweer?” Op zulke momenten is het zaak even door te gaan, want na een minuut of vijf is het voorbij en kan er weer een uur gesport worden.
Maar vandaag, zo op het ijs van de Jaap Eden kwam mijn hoofd met nieuwe teksten. Relatief goede argumenten, als ik eerlijk ben. Zo was er de “Het is natuurlijk gewoon rondjes rijden.” en de “Nou ja, hier draaien ze geen muziek, in Haarlem wel, wat hebben we hier eigenlijk te zoeken?” en uiteraard de “Wat nou als we vallen en we zo’n glijer over het ijs maken en met ons hoofd.... ja wat dan?”
Ik heb geleerd dat ,als ik door die momenten heen ga tijdens het sporten, mij een grote bonus staat te wachten als ik braaf doorsport. Na het fietsen is het, het bekende zware-benen-op-de-bank-gevoel en tijdens het fietsen is het, het lachen om een koe die me aankijkt, of het genieten van die machtige cadans. Schaatsen biedt mij iets anders, mijn altijd drukke hoofd, denkend aan stukjes, denkend aan creativiteit, een deadline of een spannende afspraak.... dat hoofd wordt stil. Ik voel mijn gezicht zachter worden, langzaam aan vormt er zich een glimlach. Het gladde ijs glijdt onder mij door.
Ik ben verkocht!
Lang leve de winter!
Hulde aan de Tacx, de Crosser en de Schaats.... ik ben er bij dit jaar!
Ja schaatsen is ook echte liefde. Voor mij zeker jeugdliefde en passie wat naar boven is gekomen de laatste tijd. Persoonlijk geef ik de hulde aan Spinnen (thuis, juist thuis), Wielrennen, schaatsen oja en dan heb ik ook nog een openlijke liefde voor tennis. Kortom elke sport is heerlijk.
ReplyDeleteSchaatsen is zo gaaf omdat je elk rondje beter doet met of zonder pijn, met of zonder onzeker gevoel.
Elke actieviteit waar je hart van open gaat en je kop fris!
Met de schaatsbaan praktisch om de hoek, baal, baal, baal ik dat ik echt niet kan schaatsen. Meerdere mensen hebben een poging gedaan om het mij te leren. 'je moet ook niet alles willen kunnen', denk ik maar gedwongen.
ReplyDeleteDus fiets ik trouw door op mijn veldrijfiets.. zelfs op het harde zand langs de vloedlijn.