“Mahaaaam, ik verveel me!” riep ik dan en mijn moeder had altijd wel een antwoord: “Dan ga je iets doen, dan verveel je, je niet meer.” Toen ik klein was had ik wel van die dagen, ik wist niet of ik buiten wilde spelen, wilde gaan paardrijden, gaan lego-en of toch liever playmobielen... of toch maar een boekje? Ik wist het dan niet en in afwachting van de te maken keuze had ik een ronduit suffe dag. Niet effectief...
Vandaag weet ik het gewoon ook even niet. “Ik heb de inleiding van een artikel wat nog even af moet, ik kan een stukje schrijven over kunst, ik heb mijn boekhouding nog, ik wil ook wel een koffie doen met een vriendin, een dvd-tje kijken, een stukje fietsen.... aaargh ik weet het niet!”
Meestal is dit een teken dat ik de stilte op moet zoeken van de weg, gewoon even door de polder trappen, weg uit de stad, weg van de computer en weg van de tv of telefoon, gewoon een stukje rijden. Ik sprint naar de douche, onderweg kom ik de fiets tegen en zet de pomp er al naast, zet wat koffie op, spring onder de douche en ... ga ... na ... denken ... NIET DOEN!
“Zal ik via Ouderkerk of juist via Sloten?”
“Wil ik 100. 50, 150 of gewoon 40 km?”
“Neem ik een Snelle Jelle mee, of koop ik m onderweg?”
“Zal ik anders naar het Kopje fietsen?”
“De pont nemen kan ook.”
“Ik kan ook met de fiets naar een vriendin voor een koffie en dan weer terug”
“Ik weet eigenlijk helemaal niet of ik wel wil fietsen... “
En daar ga ik weer: “Ik heb de inleiding van een artikel wat nog even af moet, ik kan een stukje schrijven over kunst, ik heb mijn boekhouding nog, ik wil ook wel een koffie doen met een vriendin, een dvd-tje kijken, een stukje fietsen.... aaargh ik weet het niet!”
Ik kan niet kiezen vandaag, niet kiezen is ook een keuze, dat is kiezen voor piekeren en een ronduit ontevreden dag. Ik heb zin in de weilanden, de geur van buiten, de wind op mijn toet.
Ik ga een klein stukje fietsen, even de benen los trappen, morgen ga ik al een lusje polder doen en overmorgen heb ik weer een fietsafspraak. Wel zo goed dat ik dat ga doen, want zoals mijn neus nu staat? Zo ga ik niet een superstrakke inleiding voor een artikel schrijven... even dat hoofd leeg... even een stukkie trappen. Moet je nagaan dat sommige mensen duizenden euro’s aan therapie uitgeven als ze niet weten wat ze moeten met hun leven, terwijl wij fietsers gewoon duizenden euro’s uitgeven aan een fiets en maar wat doen. Wij fietsers hebben maar mazzel, wij zijn vrijbuiters, met gebruinde benen en besproette toeten doorkruisen wij het land, waarheen? Gewoon daar waar mijn voorwiel heen gaat...
“Maahaaaam, ik ben fietsen!”
Hmm, beginnen als fietstherapeut?
ReplyDeletelol, misschien wel ja, hebt u hulp nodig?
ReplyDeleteHmmm...als ik het hoofd heb leeggefietst dan moet ik echt niet meer gaan werken, een beetje zoals Krabbe het beschrijft: als je denkt op de fiets dan is het alsof er een gladde bol in je hersenen ronddraait, terwijl met schaken het juist een bol met allemaal tentakeltjes is. Andersom werkt dus wel: na een drukke dag het hoofd even leegfietsen. Heerlijk!
ReplyDelete