In het wiel

Er is iets veranderd in me, in hoe ik naar het fietsen kijk en het bevalt me niet. Ik begrijp het wel, maar accepteer het niet. Vanmorgen werd ik wakker en dacht ik “bleh, ik heb geen zin in fietsen” Zo ken ik mezelf niet. Ik heb juist het hele jaar getraind en dan ook niet zomaar; ’s morgens voordat ik ging werken, als het niet zulk goed weer was, als ik moe was en zelfs op 1 januari... en nu heb ik niet zo’n zin in fietsen.

Nu had ik dat al een tijdje, eigenlijk sinds ik terug ben van de Alpe. Eerst heb ik mijn schema vastgehouden en mezelf gedwongen te trainen, maar ik merkte dat ik niet lekker op de fiets zat. Pijntjes deden meer zeer en kilometers vraten meer van me, in mijn hoofd leken ritten van te voren al langer en mijn hartslag zat net iets hoger. Toen besloot ik mezelf maar “een break” te geven en op de fiets te stappen als ik het echt wilde. Dat hielp, ik kreeg mijn motivatie terug en reed in 1 week drie keer het rondje ringvaart... en toen.... toen werd ik ziek.

Ik heb enorm genoten van de interviews met Cavendish de laatste tijd. Ik vond hem vorig jaar een beetje arrogant en dit jaar bleek hij ineens mens te zijn. Met de proloog in Rotterdam reed hij niet geniaal, hij hield in voor de finish, dat was vreemd. In het peleton, de dagen erna, was hij aan het rommelen, kwakte wat, was betrokken in een valpartij en haalde zijn ritzeges niet binnen. Totdat er een knopje bij hem om ging, nadat hij geklopt was in de sprint door Petacchi, de dag erna was de oude Cav weer terug. Waarschijnlijk was hij fysiek wel fris en goed getraind, maar zat het hoofd niet lekker.

Het hoofd is van groot belang, vorig jaar heeft Alberto Contador weten te winnen terwijl er om hem heen in zijn eigen team allemaal drama was. In zijn eigen team werd het hem niet gegund om te winnen, de gesprekken met de pers gingen allemaal over hem en Armstrong en Contador hield het hoofd koel en wist te presteren.

Sporter zijn is zoveel meer dan alleen maar fysieke prestatie leveren, het is zoveel meer dan hard trainen. Natuurlijk is dat belangrijk, maar als het koppie niet meedoet, dan lukt het afzien niet. Soms zit ik op de fiets en is mijn hoofd alleen maar bezig met verhalen over hoe het echt niet okay is om op de fiets te zitten, dat ik beter kan omkeren. Het is dan best moeilijk om geen aandacht aan dat hoofd te besteden en gewoon rustig door te trappen. Het is moeilijk... maar ik kan het wel en meestal levert het doorrijden een gevoel van tevredenheid op. Doorzetten kan mij trots maken. Maar er is meer... goed kunnen sporten, goed kunnen afzien en goed kunnen doorzetten alleen is niet echt een balans, het is ook nodig om op tijd te stoppen en rust te nemen. Als het hoofd zo tegenspartelt is dat een teken dat er iets speelt, dat er in de balans die mij vooruit doet rijden iets overhelt naar de verkeerde kant.

Ik las pas een stuk over Armstrong, het vertelde mij dat woede zijn motor is, dat hij daarop hard kan rijden. Iedereen heeft wel zijn eigen motor, in een column had Boogie het over het vuur dat hij mist bij een renner als Gesink, later zei hij op tv wel dat het misschien wel de rust van Gesink is die hem tot een goede renner maakt. Iedereen, wat ie ook doet, van poldertrapster tot prof renner, heeft zijn eigen motor waarop het best gereden kan worden. Die van mij wilt even rust... en ik ken mezelf, woede, pushen, frustratie en andere harde emoties werken niet, die maken dat ik stop met bewegen. Bij mij werkt het om vriendelijk tegen mezelf te zijn, te accepteren dat het er nu even niet is en om langzaamaan de zuigende onrust van het niets doen te ervaren en deze te doen groeien.

Even genieten van mijn vrienden en de zwoele zomeravonden, lekker eten en ontspannen leven... van binnen groeit mijn kracht, deze zwelt aan tot een bijna niet te houden explosie. Mijn motor is de onrust van de leegte, mijn verlossing is de stilte van het afzien... nog even en ik ga weer.

En tot die tijd... hang ik in het wiel bij mijn vrienden en maak ik plezier, dat mag namelijk ook.

Vitrine met fietshebbedingetjes

Complete hysterie…. uiteraard Italiaans, dus een pleonasme. Dat Cavendish met een afbeelding van een pin-up rondrijdt, begrijp ik: die man verdient zijn geld op de fiets, laat hem ook een keer een pleziertje hebben. Ik zit in zijn lijn: mijn stalen ros wil ik ook nog steeds herbouwen en op het frame wil ik een mooi ontwerp met de letters “Ride with Rose”.... Ik ben dol op mooie spulletjes. Mijn fietsschoenen bijvoorbeeld daar zit in het kliksysteempje waarmee ik de schoen strakker zet, een hartje verwerkt. Die schoenen zijn al heilig verklaard en staan standaard in zicht op een veilige plek, zeker niet op de grond!

Vanuit mijn liefde voor mooie spulletjes ga ik regelmatig langs winkels en vraag ik of ze nog iets nieuws hebben.  En dan krijg ik het vaak ook wel te zien, zoals die ene keer toen die monteur liet zien hoe mooi een bepaalde fiets gespaakt was (red.: zie het stukje over jongensdingen): het is voor mij een belevenis om die dingen te ervaren en in een foto of tekst vast te leggen wat  al mijn zintuigen voelen, waarnemen,  ondergaan …..


Zo zag ik een tijd geleden bij Lohman een stuur liggen van rond de 800 euro, van dat bedrag kan je een aardige fiets kopen, type instap model. Dit Cinelli stuur was simpelweg de belichaming van de Italiaanse hysterie met een hoog kitschgehalte.

Het stuur is zo dat als het op je fiets zet en je rijdt ermee rond,  je continue door een katachtige wordt aangekeken.
Niet alleen de ogen van het beest zijn op het stuur ge-airbrushed maar ook de naam van de renner, alsof het persoonlijk gesigneerd is.
Dit stuur van Cinelli zal vast niet het nieuwste van het nieuwste zijn, voor velen zelfs wel oud nieuws, maar voor mij is het godallemachtig-prachtig! Ik heb het net ontdekt, ben verbaasd en tegelijk draait mijn maag zich om. Het is zo lelijk... dat het eigenlijk weer mooi is. Stel je voor, dat stuur op mijn fiets, maar dan wel moeite hebben om de rest van het ploegje bij te houden.

Een bezoek aan de Cinelli site levert het volgende op... het is een limited edition, ze zijn genummerd en verkrijgbaar in de maten 100/40 tot 140/44 en voldoende maten er tussen in. Het is dan gemaakt van carbon en T700 en de airbrush is dan met de hand gedaan. Dat mag allemaal wel voor die prijs.
Heel slim: aan de basis van het stuur - daar waar normaal gesproken de stuurpen zit -die bij dit stuur een onderdeel uitmaakt -  zit een stickertje met het logo.  Een verstandige move: deze sturen staan er immers om bekend dat de lak op die plek altijd scheurtjes gaat vertonen. Op zich niet erg, wat  de veiligheid van het stuur betreft: door de spanning en de krachten die er op het stuur komen, kan dit gebeuren. Het is alleen een beetje zuur als je zoveel betaalt voor zo’n stuur.

Voor mij is het een artikel dat thuis hoort in een vitrine, in de hal bij een fietsfanaat, samen met een paar andere bijzondere fietsartikelen. Het is zo bijzonder kitsch dat ermee rijden eigenlijk al zonde is. Ik heb er echt geen geld voor, daarbij staat mijn hal al vol met mijn fietsen. Ik verlekker me dus af en toe aan dit stuur in die vitrine vol mooie fietshebbedingetjes. Is het hysterie of drama?