Friday, December 31, 2010

Bedankt!

In het afgelopen jaar werd mijn blog steeds vaker en meer gelezen. Ik kreeg leuke reacties, af en toe vragen en soms werd ik aangesproken rondom wieler evenementen.

Bedankt dat jullie me zo trouw lazen in 2010, dat moedigt me aan.

Een fijn 2011 gewenst met mooie fiets-momenten.
Hopelijk nog een Twitterrit en Alpe D'HuZes.

Rose

Sunday, December 26, 2010

Sportvoeding

Ben ik toch al een tijdje op zoek naar lekkere reepjes.

Die van de Lidl zijn lekker, maar het is dan ook een mueslireep.
Die van Isostar  leken lekker, alleen viel het me op dat ik wel erg vaak misselijk werd.

Vorige week kreeg ik een reepje in de handen gedrukt - herstel, ik kreeg een reepje nadat ik iemand indringend aankeek met een brede glimlach en vertelde dat ik honger had – en dat reepje.... 
dat reepje.. da.... wa lekkur joh!

Jam-achtig met chocolade eromheen. Ik heb de hele week al moeite me te concentreren, want ik denk de hele tijd aan dat reepje.

En vandaag heb ik het reepje gevonden, bij een online shop, dus ik ga NU mijn bestelling plaatsen.

Monday, December 20, 2010

IJskristallen


Er is niets mis met sneeuw, zolang deze vers is of op een zachte ondergrond ligt. Ik kan mij zo voorstellen dat - als je ergens in een durp in de provincie woont – het reuzegenieten is. Maar hier in Amsterdam Zuid is het behelpen. Niet zozeer dat het OV niet rijdt, of dat ik niet op mijn moonboots naar de Appie kan.... dat lukt allemaal wel. Het gaat wat langzamer, maar het lukt.

Mijn trainingsgrond is in deze tijden van winter beperkt tot het Amsterdamse Bos en het parcours bij Sloten, tussen mijn huis en Sloten is ligt langs de nieuwe meer ook nog een crossstrookje. Dat is waar ik het mee doe. Tenzij er verse sneeuw ligt, dan is het tijd voor het echte Urban Cyclo Crossen.

Al met al kom ik de winter wel door.

Maar ik wil nu gewoon even zeuren als dat mag... mag het?

Vanaf mijn huis tot aan het Amsterdamse Bos is het nu een grote massa bevroren pulp met een laagje sneeuw erover. Mijn crossbandjes hebben daar geen grip. De grasstrook naast het fietspad heeft zo’n enorm dikke laag sneeuw dat ik tot aan mijn assen in de witte massa rijd en ik echt niet meer in D1 blijf.  Aangekomen in het Amsterdamse Bos... een gigantische massa sneeuw, maar ja omdat het eigenlijk geen bos is, maar gewoon een uit de klauwen gewassen stadspark, is elk stukje Bos al volop bewandeld door massa’s Amsterdammers. Het bos is veranderd in een laag bevroren pulp met wat sneeuw erover.

Ik wil zo graag gewoon lekker een stukje rijden.

Sloten ligt er mooi bij, al heb ik gisteren een uur op de fiets gezeten om er te komen.

Gewoon een stukje fietsen.

Dat is toch niet teveel gevraagd?

Morgen ga ik met een clubgenootje, met de fietsen in de auto, richting Zeist, hoplijk is het sneeuw daar wat frisser, zodat we lekker een stukje kunnen rijden.

Lekker... een stukje rijden.

Gewoon een stukje rijden.

Thursday, December 16, 2010

over de videotheek, het fietsmaatje en de Tacx

Bij de videotheek om de hoek kennen ze me al… aan het eind van de middag kom ik binnen op een doordeweekse dag voor een filmpje. 
Niet te moeilijk... wel lang, een beetje zo’n film die me meeneemt in het verhaal, maar waarbij ik niet veel hoef na te denken. Vooral op dagen als vandaag, want het regent en niet zo’n beetje ook. 
Dus op mijn fiets gaat het achterwiel met het blauwe Tacx bandje en ik ga de doodsaaie strijd met de klok-in-combinatie-met-de-slappe-film aan.

Tacxen is niets aan, het is saai, een minuut kan op de Tacx zeker een uur duren. Dus waarom Tacx ik dan? “Ik heb een doel” is het simpele antwoord.

Altijd ergens rond 25 minuten, de 54 en het uur met 13 minuten krijg ik het zwaar, niet fysiek, maar in het hoofd, dat eeuwige hoofd. Ik heb dan geen zin meer, de tijd lijkt te langzaam te gaan, het is nog lang geen voorjaar of ik wil mijn mail checken.

Mijn fietsmaatje is veel beter in dit soort dingen dan ik. Hij is type verstand op nul en doortrappen. Ik weet niet of hij wel zo’n goede fietser is, maar wat ik wel weet is dat hij op karakter overal komen kan. Vergeleken hem ben ik een wijf, een jankerd. Het fietsmaatje weet mij goed te motiveren, hij verteld me niet dat ik door moet zetten of dat ik een watje ben als ik het niet doe, nee hij verteld me heel rustig dat hij “de vorige keer 96 minuten op de Tacx zat”..... Ja daar heb je me mee... ik moet dan meer.
Honderd heule minuten werd mijn doel. Dan verteld Fietsmaatje me dat zijn “doel de vorige keer negentig minuten was en dat ik daarom dan, als ik zonodig meer wil, zeker honderd-en-zes-tacx-minuten moet maken” Het werden er 100 en 7!

Het filmpje wat ik huur bij de videotheek is ook niet zaligmakend, het is afleiding, maar mijn hoofd verteld me binnen no-time dat ik het net zo goed op de bank kan kijken met een zakkie chips. Het is campingweer vandaag. Dat is regen, regen en nog eens regen. Ik ga op zoek naar een film van 115 minuten. Een film die je beter niet vanaf de bank kunt kijken... de chips en de cola komen vanavond wel.

Als iemand nog film suggesties heeft, of met me wilt skypen tijdens het tacxen... dan hoor ik het graag.

Tuesday, December 14, 2010

Zen in de winter

Schaatsen... zweven over het ijs, rondje na rondje na rondje. Stil van binnen, concentratie. Het is wat kouder vandaag en het ijs is enorm glad. In het begin voelt het wat eng aan, maar langzaam aan wordt het duidelijk wat het voordeel van dit ijs is. Een lange slag en zweven maar, zweven over het ijs.

Net als met fietsen, voelt het vlak voordat ik ga schaatsen wat onrustig, een soort van aangename spanning. Ga ik het kunnen vandaag? Het is net alsof de ene helft van mijn zijn de andere helft ervan probeert te overtuigen niet te gaan, vooral niet te gaan, want het zou wel eens mis kunnen gaan. Die spanning - soms wat te groot, zoals die ene keer dat ik naar Sloten zou gaan en ik de hele ochtend op het toilet zat omdat de zenuwen op mijn darmen werkten – is eigenlijk best lekker. Lekker omdat het iets herkenbaars is, een soort van tegenwicht wat zo makkelijk te overwinnen is. En dan als ik de eerste meters heb afgelegd is er herkenning “Oooooh dit hebben we eerder gedaan,” lijken mijn spieren te roepen, “dit vinden we leuk!” gaat het gezamenlijk in koor. Maar dan, na zo’n twintig minuten begint mijn hoofd....

“Het is wel zwaar hè” of  “Goh, waarom doen we dit nu ookalweer?” Op zulke momenten is het zaak even door te gaan, want na een minuut of vijf is het voorbij en kan er weer een uur gesport worden.

Maar vandaag, zo op het ijs van de Jaap Eden kwam mijn hoofd met nieuwe teksten. Relatief goede argumenten, als ik eerlijk ben. Zo was er de “Het is natuurlijk gewoon rondjes rijden.” en de “Nou ja, hier draaien ze geen muziek, in Haarlem wel, wat hebben we hier eigenlijk te zoeken?” en uiteraard de “Wat nou als we vallen en we zo’n glijer over het ijs maken en met ons hoofd.... ja wat dan?”

Ik heb geleerd dat ,als ik door die momenten heen ga tijdens het sporten, mij een grote bonus staat te wachten als ik braaf doorsport. Na het fietsen is het, het bekende zware-benen-op-de-bank-gevoel en tijdens het fietsen is het, het lachen om een koe die me aankijkt, of het genieten van die machtige cadans. Schaatsen biedt mij iets anders, mijn altijd drukke hoofd, denkend aan stukjes, denkend aan creativiteit, een deadline of een spannende afspraak.... dat hoofd wordt stil. Ik voel mijn gezicht zachter worden, langzaam aan vormt er zich een glimlach. Het gladde ijs glijdt onder mij door.

Ik ben verkocht!

Lang leve de winter!

Hulde aan de Tacx, de Crosser en de Schaats.... ik ben er bij dit jaar!

Thursday, December 9, 2010

Polderleed

Mooie zwarte laarzen, met een lange hals die een beetje los om de kuit dient te zitten of een skinnyjeans, zo’n strakke spijkerbroek met van die oneindig mooie lange veulen benen erin. Een jurkje met een legging eronder of gewoon een afgeknipt spijkerbroekje met een geruit bloesje erboven en rode westernlaarzen. Een bikini met een broekje met van die strikjes aan de zijkant. Paarse pumps met een scherpe, hoge naaldhak.

Het is allemaal verleden tijd!

Vroeger was ik te onzeker over mijn looks en durfde ik me niet te laten zien in iets straks, korts of hooggehakst. Ik was er heilig van overtuigd dat ik een soort kamerolifant op hakken was, dat als ik liep in die bikini mijn benen na het bewegen nog even na blubberden zoals het bij zoveel vrouwen gebeurd. Mijn benen waren zo wit dat een afgeknipt spijkerbroekje een beetje viezig stond.

En ook dat is verleden tijd!

Een maand geleden wilde ik mijn zwarte laarzen aan... ik krijg ze niet meer over mijn kuiten.
Mijn benen zijn behoorlijk strak tegenwoordig, dankzij vele uren op de fiets. Afgelopen zomer knipte ik een spijkerbroek kort en pakte mijn rode western laarzen... wat bleek? Ik heb een streepje, zo’n 20 cm onder het gerafelde broekje! Het strand? Ik pas ervoor want ik draag tegenwoordig het eeuwige wielerpak met bruin tot aan mijn mouwen en broekspijpen. De paarse pumps? Ja dat past nog, mijn voeten zijn hetzelfde gebleven... alleen die kuiten die erboven zitten en die door de hak in een bepaalde vorm gedwongen worden... ik lijk wel een kerel!

Ik had maandag mijn skinnyjeans aan en bewegen werd moeilijk omdat de broek op mijn benen strak zit. Maar tegelijkertijd zat het onding wijd bij mijn billen, want daar ben ik dan wel weer wat kleiner geworden.
En vandaag?

Vandaag liep ik in mijn legging en keek naar mezelf in een etalage ruit – wat elke zichzelf respecterende wielrenner doet en vrouwen overigens ook- en ik zag dat ik van die Rabo-pro-ploeg-hoekjes-van-spier aan het ontwikkelen ben rondom mijn knieën.

Rabo pro is misschien wat overdreven, maar het zag er gek uit, dat wel.

Als ik ooit nog aan de man wil komen...

Maar ik houd zo van fietsen!


Het goede nieuws is dat ik in iedergeval mijn benen scheer.

Monday, December 6, 2010

De Cauberg Clinic

Ik moet toegeven dat ik die hele Cauberg niet gezien heb die dag... maar dat is een lang verhaal. De versie voor de buitenwereld staat in de Fietssport, het magazine van de NTFU.

Je kan erop klikken, dan wordt het groter:

Friday, December 3, 2010

gevoelsbedrog.....


Het voelt helemaal niet zo suf als het eruit ziet hoor.....

het voelt spannend, snel en slipperig enzo...

maar ja...


Ik heb nog een lange weg te gaan.


En die weg bestaat vooral uit heel vaak hetzelfde stukje weer rijden net zo lang tot het me lukt.

en nog een keer

en nog een keer

en nog een keer

en nog een keer, zodat je... voordat je het in de gaten hebt al wel tien uur door sneeuw hebt lopen raggen op je nieuwe Empellaatje in 1 week tijd en je aan het eind van de week met benen van beton languit op de bank voor pampus ligt. 

Het valt niet mee... het leven van een beginnend crossmeisje, voorheen poldertrapster annex klimgeit ook aan te spreken als fietsjournalist.... en voor vrienden en familie gewoon Rose.

Crossen.... sneeuw


Fietsen in de sneeuw…. knisperende banden en af een toe een beetje glijden. Het is perfect, want niemand anders waagt zich op de fiets zo op deze dagen.

Vandaag baal ik dat ik in Amsterdam woon. Normaal gesproken bevalt het me wel, mijn rondje ringvaart, mijn Amstel, mijn Coffee Company, mijn wandelpad om de hond uit te laten, mijn Beethovenstraat, mijn Amsterdam. Maar vandaag voel ik me wat beperkt.

Een vriendje van me woont in Zeist, die is in een poep en een scheet op de met sneeuw bezaaide bospaden. Het bos wat ineens een heleboel wit is. Ik zag een foto van Larsje Boom-met-zijn-mooie-kaaklijn. Hij was een stralend oranje poppetje in een decor van wit. Mijn broer woont in Deventer, daar lijkt zelfs midden op de Brink nog meer sneeuw te liggen. Ik? Ik moet het doen met het Amsterdamse Bos, het parcours rondom Sloten en een paadje bij de koeien van de Nieuwe Meer.



Dag 4 van mijn crosscarriere... ik mag niet klagen hoor, ik vind het leuk. Waar ik op dag 3 leerde dat die bevroren sporen niet perse eng zijn, want met voldoende vaart stuiter je er wel uit, leerde ik op dag 4 dat die sporen onder de sneeuw verraderlijk kunnen zijn.

Het parcours bij Sloten is misschien dan niet het witte landschap van Larsje Boom-met-zijn-mooie-kaaklijn, maar voor mij als beginnend crossmeisje (voormalig poldertrapster annex klimgeit) is het precies wat het zijn moet... namelijk elke dag weer anders.

Zo is er het moeilijke stukje waar ik links moet houden en dan kijken in de bocht en het heuveltje op het midden op moet rijden... vandaag was links houden bijna vallen en kwam ik dichter in de armen van een boom dan in het midden van het heuveltje. De bochtjes die ik eerder “oei oei oei” nam die zijn vandaag veilig en wit en ineens valt het op dat het niets meer is dan een bochtje. Aan de sporen van voorgangers kan ik zelfs zien dat ik niet eens zo heel slecht uit kwam.

Ik en mijn crosser, mijn crosser en ik.... het allermooiste vind ik een groot grasveld met verse sneeuw. Niet kunnen zien wat eronder ligt en er keihard overheen scheuren. Het is fantastisch om die fiets weg te voelen schieten in een bocht, te denken dat ik ga vallen en dan toch de juiste manier vinden om die fiets weer onder controle te krijgen. Soms is de ondergrond zo heftig dat ik stuiter, maar dan wel terwijl ik keihard doortrap...

Hihi ik hoor iedereen klagen.... het duurt zo lang op de Tacx .... was het maar weer voorjaar etceteraenzo

En ik... ik baal dat ik niet in hetzelfde dorp als Lars Boom woon. Ik heb mazzel dat ik tenminste kan fietsen en het nog leuk vind ook...

...bijna leuker dan gewoon fietsen.



(de Lars Boom foto.... heb ik van zijn facebook pagina gejat.. sorry Lars)




Een update...



















Deze week had ik het druk druk druk en heb ik weinig gedaan aan Alpe D'HuZes, maar hier toch een update:

Gedoneerd 916,01
Toezeggingen 660,00
Dus nog 4083,99 euro te gaan

Dat klinkt als een onmogelijke opgave.... maar dat heb ik wel over meer dingen gedacht.
Als iedereen die dit bericht lees nou een euro overmaakt... dat zou al heel veel helpen!

KLIK HIER

Sunday, November 28, 2010

Crossen voor beginners… deel 2














Ik heb heel bewust gekozen voor het crossen. Ik merkte deze zomer namelijk dat ik niet genoeg zelfvertrouwen heb op de fiets. Dat ik bang voor bochten ben en angst heb om te vallen. Crossen is technisch, maar de ondergrond is niet van asfalt, dus het risico lijkt minder groot. Het leek mij een slimme manier om te gaan spelen op de fiets. Mijn plan voor deze winter is dan ook vooral spelen, geen wedstrijdjes, maar gewoon de wereld van het veldrijden ontdekken.

“Van fietsprinses naar keunnegin van de modder, dat is niet niets, dat gaat niet over rozen.”

Helemaal klaar voor dag twee, deze keer wat minder mooie fietskleding, want gisteren zat er wel erg veel modder overal. Iets betere sokken, want gisteren waren mijn tenen bijna hompjes bevroren vlees. Mijn knalroze Buff ver tot over de oren, want ook die bleken gisteren gevoelig voor het klimaat. De Empella blinkend in de gang, klaar voor dag twee.

Waar ik gisteren de veiligheid van het Amsterdamse Bos opzocht, koos ik vandaag voor het cross parcours rondom Sloten, juist ja, daar waar in de zomer altijd koersjes zijn. Het parcours is afgezet met van dat rood met witte lint. Het bestaat uit een modderige slingerroute met hier een hobbel of een kuil. Sporen van mooie crossbandjes, met van die verfijnde nopjes, waren nog zichtbaar. Gisteren is hier namelijk een wedstrijdje gereden.

Waar het parcours begint? Het is me volledig onduidelijk. Gelukkig vind ik een open stuk en kan ik gewoon ergens beginnen.

Waar ik eerder op de MTB en gisteren in het Amsterdamse Bos leerde dat modder mijn vriend is. Dat ik modder leuk en spannend vind, leerde ik vandaag meer over modder in combinatie met vorst op een parcours en het fenomeen gezichtsbedrog. Het is vandaag immers min 1 en sommige stukken modder zijn helemaal geen zachte stukjes waar mijn wielen lekker gaan slippen. Door de kou zijn ze veranderd in keiharde sporen van voorgangers waar ik met geen mogelijkheid uit kan komen... linke soep joh!

Waar ik dacht gewoon lekker te gaan rijden valt het me niet mee, de scherpe bochtjes, de kuiltjes en de sporen en dat allemaal met een slakkengang. Ik ben maar wat blij dat er niemand anders op Sloten was. Het zal er vast leuk uit hebben gezien, een meisje op een mooie Empella - de crosser bij uitstek – die heel langzaam de bochtjes neemt en bij elke bochtje zachtjes “oei oei oei oei oei” mompelt. Het is wel erg technisch dat crossen, vooral op zo'n parcours.

Soms als je aanzet, dan voel je, je banden wegglijden, in een bocht kan de fiets bijna scheef onder je komen en met een beetje mazzel kom je recht de bocht  weer uit. Zoniet? Dan is het modderhappen. In het gras is het moeilijk te zien hoe de ondergrond erbij staat en een kuil kan hard aankomen. En in mijn geval... die lintjes waarmee het parcours is afgezet... ik zal wel ergens diep van binnen geloven dat het schrikdraad is, want ik reageer er heftig op, alsof ik ze niet aanraken mag.

Nee ik moet nog wel wat oefenen, ik ben nog niet klaar voor een wedstrijdje. En trainen... dat zit er misschien even niet in vrees ik. Ik ben gevallen en ben slingerend in een slakkengangetje naar huis gereden. Mijn rug doet erg veel pijn.

Had ik dan misschien toch moeten gaan schaatsen, of mountainbiken of mijn mooie fiets aan de pekel moeten wagen?

(foto: www.crankmychain.com) 

Saturday, November 27, 2010

cyclocrossen nivo nul


Schaatsen… dat kan alleen als de ijsbaan open is en als de ijsbaan dan al open is, dan is het niet open voor publiek. Als mijn schaatsmaatje en ik willen schaatsen met onze kromme enkels en huur-noren dan mag dat op maandagavond pas na negen uur. Ik vind dat stom!

Mountainbiken... dat is voor in de bergen en we hebben hier geen bergen. Er is wel wat, in de duinen, bij Schoorl. Als ik daar wil fietsen moet ik heel lang met de trein en nog een stuk fietsen, of ik moet een auto hebben. Dat vind ik ook stom!

Pekel... dat is dat zout met een kleurtje wat ze op de straat gooien om te zorgen dat het niet glad wordt. Het is helemaal niet goed voor mijn fiets. Maar als ik mijn fiets direct schoonmaak komt het wel goed. Alleen gooien ze geen pekel op de landweggetjes waar ik rijd met mijn racefiets, dus daar ligt dan gewoon ijs. Ik kan toch echt niet de enige zijn die dat stom vind!

Winter

Maar goed... mij krijg je niet gek!

Ik zet mijn Empella in en ga lekker cyclocrossen!

Vandaag heb ik voor de eerste keer op mijn crosser gereden. Nivo nul, dat wel, maar voor mij reuze spannend. Ik heb mijn crosser naar het Amsterdamse Bos gereden en heb daar door blubber, over pakken met natte bladeren, het ruiterpad, een stuk gras met molshopen en vermoedelijk door een hondendrol gereden. Voor de ervaren crosser is dit appeltje eitje, voor mij was het leren.

Froglegs, de remmen op een crosser “met iets anders rijd je niet” functioneren eigenlijk niet, waardoor ze in feite precies doen wat ze doen moeten. Remmen op een plak natte bladeren in de bocht betekend namelijk slippen wat vallen kan veroorzaken. Vallen is niet zo erg op zo’n weggetje want de ondergrond is zacht.

“Sturen is het nieuwe remmen!”

Ik heb een uurtje rondgereden, op sommige stukken tot mijn assen in de modder. Af en toe de fiets onder me weg voelen glijden en daarop kunnen reageren. Een heuveltje afrijden op het gras wat eigenlijk een laagje groene sprietjes op een blubberrivier blijkt te zijn!

Fietsen is beter dan schaatsen, schaatsen is heel technisch, fietsen geeft mijn benen een lekker gevoel.

Mountainbiken is minder leuk dan schaatsen al is downhillen weer veel cooler.

Wielrennen is het allerleukst alleen niet altijd mogelijk.

Fietsen op de baan is gewoon eng.

Winter, op-zich-zelf, is nieteens erg fout.

Cyclocrossen is leuk, met andere woorden.... dat vind ik niet stom!


Monday, November 22, 2010

Diep geraakt…



















Mijn aktiepagina staat nog maar een dag online en er is al zoveel gebeurd.
Een telefoontje van mijn moeder, berichtjes van mensen die doneren... Alpe D’HuZes is begonnen...

Emotie

Gevoelens, tranen, een brok in de keel, maar ook blijdschap en een gevoel van samenzijn en horen bij, het is allemaal deel van de Alpe D’HuZes ervaring. Ik was er vorig jaar voor de eerste keer bij en op de allerlaatste dag, vlak voordat we in de auto stapten, knakte er iets in mij. Ik ben niet zo dol op gevoelens en ben er dan ook in geoefend deze zoveel mogelijk af te vlakken. Nu heeft het leven mij geleerd dit niet te doen en ik laat mijn gevoel steeds vaker toe. Maar daar op de berg.... op die laatste dag... wat ik toen voelde, dat was zo diep, zo ongelooflijk diep. 


Sunday, November 21, 2010

Voor...

Papa, ik ben zo trots op je. Jouw vechtlust inspireert me.

Oma Mentink, wat jammer dat ik net te laat was om u te leren kennen. U wilde zo graag een kleindochter.

Bo, verre vriend, ik denk vaak lachend terug aan de momenten die we hebben gehad terwijl jij je chemo kreeg en ik je via de chat berichtjes stuurde en dat je erom moest lachen. Je lag te schateren terwijl de behandeling je lichaam in liep.

Gerrit Heezen en je familie. Sorry, ik heb even geen woorden.

...

Ik ga het doen, hopelijk 6 keer.


Kan je alsjeblieft de link forwarden, naar vrienden, kennissen of collega's?


http://deelnemers.alpe-dhuzes.nl/acties/rosementink/rose-mentink/actie.aspx

Monday, November 15, 2010

wintertraining

Waar sommigen een pootje over maken, anderen de fiets tijdelijk aan de wilgen hangen en enkelen de crossert of mtb pakken zijn er nog die uitzonderlijken die ervan uitgaan door te fietsen in de winter. Overschoenen, beenstukken, lange broeken, windstoppers, helmmutsjes en handschoenen worden aangeschaft aan het eind van de zomer. De moed is vol. Heroische beelden op het netvlies van tochten door bar en boos, terwijl buiten de zon nog schijnt en de tenen nog vrijelijk bewegen in de surfslipper.

Een paar weken geleden heb ik mijn eerste trainingsrondje in het donker gereden. Mijn niet zo geliefde rondje ringvaart. Vanaf huis, via Sloten, langs de vaart en over Amstelveen richting huis is voor mij net onder de 80 km. Dan is er de korte variant, waar ik de ringvaart zuiver rondrijdt en die is rond de zeventig.
Een trieste rit, vind ik het altijd, langs de dorpen en het water. Meestal, zo rond de kop steekt de wind op en waait ie recht op mijn poffertje. Al wat rest is trappen en accepteren dat als ik bij Crucius ben, het net wat beter wordt.

De ringvaart was mijn eerste fietsroute. Onderweg zie ik allemaal punten waar ik ooit weleens wanhoop heb gevoelt omdat ik toen als beginnende fietser echt nog niet verder dan veertig kilometers trappen kon. Tegenwoordig rijd ik die plekken voorbij, met een hoge cadans en het hoofd opgeheven, veertig is voor mij geen woest getal meer.

Ik heb mij voorgenomen om deze winter in-ieder-geval het rondje twee keer per week te rijden. Dit besluit stamt uit eindjuli-net-voor-augustus.

Rondje Ringvaart, half November, de realiteit... de lucht is koud, de zon lijkt enkele meters boven de weide te hangen, automobilisten willen naar huis. De wind, noord-noord-oost-ofzo, voelt scherp en hard.
Ik herrinner me vorig jaar, zo ongeveer rond eind-januari-begin-februari, de ringvaart was kaal en grauw, het weer grillig en de weg was leeg.

De opbouw van het seizoen begint voor velen in November.  In de winter, als er niet gekoerst wordt, is het tijd - of is er eindelijk tijd - voor het begin van de rustige duurtrainingen. In tegenstelling tot de mooiweerfietser maken de ietswat-serieuzerer-amateurs-tot-en-met-de-eliterenners-met-contract juist in de wintermaanden hun eenzame, koude uren. 

Vorig jaar zag ik een interview met Gesink en het begeleidende filmpje was er een van zo’n duurtraining. Het sprak me aan, ik wilde erg graag hetzelfde doen. De disipline hebben om in de winter een duurtraining te doen. Een aantal per week......

Ik zag een foto van een raborenner in de sneeuw, een lege weg, guur weer en die renner. Die renner die ondanks de omstandigheden, het kon opbrengen om in zijn eentje, gevolgd door de fotograaf, de besneeuwde wegen te trotseren. Bedwelmd door mijn hang naar romantiek en heroische momenten stelde ik me voor hoe ik dit ook zou gaan doen. Hoe ik, als nog-niet-eens-een-b-amateurtje, uren en uren zou gaan trainen, net als de profs.

Daar zit ik dan vandaag, zo half-november-aan-het-eind-van-een-zonnige-dag, ik heb mijn fiets niet aangeraakt. Over een uurtje ga ik schaatsen, met wiebel enkels op echte noren... mijn slippers staan onder mijn bed. Net als ik verlangen ze ook weer naar hoog-zomer-als-de-lucht-warm-is-en-de-benen-goudkleurig-bruin... ach het is behelpen.

Wednesday, November 10, 2010

aftellen....

Op 5 januari ben ik jarig...
dat duurt nog wel even, maar om mijn vrienden, volgers en lezers de kans te geven mij te paaien op deze mooie dag, zal ik alvast mijn wenslijstje beginnen te maken.
Allereerst wil ik heel graag dit armbandje hebben....
















Voor meer info: http://www.hethamertje.nl/

Friday, November 5, 2010

vlinders

Het is zover, het is donker als ik naar huis rijd na mijn werk, het is donker als ik voor een training afspreek bij de brug bij Ouderkerk aan de Amstel, het is donker als ik na het eten een rondje Ringvaart pakken wil…

Ik vind het moeilijk fietsen in het donker, maar wel intiem. Ik met mijn fiets in een soort cocon, omringd door gebrek aan licht en zicht. Soms hangt er een soort avond mist over de velden en de wegen en geluid lijkt niet veel verder te gaan dan het randje van mijn lichtcocon. Ik rijd voorbij huizen en kijk naar binnen. Families aan de eettafel, achter de buis, mensen die thuiskomen en hun jas uittrekken, de hond die blaft... ik vind dat lekker. Ik geniet van het aanschouwen, het begluren van andermans leven. Op de fiets trekt het aan me voorbij en het lijkt net een videoclip. Mijn leven, mijn zijn wordt zo geminimaliseerd tot mijn cocon van licht omringd door videoclipjes. Op mijn rechteroor mijn iPod die dit gevoel versterkt. En dan de cadans, het steeds doorgaande trappen van mijn benen.

Maar het is ook eng, ik voel me kwetsbaar op de weg. Auto’s en opritten aan de ringvaart, zien ze me wel, wat nu als ze me raken? Een auto die achter me rijdt en alleen het lampje ziet, of die tegenligger die links af wil slaan, kan hij mijn snelheid wel goed inschatten? Ik ben als fietser kwetsbaar op de weg.

Als vrouw speelt er uiteraard nog meer door mijn hoofd. Met regelmaat denk ik aan van die vreselijke scenes waar een enge man een vrouw inhaalt op de fiets en haar grijpt. Maar ik ben me bewust van mijn snelheid en ik weet dat de gemiddelde fietser in Nederland niet meekomt met een matig racefietsmeisje. Ik kan met die kromme pootjes van me een fikse snelheid weg trappen.. maar toch.

Kwetsbaar

Mijn cocon die zo veilig aanvoelt, mijn kleine wereld op de fiets en dan die grillige onbekende wereld daarbuiten. De avond, het donker... niet het juiste moment voor een helder perspectief, het gebrek aan licht en zicht vervormd immers.

Avondfietsen, ik vind het mooi en ik vind het eng, ik voel me stoer en oppermachtig, maar zo kwetsbaar. En toch, al is het voor mijn zielenrust, de pepertjes en mijn conditie, zal ik mijn uren moeten maken...
Mijn fietsmaatje is nog niet aan donkerrijden toe, hij heeft het schaatsen herontdekt. Anderen brengen het toch niet op.

Maar ik heb geduld... er komt een dag dat het weer druk is op de ringvaart.. als het Tacxen lang genoeg geduurd heeft, of als de schaats geen voldoening meer biedt en dan, op die dag, zullen we samen rijden, oppermachtig! In een veilige wielercocon.... ik wacht op jullie.

En tot die tijd?

Woensdag 80 minuten op de Tacx en donderdag ook.... vanavond laat ik hem staan. Zondag fiets ik met het fietsmaatje mee naar de ijsbaan... in een veilige cocon van het fietsmaatjescollectief.

- een rups zit voor een tijdje in een cocon en komt daar dan uit als een vlinder -

Wat zal het doen met een beginnende fietster?



Thursday, October 28, 2010

Een maatpak dat te strak zit

Een stukje over mountainbiken in Livigno voor Fiets, eentje over de Home-Movie-Day voor Z, dan nog 400 woorden over de Cauberg Clinic van de Rabobank voor het blad van de NTFU en afgelopen maandag het interview met Gary Fisher op de Bikemotion.

Dat is zo’n beetje waar ik de laatste tijd mee bezig ben geweest. Zo op papier lijkt het niet veel, ik schrijf toch immers met regelmaat stukjes voor op mijn blog? Ja dat is waar... alleen is het schrijven voor Z, Fiets en al die andere grote-mensen-bladen heel anders dan het gebabbel over mezelf. Het is makkelijk om in de ik-vorm te schrijven over onderwerpen die ik zelf uitkies. Ik schrijf bijna altijd wel over fietsen en over hoe ik dat ervaar. Dan gooi ik er een grappige vergelijking in en klaar is Rosa, het stukje slaat in als een bom.

Het schrijven voor anderen – hier komt weer zo’n passende vergelijking – is als het fietsen op een andere fiets, of het bewust trainen van bijvoorbeeld je cadans. Het gaat gedeeltelijk met het hoofd en gedeeltelijk vanzelf. Om te ontwikkelen, of groeien, is het nodig dat ik al fietsend mezelf corrigeer. Opletten, voelen, verbeteren, ritme vinden, kijken hoe het gaat, opletten, voelen, verbeteren ... dat vreet energie. Gelukkig leert het lichaam snel en na een tijdje is de oefening ineens heel makkelijk, het lijkt dan vanzelf te gaan.
Nu is het wel zo dat ik, tijdens mijn trainingsrondje, kan doen wat ik wil, zo snel als ik het wil, wanneer ik het wil. De druk houd ik er zelf op.

Met het schrijven voor bladen en het dealen  met een hoofd redacteur is dat wel even wat anders. Ineens heb ik te maken met een derde persoon en wordt er van mij verwacht dat ik goed werk lever. Ineens is het geen hobby meer, ineens is het echt.

Aiaiai....

Net zoals met het trainen op cadans is er nu die fase waar het allemaal best wel moeilijk is. Die fase waarin ik denk dat ik – snik – het nooit zal kunnen. Ik wil mijn stukjes liever niet insturen, ergens ben ik bang dat de redactie leden elkaar zullen aankijken en zeggen dat ik beter telefoniste had kunnen worden. Ik vind het eng, ik vind het moeilijk en het vreet energie!

In Februari dit jaar reed ik mee met dat groepje fietsers in Zeist, juist ja, dat groepje waar ik het vaker over heb, en het ging mij te heftig, te snel. Ik was bang en boos, want ik kon het nog niet zo goed. Ik zat in een tweestrijd tussen het willen van en het bang zijn voor. Ik ben doorgegaan, trappen, trappen, trappen. Doorzetten.... juist als mijn hoofd mij verteld dat ik het niet kan. En afgelopen weekend, zo’n acht maanden later, fietste ik een aantal heren eruit. Ik ben gegroeid.

Ik weet uit eerdere ervaringen dat het wel goed zit, ook met het schrijven. Moed is niet hetzelfde als zonder angst zijn, moed is rustig doorgaan ook al ben ik bang.

Net als met die training op cadans.... er komt een dag dat mijn journalistenpak voelt als mijn eigen huid.

Thursday, October 21, 2010

Druk

.... te druk om te fietsen, om te meeten met vriendinnen
te druk om te schrijven
te druk om te twitteren, facebooken en fietsforummen...


druk druk druk
de zesdaagse
de rabo Caubergclinic
en dan nog de bikemotion....

ik ben nu officieel journalist en schrijf freelance voor een paar bladen...

druk druk druk, zelfs te druk om te bloggen....

maar er is een stukje in de maak in mijn schijverrette.

geduld mijn lieve lezers.

Tuesday, October 5, 2010

*****Boodschap van Algemeen nut*****

Zweetshirts, je weet wel dat onderste laagje kleding voor op de fiets. Dat laagje met de unieke eigenschap om vocht naar buiten te transporteren. Dit in tegenstelling tot een katoenen shirtje van de Hennes, wat er vooral leuk uitziet en vocht vasthouden als hoofd-eigenschap heeft.

Ik ben er al een tijdje mee bezig... waarom draag ik ze, wat vind ik fijn en wat vooral niet. Doen ze het leuk in alle seizoenen en allerbelangrijkst... doet het shirt wat het belooft te doen?

De merken die ik in mijn bezit heb? Craft, Odlo, X bionic, Outwet en Falke.

Ik ben een vrouw. Gelukkig hoef ik niet een enorme cup mee te sjouwen op de fiets, maar ik heb wel wat ondersteuning  nodig. Bij vrouwenshirts zie je dan ook dat de stof net iets anders is ten hoogte van de borsten: iets strakker, of iets steviger. Ik draag geen sport bh, al ben ik op de site van Craft aan het kijken en hebben zij er eentje die ik wel wil. Een gewone bh, of mijn wat strakkere topje, is geen optie, daar het materiaal niet die unieke hoofdeigenschap van een zweetshirt heeft. Het dragen van zo’n bh zou de werking van het shirt weer teniet doen.

“Een zweetshirt dient direct op de huid gedragen te worden en hoort strak te zitten.”

Niet strak zodat het trekt, wel strak zodat het niet lubbert. Vanaf Februari dit jaar heb ik de werking van mijn shirts in de gaten gehouden. Dus ik heb koud, nat, droog, warm, uitermate heet en helaas weer nat weer ervaren met de shirts.

Juist ja.

Zweetshirts, niet bepaald een onderwerp om over naar huis te schrijven, maar ergens wel zeer belangerijk, tenminste als je besluit er een seizoen op te gaan letten. Welke houdt me nu echt droog? Worden mijn borsten op hun plek gehouden? Voel ik het shirt langzaam optrekken of lubbert ie ergens in mijn bibshort?

Ik zie bijna iedereen met Craft rondrijden en ik ben van dat merk juist niet zo onder de indruk, ik vind het warme shirts en het materiaal staat me niet aan. Ik vind ze lelijk. Als ik een Craft shirt draag ben ik me er zo enorm bewust van dat ik het ding aan heb. Daar heb ik niets aan als ik met mijn tong op de weg aanklamp en de longen uit mijn lijf trap.

Dan is er mijn Falke, dat is eigenlijk een shirt voor lopers, dus niet voor fietsers. Daar heb ik mijn les geleerd. Het materiaal is top, ik blijf droog. Rondom mijn borsten zit het shirt ook goed, geen gezwaai en geschud. Maar de snit? Niet bepaald gemaakt voor de fietshouding. Dus binnen tien minuten fietsen is het shirtje opgetrokken tot net boven mijn navel... zie dat maar eens recht te trekken tijdens een scherpe bocht midden in een peletonnetje woeste mannen.... ik niet hoor!

Zo is er voor elk shirt wel wat te zeggen. Zo zijn er maar weinig merken waar ik mijn Polar in vast kan klikken. En het is mij opgevallen dat, als ik door mijn goede zweetshirt droog van de fiets stap, ik alsnog sta te bibberen, doordat ik nat ben onder de band van mijn Polar. Niet zo effectief.

Ik ben in het bezit van 1 shirtje wat aan alle eisen, op eentje na, voldoet. Ik blijf droog, het zit mooi, het staat mooi, het voelt lekker, de Polar kan erin geklikt enzovoort enzovoort. Ik weet dat Basso en de rest van zijn ploeg erin rijden. Alleen is dit goede merk nauwelijks in Nederland te verkrijgen.

Als ik zo’n shirtje wil kopen moet ik helemaal naar de winkel van een vriend in Zeist. Dat is dan op de fiets of met de trein. Ik kan het ook online bestellen, maar dan heb ik het niet vandaag...

En dit is waar ik hulp nodig heb!

Outwet doet zijn naam eer aan. Outwet heeft de Giro gewonnen! Outwet is mooi!

Fietschers van den Laage Landen ik roept u op... manipuleer uw lokaale fietschenmaeker, bedel ende smeek. Doet een verzoek tot verkoop van Outwet voor het einde van deeze week!

















verkoop informatie: 

Sunday, September 26, 2010

Het Seizoen

Het is zover,
Cyclocrossen... blubberraggen

Nieuwe mannen in lycra
banden met noppen

Ik ben er klaar voor!

Saturday, September 25, 2010

MTB is ok ole ole! Part 3

“Een kombocht is eigenlijk niet veel meer dan een mini-bocht in het Velodrome, maar dan bovenop een berg, gemaakt van zand.”
“En een full-face-helm is geen indicatie van toekomstige onveilige zaken, het is slechts een verzekering van tanden die niet in een boom gedrukt zitten...”

Ik kreeg tranen in mijn ogen toen ik in Hoofddorp mijn helm ophaalde, het was een soort motorhelm voor op de fiets. Zo’n helm die bmx-ers dragen. Ik wilde gewoon mountainbiken, zoals ik het me voorgesteld had. Gezellige, gemoedelijke mensen op een fiets met dikke banden, op jeeppaden... die rustig aan over een licht glooiend landschap reden. Met zo’n rugtasje en een helm met een klep.

Livigno is een belastingvrij Italiaans dorpje wat alleen vanuit Zwitserland te bereiken is. Livigno ligt in de Alpen. Het dorp is een soort klassiek Alpendorpje met schattige huisjes, bruine Zwitserse koeien, skiliften en .... het Mottolino Bikepark.

Bovenop een berg is de start, met drie routes; blauw, rood en zwart. Rijders dragen, naast de enorme helm, arm en beenstukken. Het is verstandig om ook voor het lichaam wat te dragen, zodat de rug bij een val gespaard blijft... de rug? Een val? Ik ben het! Rose Mentink.... Poldertrapster! Ik durf bij het parcours van mijn club nieteens door de derde bocht zonder te remmen, ik wordt losgereden omdat ik in het pelotonnetje te beleefd ben en aan de kant ga voor mensen. In het Velodrome rijd ik huilend rond omdat ik het eng vind om schuin in een kommetje rond te rijden. Ik heb er twee jaar over gedaan om van mijn zijwieletjes af te komen. Mijn BMX 2000 hebben mijn ouders verkocht voordat ik ooit met mijn wielen loskwam van de grond. Ik ben de Col D’Ornon afgelopen..... want ik vond het dalen eng!

Een bikepark is eigenlijk een redelijk veilige omgeving. De kombochten liggen bijvoorbeeld niet op een randje met daarnaast een rafijn dat een miljoen lichtjaren diep is. Het is zo ontworpen dat een fout niet persee dodelijk hoeft te zijn... De zwarte route is moeilijker dan de blauwe, beide hebben ze obstakels waar wat techniek bij komt kijken, naast obstakels is er de mogelijkheid om een B-route te nemen.

Geruststellend.

Ik sta al te huilen voordat ik aan het rijden ben!

Doordat het rijden downhill gaat, heeft de fiets automatisch snelheid, genoeg om met een noodvaart door bochten en tussen bomen door te rijden. De truuk is om evenwicht te bewaren en de fiets zijn werk te laten doen. Kombochten zijn zo eng nog niet; doordat het niet recht naar beneden gaat kan er ook niet een enorme snelheid worden opgebouwt. Ondanks dat het minder eng lijkt, is de binnenbocht zeer ongunstig. Hier ligt rommel waardoor de fiets moeilijk te controleren is.

Boven de boomgrens lijkt het parcours een soort maanlandschap met voorbij rijdende Dark Vaders op uit de klauwen gewassen mountainbikes. De wind en het vertekende geluid door mijn helm versterken het idee dat ik me niet op aarde bevind. Sommige stukken vind ik zo leuk, dat ik eigenlijk terug wil om ze nog een keer te doen. De moeilijkheid komt als we de bomen bereiken. De bochten zijn namelijk nog net zo heftig, alleen de ondergrond bestaat nu uit boomwortels, stenen en zand. En de weg... die lijkt een stuk steiler af en toe. Angst zorgt ervoor dat ik met mijn handen op de remmen ga en bijna val. Door te remmen blokkeren mijn wielen en is er geen andere optie dan naar beneden te glijden of gelanceerd te worden.

Ik wil niet meer!

Dit is waar mijn ervaring op de racefiets van pas komt. Halverwege het trainingsrondje pijn hebben of vermoeid zijn betekend namelijk dat ik nog steeds door moet trappen om thuis te komen. Weer en wind? Doorrijden is de enige manier om daar snel van af te zijn. De groep niet bij kunnen houden? Doe het toch maar, alleen is het nog zwaarder.

Op de berg in Livigno geldt hetzelfde principe, halverwege stoppen is geen oplossing. Naar boven lopen met de fiets is te zwaar en naar boven rijden op een downhiller ook. Naar beneden lopen met een fully in de hand over onverharde paden is ook geen pretje. De enige optie is doorrijden.

Ik tel tot tien, zoek naar dat laaste beetje lef en rijd door.

Downhillen is heftig, ik ben achteraf heel emotioneel en ook uitgeput. Het kost me een andere energie dan een duurtraining of een koersje. Ik heb me afentoe wanhopig gevoeld omdat ik een mix van emoties als angst en gretigheid ervoer. Ik voelde me klein en nietig, maar ook een overwinner en bigger than life. Ik ben geen thrill seeker maar dit is een kick die ik graag vaker wil ervaren.

Sunday, September 19, 2010

MTB is ok ole ole! Part 2.... the pictures

















Van Amsterdam naar Zurich, met trein 1 naar een dorpje, met een boemeltje naar het andere dorpje. Heerlijke Zwitserse bergdorpen trekken voorbij terwijl we met treintje 3 rijden naar de opstapplaats naar Livigno. Het laaste deel van de reis is met het postbusje over een bergpas en door een tunnel. Livigno is alleen te bereiken via Zwitserland... een soort belastingvrij promised land... of house of horror als je een nederlands fietsmeisje bent.












































Collega Wouter is al ervaren en met zijn collectoritem waardige Trans Alp tas lijkt hij hier thuis te horen.


















Ik daarintegen weet met mijn magere glimlachje niet te verhullen dat ik zover uit mijn comfort zone ben dat ik deze nieteens meer zien kan.























































Boven op de berg bij het Livigno Bikepark lijkt het er allemaal zoet uit te zien. Een beetje kijken naar riders, wat liggen in de zon. Mijn relaxte staat van zijn is een van onwetendheid....
















































































Iedereen lijkt het naar zijn zin te hebben, dus ook ik pak de fiets.

































































Bescherming om, stiekem toch wel bang....








































Helm op....


















En nu.... alleen maar achter deze jongens aanrijden....

klik hier om te zien wat die jongens doen in zo'n bikepark

Die beschermende kleding is echt nodig....
En wat betreft het verslag van mijn rit en foto's van Dowhill-daisy-ride-with-rose.... more will be revealed.

Saturday, September 11, 2010

MTB is ok ole ole!

Ik ben ‘s werelds slechtste mountainbike en die titel draag ik vol zelfvertrouwen terwijl ik fier op mijn racefiets zit. Mijn eerste fiets was een mountainbike, een Cube LTD pro, een hardtail en ik wist eigenlijk niet zo goed wat ik er mee moest doen. Na een jaar heb ik dan ook die fiets verkocht en mijn racer aangeschaft.
’s Werelds slechtste mountainbiker, dat is niet niets. Vooral gezien het feit dat ik mijn fietskleren aan het wassen en klaarleggen ben, omdat ik volgende week naar Italië ga.... om te mountainbiken.

Ik ga voor FIETS naar een product presentatie van Rose mountainbikes in Italië. De bedoeling is dat ik wat te weten kom over de damesmodellen. Tja... rijden is weten hè, oftewel ik zal moeten gaan rijden... op een mountainbike.... in de bergen... ik... Rose Mentink Poldertrapster.

Om te wennen aan de geometrie van een mountainbike heb ik een fiets opgehaald bij de redactie. Een fully, oftewel een full suspension. Dat is een fiets die zowel aan de voor als aan de achterkant veert. Mijn fully is van carbon, is xt afgemonteerd en die verende dingen voor en achter zijn van Fox. Waar mijn racer snelspanners heeft, gebruikt heeft deze jongen zowel voor als achter echte assen, een soort buisjes die het wiel in de vork houden. En uiteraard heeft deze fiets schijfremmen en een stel banden dat dikker is dan mijn armen. Leuk detail... mijn naam staat op het frame “thrill hill ROSE” .

Ik besluit met de fiets het Amsterdamse bos in te gaan. Achteraf hoor ik dat dit helemaal niet mag, het bos is voor wandelaars en niet voor crossers en mountainbikers, bij deze mijn excuus. Ik heb een fietser van mijn club gevraagd met me mee te gaan. Hij heeft ervaring op dit soort fietsen en is aardig, dus misschien kan ik van hem wat leren. Dat ik me gelukkig op de weg voel is al bekend, hoe zeer ik aan die strook asfalt hang was voor mij nog nieuw. Fietser Brendan gaat van de weg af, het gras in en in een poging hem te volgen lijkt het net of mijn fiets in een rails rijdt en ik niet van de weg af kan. Ik voel weerstand om het veilige, mij zo bekende asfalt lint los te laten.

Een mountainbike is niet gemaakt voor op de weg. Ik ben om te wennen aan dat idee wat vaker gaan fietsen in het Amsterdamse Bos en krijg wat meer lef. Zo durf ik na een tijdje een heuvel af te fietsen aan de flauwe kant. De steile kant voelt voor mij nog als het einde van de wereld en ik durf het simpelweg niet op een fiets waar ik me ongemakkelijk op voel. Ik scheur wel door blubber en glijd bijna uit. Ik neem met een hogere snelheid de kleine veilige weggetjes en durf scherpe bochten te maken. In deze bochten ervaar ik met vreugde en opwinding hoe de banden zich vast lijken te grijpen aan de grond.  Ik begin het bijna leuk te vinden.
Door het plezier krijg ik naast een enorm bemodderde glimlach ook wat meer lef. Ik besluit om zo’n smal boomwortelweggetje te proberen. Schakelen, en trappen trappen trappen! Halverwege komt mijn voorwiel los van de grond, in een soort heldere rust verdeel ik mijn gewicht en trap door. Helaas ben ik toch mijn evenwicht kwijt en weet dat ik ga vallen. In een impuls laat ik mijn stuur los en gooi mijn armen om een boom. Daar hang ik dan... misschien was dit niet zo verstandig... ik krijg mijn voeten niet los... aan de boom, daar hang ik.... eww iemand heeft een stukje kauwgom op de boom geplakt en ik zit er bijna op met mijn gezicht!


“Hallooooooh” 



“Is daar iemand?” 


Onder mij zie ik brandnetels, aan mijn voeten zakt de mountainbike steeds verder weg. Als ik loslaat val ik in de prikkers, als ik blijf hangen gaat mijn inmiddels dubbelgevouwen enkel pijn doen. Ik krijg mijn schoenen maar niet los. Met een arm blijf ik hangen, met de ander maak ik de sluiting van mijn schoenen los. Een besokte voet staat al in de natte modder en de ander volgt. Ik sta op beide benen en duw de mountainbike naar boven. De mountainbike.... met achter zich aan slepend aan de pedalen.. twee luxe Sidi schoentjes.

Boven aan gekomen besluit ik naar huis te gaan, onderweg val ik nog twee keer en beide keren krijg ik mijn voeten niet los. Mijn sokken zijn zompig en nat. Mijn zelfvertrouwen zit ergens naast een stukje kauwgom tegen een boom geplakt. Ik hoor op de weg thuis en als een weggetje steil is, dan dient een fiets op de schouder gedragen te worden.

’s Werelds slechtste mountainbiker... ik ben nog niet eens in die mountains geweest... het Amsterdamse Bos is al te gewaagd voor mij.

Dat wordt wat in Italië...