DE damesrit

Hallo Fietster,

Omdat er steeds meer vrouwen zijn die gaan fietsen lijkt het me leuk om dat samen te gaan doen. Nu zijn er al genoeg vrouwen tour groepjes en dan heb je ook vrouwenwielrennen.nl, maar daar tussen in zit weinig.

Toen ik vorig jaar begon met wat meer fietsen viel het me erg tegen dat ik of heel langzaam met andere vrouwen reed of volle bak en eigenlijk te zwaar met mannen mee moest. Ik durfde eigenlijk nog niet alleen te gaan rijden en ben op zoek gegaan naar vrouwen die met me mee wilden. Vanuit die zoektocht ben ik op het idee gekomen om een twee wekelijse vrouwen rit te gaan organiseren.

Elke twee weken op Zaterdag wordt er om 12.30 vertrokken vanaf Epbike op de Jufferstraat 1 in Zeist. Het is wel tempo rijden, maar geen “testosteron strijd”. Het lijkt me leuk om de ene keer wat langer en de ander keer wat korter te rijden en dat met een groep vrouwen.

Er zullen vrouwen meedoen die al langer rijden en dus sterker zijn, maar ook vrouwen die net fietsen, je kan aangeven als het te hard gaat, daar wordt zeker rekening meegehouden .... samen uit, samen thuis.

De eerste keer is op 1 Mei, vanaf daar elke twee weken, dus:
15 Mei
29 Mei
12 Juni
26 Juni
10 Juli
24 Juli
Etc etc...

Het is helemaal open, verschijn gewoon op de vertrekplek en wees op tijd en rijd mee, leuk!
Rose
ridewithrose@hotmail.com

Bug in mijn blog

Het verhaaltje over dat stuur is niet voor iedereen helemaal te lezen, vandaar dat het ook hier te vinden is: http://regionieuws24.com/nieuwsartikel_5463.php

Vitrine met fietshebbedingetjes

Complete hysterie…. uiteraard Italiaans, dus een pleonasme. Dat Cavendish met een afbeelding van een pin-up rondrijdt, begrijp ik: die man verdient zijn geld op de fiets, laat hem ook een keer een pleziertje hebben. Ik zit in zijn lijn: mijn stalen ros wil ik ook nog steeds herbouwen en op het frame wil ik een mooi ontwerp met de letters “Ride with Rose”.... Ik ben dol op mooie spulletjes. Mijn fietsschoenen bijvoorbeeld daar zit in het kliksysteempje waarmee ik de schoen strakker zet, een hartje verwerkt. Die schoenen zijn al heilig verklaard en staan standaard in zicht op een veilige plek, zeker niet op de grond!

Vanuit mijn liefde voor mooie spulletjes ga ik regelmatig langs winkels en vraag ik of ze nog iets nieuws hebben.  En dan krijg ik het vaak ook wel te zien, zoals die ene keer toen die monteur liet zien hoe mooi een bepaalde fiets gespaakt was (red.: zie het stukje over jongensdingen): het is voor mij een belevenis om die dingen te ervaren en in een foto of tekst vast te leggen wat  al mijn zintuigen voelen, waarnemen,  ondergaan …..


Zo zag ik een tijd geleden bij Lohman een stuur liggen van rond de 800 euro, van dat bedrag kan je een aardige fiets kopen, type instap model. Dit Cinelli stuur was simpelweg de belichaming van de Italiaanse hysterie met een hoog kitschgehalte.

Het stuur is zo dat als het op je fiets zet en je rijdt ermee rond,  je continue door een katachtige wordt aangekeken.
Niet alleen de ogen van het beest zijn op het stuur ge-airbrushed maar ook de naam van de renner, alsof het persoonlijk gesigneerd is.
Dit stuur van Cinelli zal vast niet het nieuwste van het nieuwste zijn, voor velen zelfs wel oud nieuws, maar voor mij is het godallemachtig-prachtig! Ik heb het net ontdekt, ben verbaasd en tegelijk draait mijn maag zich om. Het is zo lelijk... dat het eigenlijk weer mooi is. Stel je voor, dat stuur op mijn fiets, maar dan wel moeite hebben om de rest van het ploegje bij te houden.

Een bezoek aan de Cinelli site levert het volgende op... het is een limited edition, ze zijn genummerd en verkrijgbaar in de maten 100/40 tot 140/44 en voldoende maten er tussen in. Het is dan gemaakt van carbon en T700 en de airbrush is dan met de hand gedaan. Dat mag allemaal wel voor die prijs.
Heel slim: aan de basis van het stuur - daar waar normaal gesproken de stuurpen zit -die bij dit stuur een onderdeel uitmaakt -  zit een stickertje met het logo.  Een verstandige move: deze sturen staan er immers om bekend dat de lak op die plek altijd scheurtjes gaat vertonen. Op zich niet erg, wat  de veiligheid van het stuur betreft: door de spanning en de krachten die er op het stuur komen, kan dit gebeuren. Het is alleen een beetje zuur als je zoveel betaalt voor zo’n stuur.

Voor mij is het een artikel dat thuis hoort in een vitrine, in de hal bij een fietsfanaat, samen met een paar andere bijzondere fietsartikelen. Het is zo bijzonder kitsch dat ermee rijden eigenlijk al zonde is. Ik heb er echt geen geld voor, daarbij staat mijn hal al vol met mijn fietsen. Ik verlekker me dus af en toe aan dit stuur in die vitrine vol mooie fietshebbedingetjes. Is het hysterie of drama?

leuke stukjes die niet hier staan

en dat vind ik jammer, vandaar de linkjes:
http://rose.blognieuws.com/nieuws_artikel_5349.php
http://rose.blognieuws.com/nieuws_artikel_5365.php
http://rose.blognieuws.com/nieuws_artikel_5350.php

Konijntjes

Sta ik bij Lohman in Amsterdam even een praatje te maken over onschuldige fietsgerelateerde zaken, komt er een meneer binnen. Een echte nette meneer die blijkbaar ook van fietsen houdt. Hij kijkt wat bij de bidons achter in de winkel. Komt terug met een bidon en meent deze te willen kopen, want, zo zegt hij “die is zo leuk voor de kinderen”. De verkoper lacht en vraagt hoe oud deze kinderen zijn. Blijkt dat de kinderen de lagere school leeftijd hebben. Vriendelijk legt de verkoper uit dat deze bidon misschien helemaal niet zo geschikt is voor kleine kinderen, ondanks dat de konijntjes er zo leuk uit zien....

Er zijn in de fietswereld wel meer producten waar ik me over verbaas, zo stond ik laatst met mijn fiets in een fietsen winkel in Zeist, de eigenaar van deze winkel is een vriend van me en een hele leuke, frisse, nette jongen. Hij was bezig met de afstelling van mijn fiets en smeer een goedje op de ketting, dat volgens hem, heel goed is. Het spul legt namelijk een laagje over de ketting en trekt niet zoals alle andere smeerseltjes van dat vuil aan wat later op je kuiten een soort van “ketting-tatoo” vormt. Ik rijd nu al dik een week met dat smeersel en ik moet zeggen dat ik dik tevreden ben. “Dat spul wil ik hebben!” dacht ik net en twitter een berichtje naar die vriend met de vraag hoe het heet. Binnen het uur heb ik een antwoord. De naam van dit product is...... squirt.... wat? Hoe heet dat? Dat si zo’n vreemde naam voor zo’n product. Een zoektocht via Google wijst uit dat het slang is voor heel veel verschillende zaken en dat een aantal van die zaken toch niet is wat je zo even tussen neus en lippen door op tafel gooit.

De fietswereld is ook een beetje een mannenwereld, de mentaliteit van jongens met puberstreken die in een grotemensen lijf ziten heerst er nog wel eens. En ik, ik doe rustig mee, ben tevreden over de producten en deel het ook nog met een ander.

Eerlijk .... als de bidon van het merk van mijn fiets was had ik er al mee rondgereden, ze zijn best schattig die konijntjes, wat het met fietsen van doen heeft..... geen idee.

Ach ze kosten iets van 4 euro bij Lohman, misschien koop ik nog wel een setje. Ik ben allang blij dat er niet een team rondrijdt met deze afbeelding op het tenue.

En dat smeerseltje http://www.squirtlube.com/ voor meer info, iets meer dan een tientje zei die vriend van me. Dan maar een smeerseltje met een rare naam, het is nog altijd beter dan een afbeelding van mijn ketting op mijn kuit:

vrouwenritje

Soepgroente en causale verbanden

Mijn nichtje , Eva, van dik anderhalf heeft in de gaten dat iedere keer vlak voordat ze gaat eten de televisie wordt uitgezet nadat er uitgebreid naar het bewegende scherm is gezwaaid.  Dan is het hup de stoel in en aanvallen! Ze kan soms zo’n enorme honger hebben dat ze haar eten geen seconde te laat wil hebben, dus paps en mams hebben geleerd om te snel koken. Een soort tijdrijden voor jonge ouders. Soms heeft Eva zo’n honger dat ze druk op en neer gaat lopen tussen haar stoel waarop nog steeds niemand haar of haar bordje neerzet én de keuken,  waar ze haar ouders benen vastgrijpt onder de aanmoedigende kreet  “kom, kom”. Als het haar echt te lang duurt, rent ze paniekerig naar de televisie en zwaait nogmaals naar het inmiddels lege scherm in de hoop dat dit het proces versnelt. Grappig om dit te zien en gelukkig maakte ik nog niet mee hoe dit vriendelijke meisje in een feeks verandert wanneer haar ouders de tijdslimiet door omstandigheden – een inkomend telefoontje bijvoorbeeld – overschrijden.


Ik vind het zalig om in de zomer soep te eten, dan kom ik thuis rond een uur of zeven van mijn ritje op de fiets en pak mijn ikea bewaarbakje uit de koelkast, kook wat pasta, warm de soep op, gooi er wat olijfolie in, rooster een paar stukjes brood en ga lekker zitten eten. Daarna open ik mijn ramen wagenwijd, luister naar de vogels, maak mijn fiets schoon en kom helemaal bij. Goede tijden. In de zwoele, nog van zon nazinderende avondlucht wandel ik met mijn hond en ga naar bed om onder alleen de hoes te slapen. Het dekbed is te warm. De dag erna is er nog wat soep over en gooi ik er linzen bij en kook weer wat pasta en eet het als lunch, waarna ik mijn fietsje pak en lekker ga rijden. Soms kook ik een hele grote pan soep en bel een vriendin waarvan ik weet dat ze nog op haar werk zit en nodig haar uit om bij mij te komen eten. Dat vind ik fijn, echt zomers:  mijn huis staat dan ook open voor mijn vrienden. Vreugde en goed eten dienen gedeeld te worden.


Vorige week zondag heb ik een zakje soepgroente weggegooid, het lag over datum in mijn koelkast, zojuist deed ik het weer, nu met een zakje fijne soepgroente, twee weken terug ook al. Ik loop steeds in de Appie en pak die soepgroente en denk aan tomaten, pasta, linzen, franse kaasjes en zwoele lange zomeravonden. En vervolgens eet ik een stampotje of Pasta Bolognese en verpietert mijn soepdroom weer. Soep is voor mij misschien wel zomers en dat is het nu dus nog niet. Of ik loop net als mijn nichtje heen en weer tussen de soepgroente van de Appie en de seizoenen en mompel “kom, kom” en in plaats van te zwaaien naar de tv leg ik soepgroente in mijn mandje in de hoop dat dan de zomer sneller komt.


Magisch denken is een manier van denken die voorkomt bij mensen die nog niet of niet meer de causale verbanden kunnen zien. Mijn nichtje valt onder de categorie “nog niet”, een oud omaatje dat een tikkeltje seniel is valt dan onder “niet meer”. Mmaar hoe het met mij zit, dat weet ik niet...

nieuwe site

Er staan nog meer rozige stukjes online, over vrouwen wielrennen en over die cervelo e-ride:

http://regionieuws24.com/nieuwsartikel_5350.php
http://regionieuws24.com/nieuwsartikel_5349.php

Dus als je nieuwtjes hebt of wilt dat ik over iets schrijf houd me dan op de hoogte!

Krachttraining.net

Ik heb weer een stukje geschreven, ik vraag me af hoelang het duurt voordat ik ruzie krijg met een profrenner, ik vergelijk ze nu met aardappels, maar er zit logica in.
Check de link: http://krachttraining.net/index.php/1367.html en veel plezier heh

De Sportarts

Vorig jaar toen ik mijn fiets kocht, zat ik in week 1 in het wiel bij een gozer die 34 km per uur een rit van 100 km maakte, aan het eind van die 100km kon ik niet meer goed zien, alles draaide, ik zat scheef op mijn fiets en ik was bang om naar huis te rijden, ik wist de weg niet meer zo goed. En de toon was gezet. Het verhaal van dat ritje is dat ik aan een collega vroeg of ik een keer mee mocht fietsen en hij nam een stel vrienden mee en vanaf de eerste meter zaten de heren op een senelheid van rond de 34. Ik wilde mee kunnen komen en zette alles op alles om dat te doen. Ik heb gejankt op de fiets die dag, regelmatig vielen er gaten en op mijn tandvlees reed ik die gaten weer dicht. De hele rit heb ik gereden op onwetendheid en karakter. Een week erna deed ik mee aan een tochtje van een wielerclub in Amersfoort en ik leerde op die dag dat fietsen op een klein ontbijt niet werkt, met een hartslag die op een gabbernummer leek zat ik weer jankend op de fiets. In week 3 deed ik mee met de Gerrie Kneteman Classic, met in week 4 de Dam tot Dam, 100 en 150 km. Tussendoor fietste ik ook nog en in Oktober hoefde ik mijn fiets maar te zien en ik kreeg de neiging om onder een dekentje weg te kruipen. Als ik mijn fietskleren aantrok schoot mijn hartslag omhoog en ik was voornamelijk erg verdrietig, want ik wist dat ik fietsen zo ongelovelijk leuk vond. Achteraf besef ik me dat ik gewoon iets te hard van stapel was gelopen.

Ik heb toen geleerd dat ik er goed aan doe om kleine stapjes te nemen, dat ik net begin en dat ik nog niet mee hoef te komen met al die ervaren fietsers en gisteren heb ik dat gedeeltelijk bevestigt gekregen. Voor mijn column op krachttraining.net ben ik gisteren in Amerongen geweest bij Guido Vroemen. KLIK HIER En we hebben het over training gehad. Ik vertelde hem dat ik ongeveer 8 uur per week fiets en dat het vorig jaar wat te heftig is gegaan voor me en dat ik nu merk dat ik moeite heb om mee te komen met sommige mensen. En het was zo enorm geruststellend wat Guido mij vertelde.... ik hoef niet mee te kunnen komen met die mensen, hij zei zelfs dat hij liever had dat ik vaker met mijn buurman train, die wat minder heftig rijdt, dan met die snelle gladde benen types waar ik mezelf iedere keer stuk mee rijd. Wat een ongelovelijke opluchting, hij vertelde mij wat ik al vermoedde maar niet durfde te doen omdat ik bang was een watje te zijn.

Het is best leuk om heel heftig mee te kunnen komen, maar als ik niet eerst aan mijn basis werk dan staat alles wat ik daarbovenop bouw zo scheef als de toren van Pisa!

Het is natuurlijk heel grappig dat ik de bevestiging van een sportarts nodig heb om overtuigd te raken van hetgeen ik al wist. Alleen is het voor mij zo moeilijk om te kiezen, ik zit telkens tussen twee Rozen in. De ene Rose fietst omdat ze het leuk vind en kan ook rustig aan doen en het op een gedegen manier opbouwen, de andere Rose is een fanatiek serpent dat elke kerel uit het wiel wil rijden en om wil kijken en dan grijnzend een knipoog geeft voordat ze nog meer aanzet. En ik begrijp dat de oplossing in het midden ligt. Wat ik vertelde over hoe ik me in Oktober vorig jaar voelde, volgens Guido was dat dat ik accuut overtraind was, dat heb ik weer. Ik ben erg dol op fietsen en ik wil dat niet nog ene keer ervaren.

Op 6 april ga ik bij Guido een Anaerobe drempeltest doen en ik ga maar eens een jaar de tijd nemen om te spelen op de fiets. Ik denk zelfs dat ik wel naar de tijdstrijderscup ga, maar dan als toeschouwer en dat ik de tijd ga nemen om aan die basis te werken en maar 1 keer per week met heftige mensen mee ga rijden.

Ik dacht dus dat een bezoek aan de sportarts eigenlijk voor hele heele heeele goede sporters was, maar als ik mijn ervaringen op een rijtje zet kan ik als beginnende sporter zonder begeleiding heel veel schade aanrichten en juist ik heb een sportarts nodig. Zo’n test die ik ga doen kan twee kanten op gaan, of ik kom er op mijn 33^e achter dat ik de enige in mijn familie ben met sportgenen of ik kom erachter dat ik niet zoveel druk op mezelf hoef te leggen omdat mijjn lichaam toch meer de genen van een columnist bezit. In ieder geval ben ik er mee geholpen en die kerels die mij steeds als een pitbull in het wiel hebben ook. In beide gevallen zullen de resultaten van die test mij een structuur bieden waarbinnen ik aan de slag kan met mijn training. En de sportarts kan me zelfs verteleen hoe ik het beste trainen kan. Niet elke sportsarts doet dat, maar die van mij wel!

Ik ervaar een enorme opluchting, ik mag rustig aan doen, sterker nog, dat is beter voor me. Vaak ben ik het die mijn eigen prestaties in de weg zit, de lat ligt bij mij meestal hoog en dan oogt het resultaat vaak teleurstellend, in iedergeval niet goed genoeg.  Ik heb vroeger, toen ik nog modellen werk deed, heel hard getraind om mijn lijf in vorm te houden, op mijn eten gelet en alles in het teken gezet van mijn carriere. Nu mijn carriere over is hoef ik niet aan een tweede ronde te gaan met mijn hobby. Misschien ga ik met het fietsen zelfs wel verder komen als ik plezier als hoofd doel heb.

Ach de tijd en de test zullen het uitwijzen......

Ik heb nog een hele mooie lange weg voor me, met veel uitdagingen en lessen en op die weg kan ik groeien als fietser, maar vooral als mens, het is voor mij heel wat om van een vreemde iets aan te nemen, maar die sportarts is vandaag uitgeroepen tot Nationale Held!

kruising (nee Sven rustig maar)

Dit krijg je als je EPbike mengt met Ride with Rose..... goede fietsen met een lekker lopend verhaal.
Anyway, ik ga zeker zo'n Cervelo uitproberen en ik vertel hier wel hoe het was en plaats de foto's.
Ik denk dat ik al wel weet wat voor fiets ik wil hebben als ik later rijk ben!

nieuwste column

http://krachttraining.net/index.php/ride-with-rose-de-verrassing.html

kopje koffie buurvrouw?

De lucht is weer blauw, als ik ‘s morgens voor mijn wekker wakker word is dat omdat de vogels in de achtertuinen aan het zingen zijn, de hond rent weer rondjes op het gras. Langzaam aan komt Amsterdam tot leven, bleke gezichten zitten met een lachje op de fiets, op weg naar de Coffee Company op de Dam, de tijd van afspreken en kopjes koffie is weer aangebroken.

De Appie verkoopt bloembolletjes in kitscherige potjes, en op twitter worden foto’s van tulpen getweet.

Vriendinnen bellen me; of ik zin heb om af te spreken bij Macy’s, of dat leuke zaakje op de hoek bij de brug aan de achterkant van het Vondelpark. Of ik het leuk vind om eind Maart een weekendje Antwerpen te doen, zalig eten en shoppen, want het voorjaar is immers begonnen. Ik leg mijn vriendinnen uit dat nu de lente in het land is ik wat minder tijd heb, ik ben fietser en voor mij is de tijd van de uren op de weg aangebroken. Maar van de winter wil ik best met ze naar Antwerpen.

Na die zware tijd met sneeuw en ijzel ben ik blij weer op de fiets te mogen zitten. Zo ben ik twee weken geleden met een omweg naar Zeist gereden om een kopje koffie te drinken. Die rit was een verschikking, mijn conditie was laag en het fietsen viel me zwaar. De dag daarna werd ik ziek en begreep ik goed waarom het me zo zwaar gevallen was. Gisteren was het eindelijk weer zover. Om kwart voor 6 ging de wekker, ontbijten, hondje uitlaten, douche, meer ontbijten, fietskleren inpakken, fiets op de schouder de trap af, Station Amsterdam Zuid en het rechtstreekse treintje naar Driebergen-Zeist, want om 9 uur had ik afgesproken om te fietsen. En het viel me zwaar, ik heb wel wat beter gereden, maar tussendoor viel het tegen. Ik was verbaasd te zien hoe snel ik na een heuveltje herstelde en weer lekker scheuren kon, maar ik had graag wat sneller gegaan. Ik werd mij ervan bewust dat er echt getraind moet worden,wil ik niet voor gek staan bij de tijdstrijderscup volgende maand.

Na het fietsen nog een bakje koffie gedaan en wat gekletst, al met al kwam ik pas om half 5 thuis. Ik had niet de tijd om bij te komen want ik moest ’s avonds stemmen tellen, voor de gemeenteraadsverkiezingen. Vannacht om half twaalf kwam ik pas thuis.

Al met al is dit niet zo bijzonder, als ik Rose niet was geweest.....

Vanmorgen werd ik moe wakker, de benen wilden nog niet zo, dus heb ik me nog een keer omgedraaid en begon ik een uur later aan mijn dag. En dat ging niet helemaal goed. Mijn lijf wilde niet, toch ben ik naar beneden gegaan en maakte ik een ontbijt klaar. Mailtjes gechecked en mijn hoofd was zo suf.

Hondje gevoerd en wat aandacht gegeven, ik begon de hoop voor vandaag te verliezen, wat is er toch met me aan de hand?

Nog een boterhammetje gegeten en besloten het dan maar rustig aan te doen. Wat is er toch met me aan de hand, de laatste tijd moet ik ook zo hoesten op de fiets, ik ben toch niet ziek?

God o god als dit zo door gaat red ik Zaterdag de damesrit niet hoor en ik kan ook maar beter mijn broer afbellen voor Zaterdagavond.

Oh nee, ik heb vanavond ook nog een afspraak, dat lukt me nooit, wat is er toch met me aan  de hand?

Ik heb mijn vitamines genomen, ik heb goed gegeten, het moet te maken hebben met dat hoesten.

Dokter bellen, afspraak maken, volgende week is te laat, kan het morgen?

Ik sta op het punt om een dekentje te pakken en met een boekje op de bank te gaan liggen, hoe kan die rit van gisteren er nu toch zo diep inhakken?

De was doe ik morgen wel, vandaag zit het er niet in. Maar hoe kan het dan dat ook mijn hoofd zo suf is?

Misschien moet ik het fietsen maar opgeven, deze sport is niet voor mij, ik ben fysiek niet sterk genoeg.

Terwijl ik bijna op het punt sta mijn nalatenschap te verdelen (drie fietsen en een hond) en afscheid te nemen, me afvraag hoe ik deze tijd doorkom en hoe ik het mijn moeder ga vertellen, nog een 2^e dosis vitamines neem en besluit om in iedergeval de hond uit te laten die mij inmiddels benauwd aankijkt en een beetje bibbert omdat ze moet plassen, pak ik mijn handdoek en ga even douchen. Bij de badkamer aangekomen kijk ik door de gang de keuken in en een soort verbazing word in mij wakker. “Hoe lang geleden was het dat ik hier was? Ik heb het gevoel dat ik hier nog iets moet doen.” Ik loop de keuken in en zie het koffiezet apparaat en vraag me af wanneer ik dat ding voor het laatst heb aangeraakt. Al zeker meer dan 24 uur geleden.

Maar wacht eens even, ik ben helemaal niet stervende! Ik heb gewoon geen koffie gehad vandaag!

Ik heb meteen een vriend gebeld om te fietsen vanmiddag, het eerste wat hij me vertelde was dat hij niet zo fit was en dat hij niet heel sterk was, dan zou het een slap ritje worden..... nou, die gedachten..... daar heb ik inmiddels wel een antwoord op!

Het is niet voor niets dat half Amsterdam afspreekt bij de CoffeeCompany!