...eigen tempo

In 2009 is het begonnen, tijdens de Tour ongeveer. Of kort daarna, mijn vrienden waren op vakantie en ik had net mijn reis afgezegd zodat ik een nieuwe fiets kon kopen, mijn huidige racer. Ik had gemerkt dat ik op de fiets mijn meest gelukkige momenten beleefde en ik wilde dat delen met de mensen om me heen. Zo begon ik mijn blog... in schaamte omdat ik bloggers eigenlijk verachtte... in het engels, zodat mijn vrienden in andere landen mee konden lezen... over fietsen en lessen die ik leerde, eigenlijk over mezelf en het ontdekken van wat ik leuk vind en wie ik naast de Rose die ik al kende nog meer kan zijn. Na een tijdje kreeg ik reacties en drong het tot me door dat mensen mij inderdaad lazen, ik ging op twitter, meer mensen vonden mijn blog en ik werd gevraagd om voor krachttraining.net een column te schrijven. Langzaam, langzaam als een rit tegen de wind in kwam ik verder en verder.

Ik sta op het punt om te vertrekken naar de Alpe D’Huez om daar als vrijwilliger aan de slag te gaan voor de Opgeven is geen optie-aktie. Mijn fiets gaat mee en ik ga zelf dan eindelijk ook klimmen. Omdat dit voor mij best wel groot is en ik ook wat angstig ben voor deze nieuwe ervaring ben ik aan het kijken naar wat ik zoal heb gedaan het afgelopen jaar, wat daarvan nieuw was en hoe het me is afgegaan.

Mijn klimlijstje is nog minimaal: Kopje van Bloemendaal, Amerongse berg, Posbank, Grebbeberg, Holterberg en de Lemelerberg. Maar ik heb ze allemaal overleefd, dat terwijl ik dacht dat ik dat nooit zou kunnen.

Mijn schrijverservaring is nog niet zo uitgebreid: wat nieuwsbrieven voor bedrijven, een column, mijn blog en een paar advertorials en nieuwsberichten over wielrennen.  Ik dacht dat mijn stukjes alleen door mijn moeder werden gelezen en dat ik niet zo heel goed schreef, maar al met al, voor een poldertrapster en beginnend schrijver/journalist/columnist timmer ik al aardig aan de weg en ik heb zowaar mensen die het leuk vinden wat ik doe.

Ik vind het enig dat er mensen zijn die mij om tips vragen. Tips over wat te doen bij koude voeten op de fiets, welk gelletje, wat voor fietsbril, zadel, handschoenen of broek etc etc. Ik geniet ervan om de door mij opgedane kennis te delen met anderen. Ik vind het fantastisch om producten te testen en er over te schrijven. En sinds ik nu al een paar weken bij de Haan Wielersport in Oudekerk werk geniet ik nog meer, doordat ik mensen aan hun eerste fiets help en ik weet dat ze de mooiste sport allertijden hebben uitgekozen.

De absolute kroon op nieuwe ervaringen is tot nu toe De Twitterrit die ik organiseerde. Alle dingen die ik schrijf en doe bedenk ik op de fiets, tijdens het uitlaten van mijn hond, onder de douche of zittend op mijn bank als ik me een beetje verveel. Zo ook met De Twitterrit. Ik opperde het idee online en binnen no time ging het de Nederlandse twitterscene door. @Rickmeulendijks maakte een parchtige route, @PdHuisman ontwierp een logo. Het jonge grafische bedrijfje Madame Peacock sponsorde de rit met een website, we kregen banaantjes van een twitteraar en Progress Sportswear geloofde genoeg in het “De Twitterrit” initiatief om ons te sponsoren met t-shirts met het logo van De Twitterrit. Het luxe en twitterende restaurant JackiesNYC in Deventer stond positief tegenover de rit en hielp ons door achteraf een mooi bord pasta klaar te maken. Zo is er een netwerkrit onstaan die voor de deelnemers gratis is en waar de deelnemers de rit versterken door hun talent te delen. Een rit van iedereen!

Ik zal eerlijk toegeven, ik was bang dat het een flop zou worden, een paar weken heb ik getwijfeld, afzeggen of niet? Maar toen ik gisteren aankwam bij de vertrekplek in Deventer stonden er tien man in wielerkleding met mooie fietsen en dat waren mijn Twitterrijders. We hebben een mooie rit gehad, gezellig, langs een goede route. We hebben elkaar leren kennen en contact info uitgewisseld. De Twitterrit bleek behalve een leuke tocht ook een hele vrije manier van netwerken te zijn. Het was heel bijzonder om met getalenteerde, actieve, inteligente, trendsettende fietsers rond te rijden met als achtergrond de schoonheid van het Sallandse landschap. Onder de deelnemers waren journalisten, bloggers, creatieven, wedstrijdrenners en zelfs een bestuurslid van de NTFU. Ik heb het vermoeden dat De Twitterrit weleens een leuke wending aan mijn toch al zo spannende leven gaat geven.

Het mooie is dat ik door deze rit weer een bewijs heb dat nieuwe ervaringen meestal niet zo slecht verlopen in de realiteit, dat de angst die ik vooraf weleens heb echt in mijn koppie zit. Datzelfde koppie dat met al de leuke ideeen komt en stukjes schrijft. Ik heb door eerlijk te kijken naar het afgelopen jaar en mijn ervaringen dan ook een gemengt gevoel, enerzijds zijn er de zenuwen voor de Alpe, anderzijds heb ik enorm verlangen naar de ervaring en de verrijking, de groei.

Mijn computer gaat mee naar de Alpe, ik hoop over de moedige rijders en het evenement te kunnen schrijven. Mijn ervaringen zal ik ook delen op mijn blog. Omdat woorden weleens te kort kunnen schieten zal ik ook beeld toevoegen, gelukkig rijd ik mee met Sander Heezen, de fotograaf van o.a De Twitterrit, die al een aantal jaar foto’s maakt voor “Opgeven is geen optie”, dus beeldmateriaal genoeg.

Ach, een poldertrapster die en een blog kan schrijven, en een column, en een rit kan organiseren en en en.... die kan ook wel de Alpe oprijden, in eigen tempo, dat wel.