Bedankt!

In het afgelopen jaar werd mijn blog steeds vaker en meer gelezen. Ik kreeg leuke reacties, af en toe vragen en soms werd ik aangesproken rondom wieler evenementen.

Bedankt dat jullie me zo trouw lazen in 2010, dat moedigt me aan.

Een fijn 2011 gewenst met mooie fiets-momenten.
Hopelijk nog een Twitterrit en Alpe D'HuZes.

Rose

Sportvoeding

Ben ik toch al een tijdje op zoek naar lekkere reepjes.

Die van de Lidl zijn lekker, maar het is dan ook een mueslireep.

Die van Isostar  leken lekker, alleen viel het me op dat ik wel erg vaak misselijk werd.

Vorige week kreeg ik een reepje in de handen gedrukt - herstel, ik kreeg een reepje nadat ik iemand indringend aankeek met een brede glimlach en vertelde dat ik honger had – en dat reepje.... 

dat reepje.. da.... wa lekkur joh!

Jam-achtig met chocolade eromheen. Ik heb de hele week al moeite me te concentreren, want ik denk de hele tijd aan dat reepje.

En vandaag heb ik het reepje gevonden, bij een online shop, dus ik ga NU mijn bestelling plaatsen.

http://www.bikeparts4u.nl/shop/product_info.php?cPath=792_105_445&products_id=1673

IJskristallen

Er is niets mis met sneeuw, zolang deze vers is of op een zachte ondergrond ligt. Ik kan mij zo voorstellen dat - als je ergens in een durp in de provincie woont – het reuzegenieten is. Maar hier in Amsterdam Zuid is het behelpen. Niet zozeer dat het OV niet rijdt, of dat ik niet op mijn moonboots naar de Appie kan.... dat lukt allemaal wel. Het gaat wat langzamer, maar het lukt.

Mijn trainingsgrond is in deze tijden van winter beperkt tot het Amsterdamse Bos en het parcours bij Sloten, tussen mijn huis en Sloten is ligt langs de nieuwe meer ook nog een crossstrookje. Dat is waar ik het mee doe. Tenzij er verse sneeuw ligt, dan is het tijd voor het echte Urban Cyclo Crossen.

Al met al kom ik de winter wel door.

Maar ik wil nu gewoon even zeuren als dat mag... mag het?

Vanaf mijn huis tot aan het Amsterdamse Bos is het nu een grote massa bevroren pulp met een laagje sneeuw erover. Mijn crossbandjes hebben daar geen grip. De grasstrook naast het fietspad heeft zo’n enorm dikke laag sneeuw dat ik tot aan mijn assen in de witte massa rijd en ik echt niet meer in D1 blijf.  Aangekomen in het Amsterdamse Bos... een gigantische massa sneeuw, maar ja omdat het eigenlijk geen bos is, maar gewoon een uit de klauwen gewassen stadspark, is elk stukje Bos al volop bewandeld door massa’s Amsterdammers. Het bos is veranderd in een laag bevroren pulp met wat sneeuw erover.

Ik wil zo graag gewoon lekker een stukje rijden.

Sloten ligt er mooi bij, al heb ik gisteren een uur op de fiets gezeten om er te komen.

Gewoon een stukje fietsen.

Dat is toch niet teveel gevraagd?

Morgen ga ik met een clubgenootje, met de fietsen in de auto, richting Zeist, hoplijk is het sneeuw daar wat frisser, zodat we lekker een stukje kunnen rijden.

Lekker... een stukje rijden.

Gewoon een stukje rijden.

over de videotheek, het fietsmaatje en de Tacx

Bij de videotheek om de hoek kennen ze me al… aan het eind van de middag kom ik binnen op een doordeweekse dag voor een filmpje. 

Niet te moeilijk... wel lang, een beetje zo’n film die me meeneemt in het verhaal, maar waarbij ik niet veel hoef na te denken. Vooral op dagen als vandaag, want het regent en niet zo’n beetje ook. 

Dus op mijn fiets gaat het achterwiel met het blauwe Tacx bandje en ik ga de doodsaaie strijd met de klok-in-combinatie-met-de-slappe-film aan.

Tacxen is niets aan, het is saai, een minuut kan op de Tacx zeker een uur duren. Dus waarom Tacx ik dan? “Ik heb een doel” is het simpele antwoord.

Altijd ergens rond 25 minuten, de 54 en het uur met 13 minuten krijg ik het zwaar, niet fysiek, maar in het hoofd, dat eeuwige hoofd. Ik heb dan geen zin meer, de tijd lijkt te langzaam te gaan, het is nog lang geen voorjaar of ik wil mijn mail checken.

Mijn fietsmaatje is veel beter in dit soort dingen dan ik. Hij is type verstand op nul en doortrappen. Ik weet niet of hij wel zo’n goede fietser is, maar wat ik wel weet is dat hij op karakter overal komen kan. Vergeleken hem ben ik een wijf, een jankerd. Het fietsmaatje weet mij goed te motiveren, hij verteld me niet dat ik door moet zetten of dat ik een watje ben als ik het niet doe, nee hij verteld me heel rustig dat hij “de vorige keer 96 minuten op de Tacx zat”..... Ja daar heb je me mee... ik moet dan meer.

Honderd heule minuten werd mijn doel. Dan verteld Fietsmaatje me dat zijn “doel de vorige keer negentig minuten was en dat ik daarom dan, als ik zonodig meer wil, zeker honderd-en-zes-tacx-minuten moet maken” Het werden er 100 en 7!

Het filmpje wat ik huur bij de videotheek is ook niet zaligmakend, het is afleiding, maar mijn hoofd verteld me binnen no-time dat ik het net zo goed op de bank kan kijken met een zakkie chips. Het is campingweer vandaag. Dat is regen, regen en nog eens regen. Ik ga op zoek naar een film van 115 minuten. Een film die je beter niet vanaf de bank kunt kijken... de chips en de cola komen vanavond wel.

Als iemand nog film suggesties heeft, of met me wilt skypen tijdens het tacxen... dan hoor ik het graag.

Zen in de winter

Schaatsen... zweven over het ijs, rondje na rondje na rondje. Stil van binnen, concentratie. Het is wat kouder vandaag en het ijs is enorm glad. In het begin voelt het wat eng aan, maar langzaam aan wordt het duidelijk wat het voordeel van dit ijs is. Een lange slag en zweven maar, zweven over het ijs.

Net als met fietsen, voelt het vlak voordat ik ga schaatsen wat onrustig, een soort van aangename spanning. Ga ik het kunnen vandaag? Het is net alsof de ene helft van mijn zijn de andere helft ervan probeert te overtuigen niet te gaan, vooral niet te gaan, want het zou wel eens mis kunnen gaan. Die spanning - soms wat te groot, zoals die ene keer dat ik naar Sloten zou gaan en ik de hele ochtend op het toilet zat omdat de zenuwen op mijn darmen werkten – is eigenlijk best lekker. Lekker omdat het iets herkenbaars is, een soort van tegenwicht wat zo makkelijk te overwinnen is. En dan als ik de eerste meters heb afgelegd is er herkenning “Oooooh dit hebben we eerder gedaan,” lijken mijn spieren te roepen, “dit vinden we leuk!” gaat het gezamenlijk in koor. Maar dan, na zo’n twintig minuten begint mijn hoofd....

“Het is wel zwaar hè” of  “Goh, waarom doen we dit nu ookalweer?” Op zulke momenten is het zaak even door te gaan, want na een minuut of vijf is het voorbij en kan er weer een uur gesport worden.

Maar vandaag, zo op het ijs van de Jaap Eden kwam mijn hoofd met nieuwe teksten. Relatief goede argumenten, als ik eerlijk ben. Zo was er de “Het is natuurlijk gewoon rondjes rijden.” en de “Nou ja, hier draaien ze geen muziek, in Haarlem wel, wat hebben we hier eigenlijk te zoeken?” en uiteraard de “Wat nou als we vallen en we zo’n glijer over het ijs maken en met ons hoofd.... ja wat dan?”

Ik heb geleerd dat ,als ik door die momenten heen ga tijdens het sporten, mij een grote bonus staat te wachten als ik braaf doorsport. Na het fietsen is het, het bekende zware-benen-op-de-bank-gevoel en tijdens het fietsen is het, het lachen om een koe die me aankijkt, of het genieten van die machtige cadans. Schaatsen biedt mij iets anders, mijn altijd drukke hoofd, denkend aan stukjes, denkend aan creativiteit, een deadline of een spannende afspraak.... dat hoofd wordt stil. Ik voel mijn gezicht zachter worden, langzaam aan vormt er zich een glimlach. Het gladde ijs glijdt onder mij door.

Ik ben verkocht!

Lang leve de winter!

Hulde aan de Tacx, de Crosser en de Schaats.... ik ben er bij dit jaar!

Polderleed

Mooie zwarte laarzen, met een lange hals die een beetje los om de kuit dient te zitten of een skinnyjeans, zo’n strakke spijkerbroek met van die oneindig mooie lange veulen benen erin. Een jurkje met een legging eronder of gewoon een afgeknipt spijkerbroekje met een geruit bloesje erboven en rode westernlaarzen. Een bikini met een broekje met van die strikjes aan de zijkant. Paarse pumps met een scherpe, hoge naaldhak.

Het is allemaal verleden tijd!

Vroeger was ik te onzeker over mijn looks en durfde ik me niet te laten zien in iets straks, korts of hooggehakst. Ik was er heilig van overtuigd dat ik een soort kamerolifant op hakken was, dat als ik liep in die bikini mijn benen na het bewegen nog even na blubberden zoals het bij zoveel vrouwen gebeurd. Mijn benen waren zo wit dat een afgeknipt spijkerbroekje een beetje viezig stond.

En ook dat is verleden tijd!

Een maand geleden wilde ik mijn zwarte laarzen aan... ik krijg ze niet meer over mijn kuiten.

Mijn benen zijn behoorlijk strak tegenwoordig, dankzij vele uren op de fiets. Afgelopen zomer knipte ik een spijkerbroek kort en pakte mijn rode western laarzen... wat bleek? Ik heb een streepje, zo’n 20 cm onder het gerafelde broekje! Het strand? Ik pas ervoor want ik draag tegenwoordig het eeuwige wielerpak met bruin tot aan mijn mouwen en broekspijpen. De paarse pumps? Ja dat past nog, mijn voeten zijn hetzelfde gebleven... alleen die kuiten die erboven zitten en die door de hak in een bepaalde vorm gedwongen worden... ik lijk wel een kerel!

Ik had maandag mijn skinnyjeans aan en bewegen werd moeilijk omdat de broek op mijn benen strak zit. Maar tegelijkertijd zat het onding wijd bij mijn billen, want daar ben ik dan wel weer wat kleiner geworden.

En vandaag?

Vandaag liep ik in mijn legging en keek naar mezelf in een etalage ruit – wat elke zichzelf respecterende wielrenner doet en vrouwen overigens ook- en ik zag dat ik van die Rabo-pro-ploeg-hoekjes-van-spier aan het ontwikkelen ben rondom mijn knieën.

Rabo pro is misschien wat overdreven, maar het zag er gek uit, dat wel.

Als ik ooit nog aan de man wil komen...

Maar ik houd zo van fietsen!

Het goede nieuws is dat ik in iedergeval mijn benen scheer.

De Cauberg Clinic

Ik moet toegeven dat ik die hele Cauberg niet gezien heb die dag... maar dat is een lang verhaal. De versie voor de buitenwereld staat in de Fietssport, het magazine van de NTFU.

Je kan erop klikken, dan wordt het groter:

gevoelsbedrog.....

Het voelt helemaal niet zo suf als het eruit ziet hoor.....

het voelt spannend, snel en slipperig enzo...

maar ja...


Ik heb nog een lange weg te gaan.

En die weg bestaat vooral uit heel vaak hetzelfde stukje weer rijden net zo lang tot het me lukt.

en nog een keer

en nog een keer

en nog een keer

en nog een keer, zodat je... voordat je het in de gaten hebt al wel tien uur door sneeuw hebt lopen raggen op je nieuwe Empellaatje in 1 week tijd en je aan het eind van de week met benen van beton languit op de bank voor pampus ligt. 

Het valt niet mee... het leven van een beginnend crossmeisje, voorheen poldertrapster annex klimgeit ook aan te spreken als fietsjournalist.... en voor vrienden en familie gewoon Rose.

Crossen.... sneeuw

Fietsen in de sneeuw…. knisperende banden en af een toe een beetje glijden. Het is perfect, want niemand anders waagt zich op de fiets zo op deze dagen.

Vandaag baal ik dat ik in Amsterdam woon. Normaal gesproken bevalt het me wel, mijn rondje ringvaart, mijn Amstel, mijn Coffee Company, mijn wandelpad om de hond uit te laten, mijn Beethovenstraat, mijn Amsterdam. Maar vandaag voel ik me wat beperkt.

Een vriendje van me woont in Zeist, die is in een poep en een scheet op de met sneeuw bezaaide bospaden. Het bos wat ineens een heleboel wit is. Ik zag een foto van Larsje Boom-met-zijn-mooie-kaaklijn. Hij was een stralend oranje poppetje in een decor van wit. Mijn broer woont in Deventer, daar lijkt zelfs midden op de Brink nog meer sneeuw te liggen. Ik? Ik moet het doen met het Amsterdamse Bos, het parcours rondom Sloten en een paadje bij de koeien van de Nieuwe Meer.

Dag 4 van mijn crosscarriere... ik mag niet klagen hoor, ik vind het leuk. Waar ik op dag 3 leerde dat die bevroren sporen niet perse eng zijn, want met voldoende vaart stuiter je er wel uit, leerde ik op dag 4 dat die sporen onder de sneeuw verraderlijk kunnen zijn.

Het parcours bij Sloten is misschien dan niet het witte landschap van Larsje Boom-met-zijn-mooie-kaaklijn, maar voor mij als beginnend crossmeisje (voormalig poldertrapster annex klimgeit) is het precies wat het zijn moet... namelijk elke dag weer anders.

Zo is er het moeilijke stukje waar ik links moet houden en dan kijken in de bocht en het heuveltje op het midden op moet rijden... vandaag was links houden bijna vallen en kwam ik dichter in de armen van een boom dan in het midden van het heuveltje. De bochtjes die ik eerder “oei oei oei” nam die zijn vandaag veilig en wit en ineens valt het op dat het niets meer is dan een bochtje. Aan de sporen van voorgangers kan ik zelfs zien dat ik niet eens zo heel slecht uit kwam.

Ik en mijn crosser, mijn crosser en ik.... het allermooiste vind ik een groot grasveld met verse sneeuw. Niet kunnen zien wat eronder ligt en er keihard overheen scheuren. Het is fantastisch om die fiets weg te voelen schieten in een bocht, te denken dat ik ga vallen en dan toch de juiste manier vinden om die fiets weer onder controle te krijgen. Soms is de ondergrond zo heftig dat ik stuiter, maar dan wel terwijl ik keihard doortrap...

Hihi ik hoor iedereen klagen.... het duurt zo lang op de Tacx .... was het maar weer voorjaar etceteraenzo

En ik... ik baal dat ik niet in hetzelfde dorp als Lars Boom woon. Ik heb mazzel dat ik tenminste kan fietsen en het nog leuk vind ook...

...bijna leuker dan gewoon fietsen.

(de Lars Boom foto.... heb ik van zijn facebook pagina gejat.. sorry Lars)

Een update...

Deze week had ik het druk druk druk en heb ik weinig gedaan aan Alpe D'HuZes, maar hier toch een update:

Gedoneerd 916,01
Toezeggingen 660,00
Dus nog 4083,99 euro te gaan

Dat klinkt als een onmogelijke opgave.... maar dat heb ik wel over meer dingen gedacht.
Als iedereen die dit bericht lees nou een euro overmaakt... dat zou al heel veel helpen!

KLIK HIER