NK tijdrijden 2010

Afgelopen woensdag vond het NK tijdrijden plaats in het dorpje Oudenbosch in de gemeente Halderberge.  

Aan de start zo’n veertig elite vrouwen gevolgt door pak m beet vijftig elite mannen onderverdeeld in met en zonder contract. De beste tijdrijders van Nederland in een dorpje en ik, Rose Mentink, poldertrapster anex klimgeit in wording, was erbij MET perskaart*.

Ik vind het prachtig, net als de Giro en lokale koersjes bij mij in de buurt. Het geluid van de fietsen, de geur van de olie, het harde geluid en gepraat over de speakers, de vreselijke muziek die steeds op repeat lijkt te staan en het publiek wat erop af komt.

Heerlijk om te zien hoe rensters midden in een woonwijk hun fiets in de Tacx hebben staan en aan het inrijden zijn. Ieder op zijn eigen manier. Met dit soort evenementen word ik zo meegenomen door de gebeurtenissen dat ik eigenlijk niet perskaart waardig ben, ik ben namelijk niet in staat een objectief verslag te doen van de gebeurtenissen...

Nu moet ik ook wel zeggen dat ik op de een of andere manier iedere keer weer dingen meemaak die anderen nooit mee zullen maken... doel was om Marijn de Vries even hallo te zeggen, handje 

schudden en eindelijk haar ploeg ontmoeten. Dit omdat ik erg graag haar ploeg een keer wil volgen en een stuk wil schrijven over de dames in het roze. Ik heb bij aankomst de wit met roze bus even gezien, voor een seconde twee “leontientjes” voorbij zien scheuren en het gespannen koppie van Marijn bij de start mogen aanschouwen.   

Het viel me op dat ik niet zo enorm “into” de mannen  en de “grote” ploegen was, de Rabo ploeg had een stuk afgezet waar de fietsen stonden en vanachter een lintje konden mensen kijken naar hoe Lars Boom aan het inrijden was. 

Vacansoleil had ook een enorm terrein met een grote wagen. De Cervelo dames stonden ergens in een hoek en waren ook onbereikbaar. De charme voor mij deze dag zat m vooral bij Nederland Bloeit, een kleine wagen, drie dames aan het inrijden, erg open en bereikbaar.  

Ik heb een groot zwak voor zowel Vos als de Vries omdat het van die leuke normale hardwerkende meiden zijn, ze komen op me over als vriendelijk en open. Gewoon “meisjes” net als ik die heel erg hard hun best doen en daar dan ook nog succesvol in zijn.

Ik kon Marijn niet zien finishen omdat ik de mazzel had mee te mogen rijden in een volgwagen van Nederland Bloeit en wel die van Vos! Hier begon voor mij het avontuur, maar het werd ook een beetje ingewikkeld. Wat doe je in zo’n volgwagen? Houdt je, je mond of laat je juist zien hoe spannend je het vind? Is het “done” om met je blackberry de rit te filmen? En hoe reageer je als je hart een sprongetje maakt als je iedere keer hoord dat Marijn de Vries nog steeds de beste tijd heeft. Marijn is van Leontien.nl en ik zat in de volgwagen van Nederland Bloeit. Tja je gaat ook niet tegen de bondscoach van Italie vertellen hoe leuk je het vind dat het zo lekker gaat met het Nederlandse team. Hoe gaat dat met het wielrennen? Ik heb zeker de helft van de 33 minuten van de rit van Marianne zitten luisteren en stilletjes genoten van de prestaties van Marijn. Dit terwijl ik voor me een driftig trappende dame in nhet groen zag. En wat maakte ze een snelheid! Zo spannend hoe ze af en toe te horen kreeg hoeveel ze voor lag op andere rensters.

Het was niet verwacht dat Vos met de titel naar huis zou gaan, want, zo heb ik begrepen, deze alleskunster heeft voor een parcours als dat van woensdag nog niet genoeg kracht. Ze trapt net iets lichter dan andere rensters en op de stukken met wind mee zou ze eigenlijk tijd gaan verliezen omdat andere, sterkere rensters hier meer uit de wind mee kunnen halen.... tenminste op papier. Niet in de realiteit, want Vos had veel meer in zich dan iedereen verwachtte. Zo zat ik tijdens mijn eerste ritje in een volgwagen ooit stiekem stil te hopen dat ze toch zou winnen.

Zo’n volgwagen is een hele andere belevenis van snelheid, ik voelde niet echt hoe hard het ging, geen rijwind, niet het geluid van de wielen en de fiets, maar afentoe wel een snelheid zichtbaar op het dashboard en die zat erg hoog. De gemiddelde snelheid die ze gereden heeft was iets meer dan 44 km/h. Het was zo mooi om mee te maken.

Ik wil nog steeds iets schrijven over de ploeg van Marijn en echt meemaken hoe ze zich voorbereiden op de koers en toch ook de verhalen van de rensters zelf, wie zijn deze meiden, wat gaat er door hun koppies vlak voor de koers en erna? Maar voor mijn column over training wil ik Marianne Vos wel een keer spreken, ik wil wel weten hoe zij zo driftig die fiets vooruit trapt en ik wil van haar leren. Misschien is het mooi om aan het einde van het seizoen eens met haar ploeg te praten en te horen hoe ze terugkijken op het seizoen. Of een stuk over de familie achter de renster Vos.

Wat is het toch een mooie sport en wat mogen we toch trots zijn op onze meiden.

... en die heren? Ach die redden zich wel... zij zijn leuk voor foto’s, zoals ik die maakte van Lars Boom met zijn mooie kaaklijn, of de Fries Westra die op het podium aan het wachten is en zo’n leuke uitdrukking op zijn gezicht heeft.

Iemand, een man, vertelde me dat hij het dameswielrennen maar niets vind, tijdens de koers schelden ze en achteraf huilen ze. IK vind het dameswielrennen mooier, opener en echter... en die tranen, ach ik ben ook een dame...

* een perskaart is een grap bij een sport als wielrennen, tenzij het de tour is, want het is de sport van de weg, een sport van iedereen, maar toch ....