kopje koffie buurvrouw?

De lucht is weer blauw, als ik ‘s morgens voor mijn wekker wakker word is dat omdat de vogels in de achtertuinen aan het zingen zijn, de hond rent weer rondjes op het gras. Langzaam aan komt Amsterdam tot leven, bleke gezichten zitten met een lachje op de fiets, op weg naar de Coffee Company op de Dam, de tijd van afspreken en kopjes koffie is weer aangebroken.

De Appie verkoopt bloembolletjes in kitscherige potjes, en op twitter worden foto’s van tulpen getweet.

Vriendinnen bellen me; of ik zin heb om af te spreken bij Macy’s, of dat leuke zaakje op de hoek bij de brug aan de achterkant van het Vondelpark. Of ik het leuk vind om eind Maart een weekendje Antwerpen te doen, zalig eten en shoppen, want het voorjaar is immers begonnen. Ik leg mijn vriendinnen uit dat nu de lente in het land is ik wat minder tijd heb, ik ben fietser en voor mij is de tijd van de uren op de weg aangebroken. Maar van de winter wil ik best met ze naar Antwerpen.

Na die zware tijd met sneeuw en ijzel ben ik blij weer op de fiets te mogen zitten. Zo ben ik twee weken geleden met een omweg naar Zeist gereden om een kopje koffie te drinken. Die rit was een verschikking, mijn conditie was laag en het fietsen viel me zwaar. De dag daarna werd ik ziek en begreep ik goed waarom het me zo zwaar gevallen was. Gisteren was het eindelijk weer zover. Om kwart voor 6 ging de wekker, ontbijten, hondje uitlaten, douche, meer ontbijten, fietskleren inpakken, fiets op de schouder de trap af, Station Amsterdam Zuid en het rechtstreekse treintje naar Driebergen-Zeist, want om 9 uur had ik afgesproken om te fietsen. En het viel me zwaar, ik heb wel wat beter gereden, maar tussendoor viel het tegen. Ik was verbaasd te zien hoe snel ik na een heuveltje herstelde en weer lekker scheuren kon, maar ik had graag wat sneller gegaan. Ik werd mij ervan bewust dat er echt getraind moet worden,wil ik niet voor gek staan bij de tijdstrijderscup volgende maand.

Na het fietsen nog een bakje koffie gedaan en wat gekletst, al met al kwam ik pas om half 5 thuis. Ik had niet de tijd om bij te komen want ik moest ’s avonds stemmen tellen, voor de gemeenteraadsverkiezingen. Vannacht om half twaalf kwam ik pas thuis.

Al met al is dit niet zo bijzonder, als ik Rose niet was geweest.....

Vanmorgen werd ik moe wakker, de benen wilden nog niet zo, dus heb ik me nog een keer omgedraaid en begon ik een uur later aan mijn dag. En dat ging niet helemaal goed. Mijn lijf wilde niet, toch ben ik naar beneden gegaan en maakte ik een ontbijt klaar. Mailtjes gechecked en mijn hoofd was zo suf.

Hondje gevoerd en wat aandacht gegeven, ik begon de hoop voor vandaag te verliezen, wat is er toch met me aan de hand?

Nog een boterhammetje gegeten en besloten het dan maar rustig aan te doen. Wat is er toch met me aan de hand, de laatste tijd moet ik ook zo hoesten op de fiets, ik ben toch niet ziek?

God o god als dit zo door gaat red ik Zaterdag de damesrit niet hoor en ik kan ook maar beter mijn broer afbellen voor Zaterdagavond.

Oh nee, ik heb vanavond ook nog een afspraak, dat lukt me nooit, wat is er toch met me aan  de hand?

Ik heb mijn vitamines genomen, ik heb goed gegeten, het moet te maken hebben met dat hoesten.

Dokter bellen, afspraak maken, volgende week is te laat, kan het morgen?

Ik sta op het punt om een dekentje te pakken en met een boekje op de bank te gaan liggen, hoe kan die rit van gisteren er nu toch zo diep inhakken?

De was doe ik morgen wel, vandaag zit het er niet in. Maar hoe kan het dan dat ook mijn hoofd zo suf is?

Misschien moet ik het fietsen maar opgeven, deze sport is niet voor mij, ik ben fysiek niet sterk genoeg.

Terwijl ik bijna op het punt sta mijn nalatenschap te verdelen (drie fietsen en een hond) en afscheid te nemen, me afvraag hoe ik deze tijd doorkom en hoe ik het mijn moeder ga vertellen, nog een 2^e dosis vitamines neem en besluit om in iedergeval de hond uit te laten die mij inmiddels benauwd aankijkt en een beetje bibbert omdat ze moet plassen, pak ik mijn handdoek en ga even douchen. Bij de badkamer aangekomen kijk ik door de gang de keuken in en een soort verbazing word in mij wakker. “Hoe lang geleden was het dat ik hier was? Ik heb het gevoel dat ik hier nog iets moet doen.” Ik loop de keuken in en zie het koffiezet apparaat en vraag me af wanneer ik dat ding voor het laatst heb aangeraakt. Al zeker meer dan 24 uur geleden.

Maar wacht eens even, ik ben helemaal niet stervende! Ik heb gewoon geen koffie gehad vandaag!

Ik heb meteen een vriend gebeld om te fietsen vanmiddag, het eerste wat hij me vertelde was dat hij niet zo fit was en dat hij niet heel sterk was, dan zou het een slap ritje worden..... nou, die gedachten..... daar heb ik inmiddels wel een antwoord op!

Het is niet voor niets dat half Amsterdam afspreekt bij de CoffeeCompany!