Mee!

Fietsen – of gewoon sporten – valt zwaar als je niet helemaal fit bent. Zo rond deze tijd van het jaar zijn veel fietsers niet fit doordat ze weinig uren op de fiets zaten in de winter. Anderen modderen met hun gezondheid. Vlak voor of vlak na een griep of kouwtje kan sporten zelfs pijn doen.

Vandaag ben ik voor de eerste keer mee gegaan met de training van de club. Vorig jaar trainde ik op woensdagavond met de dames en dit jaar heb ik besloten met de heren mee te trainen. Na het rijden op mijn crosser en wat ritjes met een clubgenoot viel het me op dat ik – voor mijn doen – best sterk ben op het moment. Ik ben mooi de winter uit gekomen. Ik heb wel wat advies gevraagd bij die clubgenoot… of ik wel mee zou kunnen komen was vooral mijn vraag. “Jawel hoor, als ik zie hoe jij vorige week mee reed kan je dat met gemak.” was zijn antwoord.

Goede hoop!

Donderdag trainde ik met de crosser op het parcoursje - rondom het weg parcours - op Sloten. Mijn zelfvertrouwen en sterke benen vielen mij op, maar ik ben op tijd gestopt. Ik voelde natte, slaperige ogen en mijn luchtwegen leken licht geïrriteerd. ’s Avonds aan de telefoon met goede vriend het trainingsmaatje – niet te verwarren met het clubgenootje – sprak ik met trots over mijn vorm.

Vrijdagavond zag ik op weer.nl dat het vandaag zou gaan waaien, na wat overwegingen besloot ik vol zelfvertrouwen naar bed te gaan. Ik weet dat als ik de juiste positie pak in de groep dat ik meekom. Pas met wind in de rug zal het opvallen dat ik wat minder sterk ben, want dan valt het voordeel van de groep weg.

Vanmorgen werd ik lekker fris wakker, stapte onder de douche, liet de hond uit en met een ontbijtje met koffie in de buik stapte ik op de fiets. Afspraakpunt… De Haan wielersport in Ouderkerk aan de Amstel. De groep verzamelde zich, veel jeugd op extreem luxe fietsjes en een paar mij bekende Amstelamateurs. “Oh wat leuk! Ik hoor erbij!” dacht ik opgewonden. De groep splitste meteen in een groep met jeugd en eventueel de dames en de groep met amateurs en nog iets wat ik niet verstond. “Amateurs! Dat ben ik! Dat is mijn groep!” dacht ik terwijl ik meereed. De brug over, langs de achterkant van het dorp en dan over dat gele stuk asfalt weer terug langs de Amstel. Onder de brug door en ….. POEF! WIND! PLAT OP MIJN POFFERTJE!

Twee meter, doortrappen, drie meter, alles geven want ik moet mijn fijne positie pakken waarvan ik zeker weet dat ik mee kom, vier meter, aanzetten …. En flop, flop, flop mijn benen weigeren dienst. Met mijn maximale hartslag sta ik binnen vijf minuten training bijna stil. En mijn groepje? Mijn groepje rijdt door.

Ik heb me omgedraaid en ben naar de jeugd gereden. Hoe dan ook, ik moest en zou trainen. Na een half uur mee met de jeugd voelde ik dat mijn benen niet meer wilden, mijn armen deden zo’n pijn dat ik niet meer wist hoe het stuur vast te houden. Ik heb me af laten zakken en een groet gemompeld. Met tranen in de ogen  ben ik naar huis gegaan.

Ik wilde zo graag. Alleen zat het er niet in vandaag. Ik zit nu op de bank, beentjes omhoog. Ze doen pijn, tot diep in mijn botten. Deze week maar rustig aan. Volgende week kan ik weer mee.

Cervelo, de Giro of gewoon een stukje

Confessions of a female cyclist mind...

Toen ik twaalf jaar oud was, had ik elk liedje van de New Kids On The Block, daar dweepte ik helemaal op. Ik was ook verliefd op zo’n jongen en op school was er een derdejaars die wel iets New Kidderigs had en hij, Sander, was dan ook totaal mijn held. ’s Avonds in mijn bed droomde ik over de New Kids, dat ze bijvoorbeeld hier in Nederland waren en me meenamen en dat ze mij, en ook echt alleen maar mij, adoreerden. Een jaar later was ik fan van Nirvana, mijn liefde was van korte duur.

De Giro is in Amsterdam en met de Giro ook de renners, zo logeren de Saxoos in een hotel vlakbij Schiphol, de Cerveloos bij mij om de hoek bij de nieuwe meer en in datzelfde hotel zitten ook de Russen. Ik ben nog op zoek naar de locatie van de Kazachs en eigenlijk vraag ik me ook af waar de HTC-treintjesclub-Columbia zit. De stad kleurt roze, de tramrails dicht, team wagens in de buurt, een podium aan het einde van mijn straat... het feest kan beginnen.

Ik ben deze week al de hele week flink ziek, heb dan ook in bed gelegen en mijn fiets niet aangeraakt. Op de internetfora lees ik met enige jaloezie hoe iemand met een stel profs heeft op gereden en daar ook nog een foto van heeft. Mijn idee was namelijk om gisteren de hele dag op de ringvaart te rijden om profs te spotten, maar ja dat zat er dus niet in...

Wel heb ik mijn fiets gepakt en ben ik naar het hotel van de Cerveloos gereden en heb daar, geen renner te bekennen namelijk, het materiaal mogen bekijken. Wat een giller mijn loodzware Focus in een Cervelo standaard voor de Cervelo auto. En ik in de vrachtwagen naast al die dure fietsen. Ongelovelijk mooi, het gereedschap ligt op een handdoekje en niet zoals bij mij thuis in een kistje gegooid waarin ik al graaiend zoek naar een biba of een kettingzweep. Ongelovelijk hoe goed georganiseerd, fietsen aan de ene kant, wielen aan de andere. En dan de mechaniekers, die hebben een overall met zo’n Cervelo e (met streepje) erop!

Nu had ik al gauw in de gaten dat ik geen renner zou kunnen spotten en besloot te vragen aan de jongen van Cervelo hoe laat ik het beste er kon zijn om de renners te zien.... en hier ging de communicatie een beetje mis. Hij gaf wel antwoord met een tijd, maar dat was dan de tijd waarop hij wel met mij uit eten wilde... en dat was toch echt niet mijn bedoeling. Op mijn twaalfde droomde ik toch over The New Kids On The Block en niet hun geluidsman? Veel is er nog niet veranderd hoor, behalve dan dat ik niet droom over Carlos Sastre of Theo Bos.

De schrijver in mij dacht er echter anders over, het is immers een leuke insteek voor een stukje, niet het team, maar de mensen die voor het team werken. Dus ik vertelde hem dat ik schreef en wel wat vragen wilde stellen om een stukje te schrijven en dat kon best wel tijdens een koffie. Nou dat wilde hij wel... nadat ik hem duidelijk heb gemaakt dat het echt koffie was en niets meer heb ik afgesproken...

Ik heb dus geen achtergrond stukje over hoe het is om mechanieker voor zo’n team te zijn en hij weet inmiddels dat nee inderdaad nee is, dat als een Rose zegt koffie dat ze dan ook echt koffie bedoeld. Ik zie hem nog zo zitten met een teleurgestelde blik die zei: “ze wil echt over fietsen praten”.

Maar goed dat ik op mijn 12^e niet de geluidsman van de New Kids ben tegengekomen, ik dronk toen nog nieteens koffie.

Ach wie niet waagt die niet wint, denk ik achteraf, hij zal hetzelfde vooraf hebben gedacht ..... en ik? Ik heb een Cervelo t-shirt een Cervelo sleuteltouw en een paar foto’s van mezelf bij het Cervelo materieel, dat is al heel wat voor een poldertrapper als ik.

kopje koffie buurvrouw?

De lucht is weer blauw, als ik ‘s morgens voor mijn wekker wakker word is dat omdat de vogels in de achtertuinen aan het zingen zijn, de hond rent weer rondjes op het gras. Langzaam aan komt Amsterdam tot leven, bleke gezichten zitten met een lachje op de fiets, op weg naar de Coffee Company op de Dam, de tijd van afspreken en kopjes koffie is weer aangebroken.

De Appie verkoopt bloembolletjes in kitscherige potjes, en op twitter worden foto’s van tulpen getweet.

Vriendinnen bellen me; of ik zin heb om af te spreken bij Macy’s, of dat leuke zaakje op de hoek bij de brug aan de achterkant van het Vondelpark. Of ik het leuk vind om eind Maart een weekendje Antwerpen te doen, zalig eten en shoppen, want het voorjaar is immers begonnen. Ik leg mijn vriendinnen uit dat nu de lente in het land is ik wat minder tijd heb, ik ben fietser en voor mij is de tijd van de uren op de weg aangebroken. Maar van de winter wil ik best met ze naar Antwerpen.

Na die zware tijd met sneeuw en ijzel ben ik blij weer op de fiets te mogen zitten. Zo ben ik twee weken geleden met een omweg naar Zeist gereden om een kopje koffie te drinken. Die rit was een verschikking, mijn conditie was laag en het fietsen viel me zwaar. De dag daarna werd ik ziek en begreep ik goed waarom het me zo zwaar gevallen was. Gisteren was het eindelijk weer zover. Om kwart voor 6 ging de wekker, ontbijten, hondje uitlaten, douche, meer ontbijten, fietskleren inpakken, fiets op de schouder de trap af, Station Amsterdam Zuid en het rechtstreekse treintje naar Driebergen-Zeist, want om 9 uur had ik afgesproken om te fietsen. En het viel me zwaar, ik heb wel wat beter gereden, maar tussendoor viel het tegen. Ik was verbaasd te zien hoe snel ik na een heuveltje herstelde en weer lekker scheuren kon, maar ik had graag wat sneller gegaan. Ik werd mij ervan bewust dat er echt getraind moet worden,wil ik niet voor gek staan bij de tijdstrijderscup volgende maand.

Na het fietsen nog een bakje koffie gedaan en wat gekletst, al met al kwam ik pas om half 5 thuis. Ik had niet de tijd om bij te komen want ik moest ’s avonds stemmen tellen, voor de gemeenteraadsverkiezingen. Vannacht om half twaalf kwam ik pas thuis.

Al met al is dit niet zo bijzonder, als ik Rose niet was geweest.....

Vanmorgen werd ik moe wakker, de benen wilden nog niet zo, dus heb ik me nog een keer omgedraaid en begon ik een uur later aan mijn dag. En dat ging niet helemaal goed. Mijn lijf wilde niet, toch ben ik naar beneden gegaan en maakte ik een ontbijt klaar. Mailtjes gechecked en mijn hoofd was zo suf.

Hondje gevoerd en wat aandacht gegeven, ik begon de hoop voor vandaag te verliezen, wat is er toch met me aan de hand?

Nog een boterhammetje gegeten en besloten het dan maar rustig aan te doen. Wat is er toch met me aan de hand, de laatste tijd moet ik ook zo hoesten op de fiets, ik ben toch niet ziek?

God o god als dit zo door gaat red ik Zaterdag de damesrit niet hoor en ik kan ook maar beter mijn broer afbellen voor Zaterdagavond.

Oh nee, ik heb vanavond ook nog een afspraak, dat lukt me nooit, wat is er toch met me aan  de hand?

Ik heb mijn vitamines genomen, ik heb goed gegeten, het moet te maken hebben met dat hoesten.

Dokter bellen, afspraak maken, volgende week is te laat, kan het morgen?

Ik sta op het punt om een dekentje te pakken en met een boekje op de bank te gaan liggen, hoe kan die rit van gisteren er nu toch zo diep inhakken?

De was doe ik morgen wel, vandaag zit het er niet in. Maar hoe kan het dan dat ook mijn hoofd zo suf is?

Misschien moet ik het fietsen maar opgeven, deze sport is niet voor mij, ik ben fysiek niet sterk genoeg.

Terwijl ik bijna op het punt sta mijn nalatenschap te verdelen (drie fietsen en een hond) en afscheid te nemen, me afvraag hoe ik deze tijd doorkom en hoe ik het mijn moeder ga vertellen, nog een 2^e dosis vitamines neem en besluit om in iedergeval de hond uit te laten die mij inmiddels benauwd aankijkt en een beetje bibbert omdat ze moet plassen, pak ik mijn handdoek en ga even douchen. Bij de badkamer aangekomen kijk ik door de gang de keuken in en een soort verbazing word in mij wakker. “Hoe lang geleden was het dat ik hier was? Ik heb het gevoel dat ik hier nog iets moet doen.” Ik loop de keuken in en zie het koffiezet apparaat en vraag me af wanneer ik dat ding voor het laatst heb aangeraakt. Al zeker meer dan 24 uur geleden.

Maar wacht eens even, ik ben helemaal niet stervende! Ik heb gewoon geen koffie gehad vandaag!

Ik heb meteen een vriend gebeld om te fietsen vanmiddag, het eerste wat hij me vertelde was dat hij niet zo fit was en dat hij niet heel sterk was, dan zou het een slap ritje worden..... nou, die gedachten..... daar heb ik inmiddels wel een antwoord op!

Het is niet voor niets dat half Amsterdam afspreekt bij de CoffeeCompany!

superwoman

Soms lijkt het alsof ik denk dat ik superwoman ben, of catwoman, en dan niet zo dat ik denk dat ik in zo’n pakje boven de stad vlieg, maar meer op een alledaags niveau. Ik ben een beetje ziek op het moment, hoofdpijn, snotterig, beetje war, beetje koud, spieren doen een beetje pijn, beetje zeurderig allemaal. Dat begon toen ik zaterdag op mijn nichtje Eva ging passen, als peuter is zij een bron van verkoudheidjes en griepjes die ze oppikt bij het kinderdagverblijf. Binnen een paar uur liep ik te snotteren. Maandag werd het nog wat erger, dinsdag nog iets meer. Dus ik besloot om op woensdag 70 km te gaan fietsen met een temperatuur van rond het nulpunt. Dus woensdag avond was dat kleine beetje verkouden veranderd in een dramatische-verkoudheid-met-gevaar-voor-eigen-leven-en-volksgezondheid. Er staat nog net niet zo’n E.T. tent met van die plastic tunnels rondom mijn huis. Ik verwacht dat ze elk moment kunnen komen.

Elk weldenkend mens zou in zo’n situatie met een dekentje op de bank gaan liggen, ik daar in tegen niet. Ik ben de was aan het doen, zometeen nog even de afwas, ik zit eraan te denken om mijn winterfiets schoon te maken en de ketting te smeren, ik wil nog even werken, hondje uitlaten, hapje koken, even stofzuigen ... EN DAN KIJK IK ER VREEMD VAN OP DAT IK ME ’S AVONDS NIET ZO LEKKER VOEL!

Afgelopen zomer heb ik een operatie gehad en de dag na de operatie lag ik jankend van de pijn in mijn bed, de dag daarna stond ik de was van twee weken te doen. Die avond kwam er een vriendin op ziekenbezoek en ze bood aan voor mij thee te zetten, “nee joh, ga zitten, dat doe ik wel.” Was mijn antwoord. De dag daarna lag ik weer te janken. Mijn broer belde me en boodt aan me op te halen, zodat ik in Deventer kon herstellen, ik heb nog een week bij hem op de bank gelegen en kon nauwelijks lopen. Elk normaal mens had dat metteen gedaan.

Het superwoman syndroom, ik heb er last van. Ik ga dan ook nu bij wijze van experiment toegeven aan mijn verkoudheid, ik heb een dvd, thee, dekentje, hondje op schoot en een kussentje. De afwas mag wachten, mijn werk ook, de fietsen blijven binnen. Ik ga volledig in de overgave.

Morgen is het anders want dan is mijn broer jarig en ik wl naar hem toe. Maar ja morgen, dat is vandaag nog niet, ik ga een dutje doen. Dan kan ik altijd in mijn droom een rondje ringvaart rijden.