Vive la France, vive les montagnes

Eigenlijk was ik van plan een stukje te schrijven over de heenreis, over hoe ik vanmorgen in het gestresste Amsterdam zat en hoe ik dan geleidelijk aan richting de Alp reed en hoe deze rit begon met een enkel autootje en hoe dat er twee, drie en vier werden, allemaal met Nederlandse nummerplaten en fietsspullen in de achterbak en hoe we elkaar herkenden bij tankstations en bij wegrestaurants gezamelijk naar het buffet liepen vrolijk pratend over de komende Alpe D’huZes...

Ik wilde er een leuk stukje in mengen over hoe we tijdens de reis meezongen met Billy Jean van Michael Jackson en hoe we het spelletje “Wie ben ik” afwisselden met nummerbord raden en hoe ik af en toe dutjes deed en droomde over fietsen.

Maar dit is allemaal van een minder belang, een mindere hoge waarde op de schaal van ervaringen die gedeeld dienen te worden.

Ik dacht altijd dat een lekkere maaltijd mij echt stil kon krijgen, of het zien van een mooie fiets, een goed verhaal kreeg mij ook altijd wel stil, maar vandaag, wat er aan het einde van de 1000-nog-wat kilometer lange rit gebeurde... tranen en geen woord meer uitbrengen.

De Ornon, Galibier, Glandon, Croix de Fer, Les Deux Alpes en dan ook de Alpe D’Huez... ik zat in stilte met mijn zonnebril op in de auto, om me heen kijkend, een traan over mijn gezicht, verwondering... wat een grote jongens.

In Zuid Afrika heb ik wel de Drakensberg gezien, maar deze jongens vandaag, sommigen nog met sneeuw op de toppen, ik zie ze nu door heul andere ogen. Dit zijn namelijk bergen die ik niet tot me neem door er naar te kijken, een aantal van deze jongens ga ik deze week oprijden.  Zo hoog? Ga ik helemaal naar boven, is dat de bedoeling?

Kunnen mensen dit wel? Ja dat moet wel anders zouden die huizen er immers niet staan...

In stilte voelde ik zo’n enorme dankbaarheid, hoe is het mogelijk dat ik, Rose, Poldertrapster hier nu is, wie ben ik  dat ik dit mee mag maken? Nog steeds zit ik met een glimlach op mijn gezicht, ik ben een beetje druk van binnen en hoop dat ik kan slapen. Wat enorm opwindend is het om hier te zijn.

Ik ben met mijn fietsje al het dorp in gereden, morgen om 11 uur gaat het beginnen, de eerste berg op. Zal ik een klimmer zijn?