Soepgroente en causale verbanden

Mijn nichtje , Eva, van dik anderhalf heeft in de gaten dat iedere keer vlak voordat ze gaat eten de televisie wordt uitgezet nadat er uitgebreid naar het bewegende scherm is gezwaaid.  Dan is het hup de stoel in en aanvallen! Ze kan soms zo’n enorme honger hebben dat ze haar eten geen seconde te laat wil hebben, dus paps en mams hebben geleerd om te snel koken. Een soort tijdrijden voor jonge ouders. Soms heeft Eva zo’n honger dat ze druk op en neer gaat lopen tussen haar stoel waarop nog steeds niemand haar of haar bordje neerzet én de keuken,  waar ze haar ouders benen vastgrijpt onder de aanmoedigende kreet  “kom, kom”. Als het haar echt te lang duurt, rent ze paniekerig naar de televisie en zwaait nogmaals naar het inmiddels lege scherm in de hoop dat dit het proces versnelt. Grappig om dit te zien en gelukkig maakte ik nog niet mee hoe dit vriendelijke meisje in een feeks verandert wanneer haar ouders de tijdslimiet door omstandigheden – een inkomend telefoontje bijvoorbeeld – overschrijden.


Ik vind het zalig om in de zomer soep te eten, dan kom ik thuis rond een uur of zeven van mijn ritje op de fiets en pak mijn ikea bewaarbakje uit de koelkast, kook wat pasta, warm de soep op, gooi er wat olijfolie in, rooster een paar stukjes brood en ga lekker zitten eten. Daarna open ik mijn ramen wagenwijd, luister naar de vogels, maak mijn fiets schoon en kom helemaal bij. Goede tijden. In de zwoele, nog van zon nazinderende avondlucht wandel ik met mijn hond en ga naar bed om onder alleen de hoes te slapen. Het dekbed is te warm. De dag erna is er nog wat soep over en gooi ik er linzen bij en kook weer wat pasta en eet het als lunch, waarna ik mijn fietsje pak en lekker ga rijden. Soms kook ik een hele grote pan soep en bel een vriendin waarvan ik weet dat ze nog op haar werk zit en nodig haar uit om bij mij te komen eten. Dat vind ik fijn, echt zomers:  mijn huis staat dan ook open voor mijn vrienden. Vreugde en goed eten dienen gedeeld te worden.


Vorige week zondag heb ik een zakje soepgroente weggegooid, het lag over datum in mijn koelkast, zojuist deed ik het weer, nu met een zakje fijne soepgroente, twee weken terug ook al. Ik loop steeds in de Appie en pak die soepgroente en denk aan tomaten, pasta, linzen, franse kaasjes en zwoele lange zomeravonden. En vervolgens eet ik een stampotje of Pasta Bolognese en verpietert mijn soepdroom weer. Soep is voor mij misschien wel zomers en dat is het nu dus nog niet. Of ik loop net als mijn nichtje heen en weer tussen de soepgroente van de Appie en de seizoenen en mompel “kom, kom” en in plaats van te zwaaien naar de tv leg ik soepgroente in mijn mandje in de hoop dat dan de zomer sneller komt.


Magisch denken is een manier van denken die voorkomt bij mensen die nog niet of niet meer de causale verbanden kunnen zien. Mijn nichtje valt onder de categorie “nog niet”, een oud omaatje dat een tikkeltje seniel is valt dan onder “niet meer”. Mmaar hoe het met mij zit, dat weet ik niet...