I am soory for my non dutch friends, it just sometimes is easier to use my own language...
Fietscrisis
In de nacht van Zaterdag op Zondag werd het me volledig duidelijk ik heb een heuze fietscrsis. Rond een uur of drie werd ik zwetend wakker na in mijn slaap dagenlang het Kopje van Bloemendaal te hebben gedaan, in achtjes, het kopje beide kanten en weer, kom op even doortrappen, de koningin van kopje, de rode brievenbus en weer door het achtje, pak m van beide kanten, het steile stukje, blijven trappen Rose, en daar is de rode brievenbus weer, in een vlaag schiet ie in mijn ooghoek aan me voorbij, het kopje versneld alsof het een ritje op de kermis is, eeuwige achtjes en maar rijden.
De aanleiding tot dit nachtelijke drama was een afspraak die ik had met mensen om te fietsen op Zondagmiddag om 3 uur. Mensen waar ik nog nooit eerder mee gereden heb. Nadat ik al twee weken niet meer met mijn fiets de weg op ben geweest.
Ik ben een angstige fietser.
Een nieuwe fiets houd voor mij in dat ik de eerste twee ritten met tranen op de fiets zit.
Een nieuwe route houdt in dat ik na dertig minuten hoofdpijn heb.
Tegenwind doet mij vrezen dat ik geen kracht heb.
Fietsen met vreemden jaagt me angst aan om de natste krant te zijn.
Een geplande tocht, met onbekende route, dat houd voor mij twee weken twijfel in.
Twee weken terug reden we over een viaduct en ik reed zo ver mogelijk van de railing vandaan zonder te kijken naar de diepte onder het viaduct. Zo onrealistisch is het niet dat een windvlaag me van het viaduct af schept.
Afgelopen zomer bevond ik mij in een rit tussen 40 kerels volle bak rijdend, doodsangsten stond ik uit.
Toen ik begon met fietsen deed ik dit 's avonds, eigenlijk 's nachts terwijl de wegen leeg waren. Bij elk kruispunt clickte ik ver voordat ik het naderde weer uit zodat ik niet zou vallen, om me heen kijkend, hopend dat er geen auto was waar ik op zou knallen. In deze begin periode, tijdens nachtelijke ritten begon ik ook soms met een lach te rijden, staand op mijn pedalen en knallen. Fietsen gaf mij het soort spanning wat een ritje sixflags mij niet bieden kan.
De combinatie tussen mijn angsten trotseren en mijn grenzen leren kennen om deze te verleggen. Het leren mooi op mijn fiets te zitten, traptechniek verbeteren, duurvermogen opbouwen, routes ontdekken, op avontuur gaan, het ritme en de steeds maar doorgaande weg.
Ik ben verloren, verliefd op het fietsen en de liefde wordt beantwoord.
Zoals met elke relatie komt er na de euphorische periode van verliefdheid een tijd waarin het feest voorbij is en waar zal blijken of er sprake was van opwelling en een licht dat eenzaam uitdooft of een relatie voor het leven tussen twee geliefden die elkaar compleet maken.
Wat dit betreft ben ik net een kerel, ik ben een beetje bang mij te binden en laat mijn geliefde fietsen in de winterkou staan, dat terwijl ik niets liever wil dan rijden, de weg op. De beste excuses verzin ik om niet te hoeven en rusteloos zit ik met de leegte die het niet participeren in de relatie met fietsen in mij achterlaat.
Mijn geliefde fietsen, ik houd van je, ik verlang naar je, maak me compleet, ik ben verloren. Mijn fiets staat in de gang al klaar, morgen ga ik een ritje maken....
met iemand met wie ik nog nooit gereden heb...
zal ik afbellen?
En daar ga ik weer.
|
No comments:
Post a Comment