Alpe d'HuZus mijn 1e keer echt op de Alpe...

Het jongetje dat zijn vader de Alpe optrok…

Vandaag was het eindelijk zover, de Alpe D’HuZus, het evenement op de dag voor de Alpe D’HuZes. Het kan allemaal wat ingewikkeld overkomen, maar het is relatief simpel...

Enkele jaren geleden terwijl de heldhaftige mannen 6 keer de berg opreden om geld in te zamelen keken de echtgenotes en vriendinnen van deze helden elkaar aan en zeiden “Dat kunnen wij ook”.

Zo ontstond de Alpe D’HuZus, een keer de berg op de dag voor het echte evenement.

Nu is de Alpe D’HuZes uitgegroeit tot een enorm grote happening met veel vrijwilligers. Dames rijden tegenwoordig ook 6 keer omhoog en ook zijn er mensen die ter plekke bedenken dat ze deel willen uitmaken van deze mooie fiets beweging. Zodoende is de “Zus” veranderd in een rit waar zowel heren als dames aan deelnemen. Vorig jaar was er zelfs, zo heb ik van horen zeggen, een man die met handtas en lippenstift op de fiets stapte.

Er wordt door sommige mensen een beetje lacherig gedaan over de Alpe D’HuZus, maar ik heb deze week een aantal mensen gesproken en mijn perspectief is toch anders. Zo ontmoette ik een vrouw die vorig jaar de “Zus” had gereden en die dit jaar mee doet met de zes.... de Zus als springplank. Ik reed met een stel jongens door het dorp en hun team ging het niet voor elkaar krijgen om genoeg sponsor geld in te zamelen en zij schreven zich niet in, de reis stond inmiddels al wel op de planning, dus voor hen was de Zus een optie.... de Zus als vervanging. Op de grote dag zijn er heel veel vrijwilligers die erg hard aan het werk zijn om er een succes van te maken, door de helden te ondersteunen middels drinken, vlaggen of door mee te rijden met de motor en de weg veilig te houden. Ik reed eerder deze week met zo’n motorrijdende dame de Ornon op en zij zal tot service zijn voor de Alpe D’HuZessers met haar motor, dus voor haar is de enige manier om mee te rijden deelname aan de Zus. En ondanks dat ze zo’n stoere dame is, is de Zus nog best een uitdaging voor haar, nadat ze in Nederland alleen nog maar de Holterberg heeft bedwongen.... de zus als vuurdoop. En dan zijn er nog de moeders, vrouwen, dochters en vriendinnen van kankerpatienten die nog niet zeker weten of ze de Alpe uberhaubt opkomen, maar die toch willen bijdragen, voor hen is de zus een enorm emotionele klim van inmens grote waarde. Of ze nu zoals ik over de finish sprinten of dat ze net voor de finish ten val komen, de klim is gemaakt en staat in het teken van een geliefde.... de zus als pure uiting van liefde voor iemand die ziek of overleden is.

Maar voor sommigen onder ons is de zus gewoon een mooie ervaring in een jong leven met als simpele beloning het Alpe D’HuZes pakje...

Een rit samen met je vader op je racefiets die je voor je verjaardag hebt gekregen. Bij elke bocht schreeuwen en juichen de  mensen veel harder als ze jou zien. Want je doet iets wat niet zomaar iedereen kan... een berg beklimmen op een racefiets terwijl de hoogte van de top wel 1815 meter is. Dat zijn ongeveer 1200 jongetjes van negen jaar op elkaar, maar jij rijdt de berg samen met je vader op en trapt dat hele eind naar de finish zonder te piepen of te klagen.

Ik heb een heel stuk met Gijs en zijn vader opgereden, af en toe ging ik een stukje voor ze uit, omdat mijn benen weer fris waren en soms reed ik met ze mee omdat ze mij weer oppikten. Gijs reed op een zwarte Trek, in een heus wielertenue en een lederen riem om zijn middel, zodat zijn vader hem makkelijk vast kon pakken. Op weg naar de start reden we samen op, vanaf onze camping en ik voelde me vereerd dat ik mee mocht bij dit intieme samenzijn tussen vader en zoon. Na de start begon de klim wat chaotisch. Ergens na bocht 16 zag ik Gijs en zijn vader en reed met ze op, zij hielden pauze en iets later ik weer, dus ergens rond bocht 6 troffen we elkaar weer. En het was hier dat ik de vermoeidheid begon te voelen en waar het hoofd begon te pleiten voor een vervroegde aftocht. Terwijl ik normaal gesproken moeite heb om met dat hoofd om te gaan hoefde ik vandaag alleen maar een blik naar rechts te werpen en daar zag ik Gijs stevig trappend op zijn fietsje. Bij bochten zette hij even aan en reed voor ons de bocht in, als een soort leader of the pack. Hij heeft het zelf misschien niet in de gaten gehad, maar dit stoere mannetje met zijn negen lentes heeft mij naar boven geholpen. Hij en zijn vader, die zijn hand bijna de hele rit op de rug van Gijs had rusten, om te zorgen dat Gijs boven kwam.

Inmiddels uren later, op de camping, rijdt Gijs met zijn zusje op de racefietsen over de camping, een brede glimlach. Gijs is een beetje moe, maar niet te moe om met zijn zusje te spelen. Zijn ogen zijn net zoals die van mij rood en stralen toch wat vermoeidheid uit.

De vader van Gijs, die naar eigen zeggen zijn zoon naar boven duwde is een bikkel, want hij is nu even een stukje aan het fietsen. Gijs en ik denken echter dat hij ergens een dutje ligt te doen, want op de berg ging het hem al zwaar af, want zo zegt Gijs “hij moest naar boven getrokken worden.”

Dankjewel zussen, dankjewel Gijs, dankjewel benen, ik ben boven gekomen en gelukkig de vader van Gijs ook.