Fietsen in de sneeuw…. knisperende banden en af een toe een beetje glijden. Het is perfect, want niemand anders waagt zich op de fiets zo op deze dagen.
Vandaag baal ik dat ik in Amsterdam woon. Normaal gesproken bevalt het me wel, mijn rondje ringvaart, mijn Amstel, mijn Coffee Company, mijn wandelpad om de hond uit te laten, mijn Beethovenstraat, mijn Amsterdam. Maar vandaag voel ik me wat beperkt.
Een vriendje van me woont in Zeist, die is in een poep en een scheet op de met sneeuw bezaaide bospaden. Het bos wat ineens een heleboel wit is. Ik zag een foto van Larsje Boom-met-zijn-mooie-kaaklijn. Hij was een stralend oranje poppetje in een decor van wit. Mijn broer woont in Deventer, daar lijkt zelfs midden op de Brink nog meer sneeuw te liggen. Ik? Ik moet het doen met het Amsterdamse Bos, het parcours rondom Sloten en een paadje bij de koeien van de Nieuwe Meer.
Dag 4 van mijn crosscarriere... ik mag niet klagen hoor, ik vind het leuk. Waar ik op dag 3 leerde dat die bevroren sporen niet perse eng zijn, want met voldoende vaart stuiter je er wel uit, leerde ik op dag 4 dat die sporen onder de sneeuw verraderlijk kunnen zijn.
Het parcours bij Sloten is misschien dan niet het witte landschap van Larsje Boom-met-zijn-mooie-kaaklijn, maar voor mij als beginnend crossmeisje (voormalig poldertrapster annex klimgeit) is het precies wat het zijn moet... namelijk elke dag weer anders.
Zo is er het moeilijke stukje waar ik links moet houden en dan kijken in de bocht en het heuveltje op het midden op moet rijden... vandaag was links houden bijna vallen en kwam ik dichter in de armen van een boom dan in het midden van het heuveltje. De bochtjes die ik eerder “oei oei oei” nam die zijn vandaag veilig en wit en ineens valt het op dat het niets meer is dan een bochtje. Aan de sporen van voorgangers kan ik zelfs zien dat ik niet eens zo heel slecht uit kwam.
Ik en mijn crosser, mijn crosser en ik.... het allermooiste vind ik een groot grasveld met verse sneeuw. Niet kunnen zien wat eronder ligt en er keihard overheen scheuren. Het is fantastisch om die fiets weg te voelen schieten in een bocht, te denken dat ik ga vallen en dan toch de juiste manier vinden om die fiets weer onder controle te krijgen. Soms is de ondergrond zo heftig dat ik stuiter, maar dan wel terwijl ik keihard doortrap...
Hihi ik hoor iedereen klagen.... het duurt zo lang op de Tacx .... was het maar weer voorjaar etceteraenzo
En ik... ik baal dat ik niet in hetzelfde dorp als Lars Boom woon. Ik heb mazzel dat ik tenminste kan fietsen en het nog leuk vind ook...
...bijna leuker dan gewoon fietsen.
(de Lars Boom foto.... heb ik van zijn facebook pagina gejat.. sorry Lars)
No comments:
Post a Comment