hoofdzaak

Gisteren zat ik te denken over hoe sterk ik wel niet ben, dan bedoel ik niet fysiek, maar meer “ik” als mens. Dit kwam door de inspiratie brief die ik ontving voor de Alpe D’HuZes. Dat is een mail die de rijders en vrijwilligers ontvangen om het moraal een beetje gaar te stomen voor het bizarre afzien om geld in te zamelen. De mail ging over afzien en wat mij aansprak was dat er werd beschreven dat elke fietser die omhoog rijdt op het punt komt waar het genoeg is, waar het hoofd zegt dat het niet mogelijk is. Mijn hoofd vertelt me dat nu al!


Wat de schrijver vertelde was dat dit punt niet meer dan een moment van intens zelfmedelijden is en dat sprak mij aan, dat begreep ik. Ik weet al dat ik pijn ga hebben, dat het fysiek zwaar is om een berg op te rijden, maar wat heb ik aan ervaring om mezelf mee te geven als dat moment van zelfmedelijden komt?


Vorig jaar ben ik geopereerd, de week na de operatie lag ik jankend op bed en had enorme pijn. Niets maar dan ook niets hielp, anders liggen, beetje bewegen, afleiding, het hielp niet! Aan het einde van die week ging ik weer een beetje lopen en een wandeling die normaal tien minuten duurde nam ruim drie kwartier in beslag met aan het einde pijn, vreselijke pijn. Na zo’n wandeling kwam ik thuis en viel direct in slaap. Ik was ondanks de pijn in staat om de wandeling te maken, waarom? Omdat ik het wilde en omdat ik de pijn niet groter maakte dan dat deze feitelijk was. Dus als ik dat kan, dan kan ik ook een berg opfietsen.


Soms als het tijdens het rijden me wat te zwaar wordt dan helpt het me om te herhalen in mijn hoofd dat aan alles een einde komt, zolang ik maar doorga. Dat doet me denken aan mijn vader. Hij heeft door de bestraling last van oedeem en hoort daardoor minder, praat moeilijker. Toen ik hem aan de telefoon had, was hij daar heel rustig onder, vertelde me dat het een noodzakelijk ongemak van voorbijgaande aard was. Vermoedelijk herhaalt hij in zijn hoofd ook dat aan alles een einde komt, zolang hij maar door gaat.


Vandaag heb ik een stukje gereden met Dalton en hoe hij het zag sprak mij ook wel aan. Het was herkenbaar. Als we pijn voelen, door bijvoorbeeld zwaar te fietsen is onze eerste menselijke reactie de actie die de pijn veroorzaakt te stoppen en door het tegenovergestelde te doen knip je als het ware de verbinding door en leg je een nieuwe. De verbinding van doorgaan of in wielertaal diepgaan of afzien. Het vermogen om niet naar je instincten te handelen en zo de grens over te gaan. Iedereen heeft een andere methode, een eigen manier, om dit te doen. Voor mij werkt het om te herhalen wat anderen tegen mij zeiden. Zo vertelde Eric me dat afstappen verslavend werkt, door dat te herhalen kan ik nog even door. Guido, de sportarts, vertelde me dat ik die benen best wel even lekker mocht laten branden, dat alles vertel ik mezelf als mijn hoofd me zegt dat het nu echt genoeg is.


Een methode om door te trappen als het hoofd schreeuwt, is deze stoorzender te laten razen zonder al mijn energie te verliezen aan pogingen het te negeren. Ik ben zo enorm benieuwd naar wat Kenny van Hummel deed vorig jaar tijdens de Tour of Gesink, die na de zoveelste val toch in staat bleek door te rijden. Welke methode zal deze broodnuchtere boerenzoon eigenlijk toepassen?