fiets hebbedingetjes

...en andere zaken.

Gisteren op mijn werk was ik de bestelling aan het uitpakken en daar zaten tien gekleurde doosjes bij. Roze, rode, blauwe, zwarte, groene, witte en transparante doosjes. Een Amerikaans product voor bij het sporten. Waterdicht en makkelijk mee te nemen, het kan zelfs om de nek worden gedragen. In het doosje passen twee briefjes papiergeld en enkele pasjes. Het doet mij een beetje denken aan dat waterdichte kokertje wat ik vroeger, met een touwtje om mijn nek, mee kreeg naar het zwembad of op het strand. In het kokertje een paar guldens voor een ijsje of een patatje. Tegenwoordig is dat dus een doosje voor pasjes, een ijsje of frietje op credit zeg maar. Ik weet het nog niet zo zeker, zelf heb ik er niet zo’n problemen mee om een zeiknat tientje aan de mevrouw van het koffietentje te overhandigen. Maar ja, ik ben een fietser, ik heb er ook geen moeite mee om zwetend en roggelend op mijn fiets te rijden en zonder enige schaamte komt daar tijdens een lange duurtraining nog schetend en boerend bij. De mevrouw van het koffietentje zou weleens blij kunnen zijn met een droog tientje...

Ik ben dol op leuke spulletjes, speciale kleding of een mooi schoentje. Pearl Izumi is een merk wat ik erg mooi vind. In het ontwerp zitten vaak geintjes. Of het is esthetisch gewoon zeer verantwoord. Zo is het rood met witte shirt waar ik mee de Alpe op reed van dit Japanse merk en het shirt zit verdacht mooi. Op mijn werk zat ik te azen op een prachtig damesshirt van dit merk en helaas werd het voor mijn neus verkocht. Ik zit bovenop de mooie spulletjes, maar laat het zo voor mijn fashionista neusje wegkapen. Het shirt was van de limited edition en was zwart met in het wit het logo van Pearl Izumi, opgeleukt met wat bloemen. Mijn tweede keuze een zwart shirt zonder mouwen hangt er nog wel. Hopen dat ik een financieel mazzeltje heb deze maand, of een extra schrijfklus kan aannemen.

Op twitter zie ik vaak links voor leuke fietsgerelateerde sites, zelf tweet ik zulke dingen ook. Toen ik mijn gekleurde Amerikaanse tientjes houder tweette kreeg ik dan ook direct vragen. Wat kost het, waar te koop, hoe heet het, zijn er nog andere kleuren en past er een iPhone in? Het kost zo’n 15 euro, waar te krijgen? Dat weet ik niet, althans naast de zaak waar ik werk dan. Het product heet The Jimi en nee een iPod past er niet in, wel een tientje en wat pasjes. De kleuren..... die noemde ik al.

Ik vind dat leuk dat er mensen zijn die reageren op hebbedingetjes die ik met ze deel. Nu wil ik een ander genot van mij delen. Het is geen hebbedingetje, maar zeker de moeite waard. Ik ben een serie op internet aan het kijken. De serie heet “ik ben een triatleet” en is al eens uitgezonden op de belg. In deze serie trainen 5 niet triatleten om aan de Ironman in Lanzarote deel te nemen. Machtig mooi en ergens ook motiverend. Ik houd niet van lopen en zwemmen en begrijp triatleten dan ook niet, maar wat is het leuk om deze 5 te volgen. Stuk voor stuk lopen ze tegen herkenbare trainings problemen aan en zetten door. Blessures, het hoofd, angst en zenuwen in een druk leven wat drukker wordt met zeker 11 trainings uren plus per week. Ik zou zeggen... kijk en geniet: http://www.atv.be/ik-ben-een-triatleet

En wat betreft het droge tientjes doosje…. Zou het ook werken voor het zwemgedeelte van de Ironman? 

NK tijdrijden 2010

Afgelopen woensdag vond het NK tijdrijden plaats in het dorpje Oudenbosch in de gemeente Halderberge.  

Aan de start zo’n veertig elite vrouwen gevolgt door pak m beet vijftig elite mannen onderverdeeld in met en zonder contract. De beste tijdrijders van Nederland in een dorpje en ik, Rose Mentink, poldertrapster anex klimgeit in wording, was erbij MET perskaart*.

Ik vind het prachtig, net als de Giro en lokale koersjes bij mij in de buurt. Het geluid van de fietsen, de geur van de olie, het harde geluid en gepraat over de speakers, de vreselijke muziek die steeds op repeat lijkt te staan en het publiek wat erop af komt.

Heerlijk om te zien hoe rensters midden in een woonwijk hun fiets in de Tacx hebben staan en aan het inrijden zijn. Ieder op zijn eigen manier. Met dit soort evenementen word ik zo meegenomen door de gebeurtenissen dat ik eigenlijk niet perskaart waardig ben, ik ben namelijk niet in staat een objectief verslag te doen van de gebeurtenissen...

Nu moet ik ook wel zeggen dat ik op de een of andere manier iedere keer weer dingen meemaak die anderen nooit mee zullen maken... doel was om Marijn de Vries even hallo te zeggen, handje 

schudden en eindelijk haar ploeg ontmoeten. Dit omdat ik erg graag haar ploeg een keer wil volgen en een stuk wil schrijven over de dames in het roze. Ik heb bij aankomst de wit met roze bus even gezien, voor een seconde twee “leontientjes” voorbij zien scheuren en het gespannen koppie van Marijn bij de start mogen aanschouwen.   

Het viel me op dat ik niet zo enorm “into” de mannen  en de “grote” ploegen was, de Rabo ploeg had een stuk afgezet waar de fietsen stonden en vanachter een lintje konden mensen kijken naar hoe Lars Boom aan het inrijden was. 

Vacansoleil had ook een enorm terrein met een grote wagen. De Cervelo dames stonden ergens in een hoek en waren ook onbereikbaar. De charme voor mij deze dag zat m vooral bij Nederland Bloeit, een kleine wagen, drie dames aan het inrijden, erg open en bereikbaar.  

Ik heb een groot zwak voor zowel Vos als de Vries omdat het van die leuke normale hardwerkende meiden zijn, ze komen op me over als vriendelijk en open. Gewoon “meisjes” net als ik die heel erg hard hun best doen en daar dan ook nog succesvol in zijn.

Ik kon Marijn niet zien finishen omdat ik de mazzel had mee te mogen rijden in een volgwagen van Nederland Bloeit en wel die van Vos! Hier begon voor mij het avontuur, maar het werd ook een beetje ingewikkeld. Wat doe je in zo’n volgwagen? Houdt je, je mond of laat je juist zien hoe spannend je het vind? Is het “done” om met je blackberry de rit te filmen? En hoe reageer je als je hart een sprongetje maakt als je iedere keer hoord dat Marijn de Vries nog steeds de beste tijd heeft. Marijn is van Leontien.nl en ik zat in de volgwagen van Nederland Bloeit. Tja je gaat ook niet tegen de bondscoach van Italie vertellen hoe leuk je het vind dat het zo lekker gaat met het Nederlandse team. Hoe gaat dat met het wielrennen? Ik heb zeker de helft van de 33 minuten van de rit van Marianne zitten luisteren en stilletjes genoten van de prestaties van Marijn. Dit terwijl ik voor me een driftig trappende dame in nhet groen zag. En wat maakte ze een snelheid! Zo spannend hoe ze af en toe te horen kreeg hoeveel ze voor lag op andere rensters.

Het was niet verwacht dat Vos met de titel naar huis zou gaan, want, zo heb ik begrepen, deze alleskunster heeft voor een parcours als dat van woensdag nog niet genoeg kracht. Ze trapt net iets lichter dan andere rensters en op de stukken met wind mee zou ze eigenlijk tijd gaan verliezen omdat andere, sterkere rensters hier meer uit de wind mee kunnen halen.... tenminste op papier. Niet in de realiteit, want Vos had veel meer in zich dan iedereen verwachtte. Zo zat ik tijdens mijn eerste ritje in een volgwagen ooit stiekem stil te hopen dat ze toch zou winnen.

Zo’n volgwagen is een hele andere belevenis van snelheid, ik voelde niet echt hoe hard het ging, geen rijwind, niet het geluid van de wielen en de fiets, maar afentoe wel een snelheid zichtbaar op het dashboard en die zat erg hoog. De gemiddelde snelheid die ze gereden heeft was iets meer dan 44 km/h. Het was zo mooi om mee te maken.

Ik wil nog steeds iets schrijven over de ploeg van Marijn en echt meemaken hoe ze zich voorbereiden op de koers en toch ook de verhalen van de rensters zelf, wie zijn deze meiden, wat gaat er door hun koppies vlak voor de koers en erna? Maar voor mijn column over training wil ik Marianne Vos wel een keer spreken, ik wil wel weten hoe zij zo driftig die fiets vooruit trapt en ik wil van haar leren. Misschien is het mooi om aan het einde van het seizoen eens met haar ploeg te praten en te horen hoe ze terugkijken op het seizoen. Of een stuk over de familie achter de renster Vos.

Wat is het toch een mooie sport en wat mogen we toch trots zijn op onze meiden.

... en die heren? Ach die redden zich wel... zij zijn leuk voor foto’s, zoals ik die maakte van Lars Boom met zijn mooie kaaklijn, of de Fries Westra die op het podium aan het wachten is en zo’n leuke uitdrukking op zijn gezicht heeft.

Iemand, een man, vertelde me dat hij het dameswielrennen maar niets vind, tijdens de koers schelden ze en achteraf huilen ze. IK vind het dameswielrennen mooier, opener en echter... en die tranen, ach ik ben ook een dame...

* een perskaart is een grap bij een sport als wielrennen, tenzij het de tour is, want het is de sport van de weg, een sport van iedereen, maar toch ....

nieuw stukje

http://krachttraining.net/index.php/ride-with-rose-oud-besje.html

veel plezier

Tegen de wind aan leunen

Vandaag, terwijl ik op mijn fiets reed vanuit Blaricum had ik een moment waarin ik een heldere blik kreeg op mijn groei. Mijn persoonlijke groei als mens en die ik als fietser doormaakte. Ik heb het dan niet over de snelheid waarin ik tegenwoordig kan rijden, al doet deze mij af en toe verbaasd staan. Vandaag reed ik op een vlak stuk met zware zijwind met een snelheid van 36, toen ik het zag en nog wat aanzette wist ik er nog een aantal km’s per uur uit te persen. Dat is mooi, maar daar gaat dit stukje niet over.

Vanmorgen sprak ik een vriend, eerder dit jaar heb ik een paar keer met zijn “clubje” meegereden over de Utrechtse heuvelrug. Ik loste vaak doordat het tempo mij te hoog lag en ik voelde mij niet zo op mijn plek binnen dit groepje. Iedereen kende elkaar al en ik voelde me niet echt erbij horen. En het niet mee kunnen komen versterkte dat gevoel nog meer. Het mee proberen te komen was een enorm gevecht voor mij en ik reed dan ook vaak op mijn opvliegende karakter. Ik was met regelmaat boos en lustte de groep dan ook rauw. Toen ik mijn vriend vandaag vertelde dat ik eerder deze week tempo reed met een hartslag die heel laag was geloofde hij me niet en stelde dat ik dat maar eens moest komen bewijzen door weer een keer met dat groepje mee te rijden. Een tijdje geleden heb ik besloten niet meer deel te nemen aan ritjes die ik niet leuk vind, fietsen is immers mijn hobby, niet mijn bestaan.

Ik ben een maand voordat ik naar de Alpen ging een andere weg ingeslagen op mijn fiets, een weg van spelen en genieten. Door geen ritten meer te maken die ik niet leuk vind en daarvoor in de plaats ritten te maken waarvan ik geniet heb ik een stilte gevonden op de fiets. Dezelfde stilte die je hoort in een groep fietsers die stevig doortrappen, concentratie, vemoeidheid, prestatie, kortom .... flow. Het is die stilte die ik lekker vind, waar ik naar snak en waarvoor ik harder train. Deze stilte vond ik in mijn eentje.

Vorig jaar durfde ik nog niet aleen te fietsen, ik had een wiel nodig, mentaal, waar ik in kon hangen als ik het niet zou redden. Ik had een medestrijder nodig die nog strijd in de benen had als ik op het punt stond de handdoek in de ring te gooien. Gevolg.... ik kon niet fietsen wanneer ik er zin in had, want ik had niet altijd een fietsmaat. Door te spelen op de fiets en door op avontuur te gaan over wegen die ik nooit eerder zag heb ik de strijd thuisgelaten en verdween mijn vraag naar een fietsmaatje.

Ik ontdekte in die maand voor de Alpen dat de wind tijdelijk is, wel zwaar als je erin zit, maar het zal nooit langer duren dan tot de volgende bocht. Ik leerde te accepteren ik langzamer reed doordat ik wind tegen had. Maar daardoor zag ik in dat ik door langzamer aan dat stuk tegenwind te beginnen ik er frisser uitkwam en ik over het gehele stuk een hoger tempo reed.

Mijn voorstelling van de Alp was er weer een van vechten, een plakkende weg waarop ik minimaal vooruit kwam en waar ik door mijn stilvallen moest uitkijken niet om te vallen. Op weg naar mijn eerste berg maakte ik mezef mentaal klaar voor dat gevecht, stil, verbeten, trappend, mezelf oppompend. Todat een andere fietser tegen me begon te praten en ik afleiding vond in een vriendelijk gesprek. De berg kwam, het gesprek zette zich voort en voor ik er erg in had was ik bij de top. Door het gesprek met mijn mede fietser was ik ontspannen de berg op gereden.

Vandaag, met die harde wind, reed ik langs Muiden terug. Lange recht wegen, met aan de rechterkant niets dan weiland en ruimte voor de wind om aan te sterken. Geen beschutting en harde windstoten. Wat ben ik als dunne poldertrapster anex klimgeit in wording toch in het nadeel met zulk weer. Die wind blaast me nog zo van de fiets als ik niet uitkijk. Ik ga binnekort koersen, eerst maar eens wat meerijden om te kijken of ik het eerste rondje overleef en hopelijk ooit een keer mooi meekomen. Nu vertelde klimmaat en koersend fietser, Lieuwe, me dat ik in het peleton ook zal moeten leren leunen. De fietsers rijden zo dicht op elkaar dat het schouder aan schouder is. Ik kan mij voorstellen dat mijn vechten daar niet gaat helpen. Vandaag met de wind drong het ineens tot me door...

Fietsen werd leuk toen ik stopte met vechten, de berg werd aangenaam toen ik mijn kracht thuisliet en me overgaf aan het ritme van de klim... dus de wind kan aangenaam zijn als ik haar niet langer als mijn vijand zie, ik er niet meer tegen in beuk.

In het boxen zijn er twee manieren om niet tot gort te worden gemept... de beste zijn of niet in de ring stappen. Fietsen vind plaats in de natuur, op de weg, niet in de ring, de wereld is mijn ring, dus wat ik kan doen is van mijn “vijand” een vriend maken en geen energie meer verliezen in een gevecht wat niets met mijn sport te maken heeft.

Overgave is geen opgave, overgave is een slimmere strijd voeren en genieten van de energie die het kost en de concentratie die het vergt, flow wordt niet gevonden in een gevecht, flow wordt gevonden in de balans. De wind... daar kan je tegen aan leunen, balans is dat je niet omvalt doordat de ene kant zwaarder is dan de andere...

Rose Mentink, poldertrapster anex klimgeit in wording en toekomstige Guru .... accepteer dat nou maar.

Meer mooie foto's

Reis en hutgenootje tijdens de Alpe D'HuZes Sander Heezen stuurde me een aantal mooie foto's. Ik ga ze nog niet allemaal posten daar ik bijb sommige een verhaal wil schrijven. Maar omdat ik zo enorm trots ben op mijn eigen rijden, laat ik die alvast zien.

Het meest opvallende was wel dat ik de hele tijd lachend de berg opreed...

Even op de pedalen staan en aanzetten was dan ook geen punt....

Eenmaal boven en over de finish was het stoere er snel vanaf hoor, hier was ik op zoek naar mijn bekenden, maar die stonden achter me om deze foto te maken. Heel even vond ik mezelf heel zielig, want ik wilde ook een knuffel. Ik kwam in mijn eentje aanrijden bij de "finish" omdat ik bij het tunneltje aanzette en weg spurte. Ik kreeg vleugels van het tussen de klappende mensen massa door naar de finish te fietsen, er is voor mij nog maar 1 optie... ik moet gaan koersen. Maar ja, of ik tussen al die snelle fietsers even weg kan rijden is de vraag nog maar. Ik ben in iedergeval al blij met mijn kleine 15 minutes of fame boven op de Alpe.

Toch echt een meisje, boven op de berg, na een, voor mij, reuze klim... niet eerst een reepje of wat drinken, nee ik ga voor de lippenbalsam... Elizabeth Arden Eight Hour Repair Cream... geen fietstochtje zonder.

Maanden geleden vertelde Sander mij dat ik, als ik boven zou aankomen, zou gaan huilen op de top. Stoer als ik ben, of wil zijn, lachte ik en wist ik zeker dat het mij niet zou overkomen. Deze foto maakte Sander van me direct na de knuffel die hij me gaf. Ik heb wel even mijn trane weg geveegd. Deze foto is geen modellenfoto met dat uitgedroogde gezicht en vermoeide ogen, maar ik vind het 1 van de mooiste foto's ooit. De diepe lijnen op mijn gezicht en de stralende ogen geven perfect weer wat de Alpe D'Huez voor mij is geweest... groei, zelfvertrouwen, plezier, emotie en een diepe, diepe stilte.

klein menselijk leed

Ik ben behoorlijk merken trouw, daarnaast ben ik licht obsessief en een enorme fietsfanaat met een lichte hang naar materiaal-freakish-tendicies. Met andere woorden ... “aan mijn fiets geen rommel”, “wat de boer niet kent dat vret ie niet” en “baas over eigen bike”.

Paniek in huize poldertrapster, vanuit mijn werk in de stromende regen naar huis geploeterd op mijn nette racefiets. Op full carbon wielen, water plasjes in de schoenen en een lege maag. Direct nadat ik thuis kwam heb ik een lekkere pasta gegegten en terwijl ik de Lance Armstrong docu op de Belg keek besloot ik mijn fiets goed schoon te maken.

Ik hang altijd mijn fiets op, klik de wielen eruit, neem het frame en de wielen af met een sopje, haal altijd de ketting eraf, maak de casette los en reinig elk gaatje en hoekje fiets grondig. Het is namelijk mijn overtuiging dat als ik goed voor mijn materiaal zorg ik er langer plezier van heb. Ik heb niet bijzonder veel geld, dus voor een nieuwe fiets zal ik zeker een paar jaar sparen. Tot die tijd rijd ik graag op een frisse fiets.

Mijn witte stuurlint dient ten alle tijden spierwit te zijn, hiervoor gebruik ik zeep uit Frankrijk. Gewone handzeep uit Marseille. Het vuil op een stuurlintje is vaak vet van de handen gemengd met transpiratie vocht, handzeep is het beste middel om dit op te lossen.

Mijn frame is mat zwart met mat wit, hiervoor gebruik ik meestal afwasmiddel, rijkelijk aangebracht met een spons en lauw water. Voor de witte delen in de buurt van mijn ketting en de casette gebruik ik ketting ontvetter en een doekje. Een liter ketting ontvetter van Shimano kost maar 9 euro ofzo... het zorgt ervoor dat prut uit mijn ketting geen lelijke vlekken achterlaat op mijn frame. Mijn fiets ziet er dan ook nieuw uit, een vieze racefiets op de weg is “not done” en ik merk dat mijn moraal en vertrouwen toeneemt als mijn fiets er fris uitziet.

Mijn wielen neem ik af met een sopje. Wel een nieuw sopje, anders smeer ik alleen maar vuil van het frame uit over mijn velgen. De spaken loop ik na en ik voel terwijl ik ze schoonmaak of de spanning er nog op zit. De banden maak ik ook schoon en terwijl ik dat doe loop ik ze na op scherfjes, scheurtjes of ander potentieel onheil. Kleine stukje glas wip ik uit de band zodat ze deze niet alsnog lek kunnen prikken.

De paniek in huize Poldertrapster wordt veroorzaakt doordat ik mijn kettingsmeermiddel niet kan vinden, nu heb ik wel vervangende staan, maar dat is een ander middel en niet het product dat ik gebruiken wil.

Als je zo product specifiek bent als ik en met plezier voor je fiets zorgt dan ben je bereid om de producten uit alle hoeken van de stad en het land te halen. Zo haal ik mijn ketting ontvetter bij Kaptein, het spul om het frame van mijn andere fiets te doen glimmen bij Lohman, mijn witte pasta schaf ik aan op mijn werk bij de Haan en mijn kettingsmeer koop ik in Zeist bij Epbike.

De reden dat ik deze specifieke kettingsmeer gebruik is omdat deze op wax basis is en deze lube als beste uit vele testen komt. Het is makkelijk in onderhoud en mijn ketting is niet zo snel vies en zwart als met andere producten, zoals Shimano lube of Pedro’s. Ik hoef mijn ketting alleen af te nemen met een doek na het rijden en 1 keer per week gooi ik wat nieuw product erop. Na een rit in de regen maak ik het schoon met water en het product kan er weer op.

Ik heb net een uur zoekend, vloekend en tierend door het huis gerend, eerder deze week zette ik mijn kettingsmeer op de trap, in het gedeelde trappenhuis, waar het nu niet meer staat. Ik heb aangebeld bij mijn pillenslikkende, naar gabbermuziek luisterende, blowende buurman en daarna ook bij de oudere mensen die beneden wonen. Ik wist zeker dat de oorzaak bij hen lag. Daarna heb ik voor de zoveelste keer tussen mijn fiets gereedsschap gezocht en ik vond .... NIETS helemaal niets!

Dit middel wat ik zo graag gebruik heet Squirtlube en is te verkrijgen bij die winkel in Zeist en via de site van de persoon die het product in Nederland “doet”. Op die site staat helaas geen overzicht van winkels die het verkopen. Nu gaat mijn vriend in Zeist morgen naar de Alpen om te fietsen en is zijn zaak dicht. Maar ik ben niet voor 1 gat te vangen, ik heb het mindere product op mijn ketting gegooit voor morgen en heb de importeur een mailtje gestuurd, hopelijk doet hij morgen het flesje op de post. Middelen op basis van wax, zoals Squirtlube mengen niet lekker met middelen zoals Pedro dry lube of de lube van Shimano. Als mijn flesje binnen is zal ik mijn ketting schoonmaken en weer met een stille, met Squirtlube gesmeerde ketting rijden.

Hopelijk begrijpt de importeur mijn nood.

Voor meer info: http://www.bikexperto.com/index.asp

Alpe d'HuZes foto's #2

Alpe d'HuZes foto's #1