MTB is ok ole ole!

Ik ben ‘s werelds slechtste mountainbike en die titel draag ik vol zelfvertrouwen terwijl ik fier op mijn racefiets zit. Mijn eerste fiets was een mountainbike, een Cube LTD pro, een hardtail en ik wist eigenlijk niet zo goed wat ik er mee moest doen. Na een jaar heb ik dan ook die fiets verkocht en mijn racer aangeschaft.

’s Werelds slechtste mountainbiker, dat is niet niets. Vooral gezien het feit dat ik mijn fietskleren aan het wassen en klaarleggen ben, omdat ik volgende week naar Italië ga.... om te mountainbiken.

Ik ga voor FIETS naar een product presentatie van Rose mountainbikes in Italië. De bedoeling is dat ik wat te weten kom over de damesmodellen. Tja... rijden is weten hè, oftewel ik zal moeten gaan rijden... op een mountainbike.... in de bergen... ik... Rose Mentink Poldertrapster.

Om te wennen aan de geometrie van een mountainbike heb ik een fiets opgehaald bij de redactie. Een fully, oftewel een full suspension. Dat is een fiets die zowel aan de voor als aan de achterkant veert. Mijn fully is van carbon, is xt afgemonteerd en die verende dingen voor en achter zijn van Fox. Waar mijn racer snelspanners heeft, gebruikt heeft deze jongen zowel voor als achter echte assen, een soort buisjes die het wiel in de vork houden. En uiteraard heeft deze fiets schijfremmen en een stel banden dat dikker is dan mijn armen. Leuk detail... mijn naam staat op het frame “thrill hill ROSE” .

Ik besluit met de fiets het Amsterdamse bos in te gaan. Achteraf hoor ik dat dit helemaal niet mag, het bos is voor wandelaars en niet voor crossers en mountainbikers, bij deze mijn excuus. Ik heb een fietser van mijn club gevraagd met me mee te gaan. Hij heeft ervaring op dit soort fietsen en is aardig, dus misschien kan ik van hem wat leren. Dat ik me gelukkig op de weg voel is al bekend, hoe zeer ik aan die strook asfalt hang was voor mij nog nieuw. Fietser Brendan gaat van de weg af, het gras in en in een poging hem te volgen lijkt het net of mijn fiets in een rails rijdt en ik niet van de weg af kan. Ik voel weerstand om het veilige, mij zo bekende asfalt lint los te laten.

Een mountainbike is niet gemaakt voor op de weg. Ik ben om te wennen aan dat idee wat vaker gaan fietsen in het Amsterdamse Bos en krijg wat meer lef. Zo durf ik na een tijdje een heuvel af te fietsen aan de flauwe kant. De steile kant voelt voor mij nog als het einde van de wereld en ik durf het simpelweg niet op een fiets waar ik me ongemakkelijk op voel. Ik scheur wel door blubber en glijd bijna uit. Ik neem met een hogere snelheid de kleine veilige weggetjes en durf scherpe bochten te maken. In deze bochten ervaar ik met vreugde en opwinding hoe de banden zich vast lijken te grijpen aan de grond.  Ik begin het bijna leuk te vinden.

Door het plezier krijg ik naast een enorm bemodderde glimlach ook wat meer lef. Ik besluit om zo’n smal boomwortelweggetje te proberen. Schakelen, en trappen trappen trappen! Halverwege komt mijn voorwiel los van de grond, in een soort heldere rust verdeel ik mijn gewicht en trap door. Helaas ben ik toch mijn evenwicht kwijt en weet dat ik ga vallen. In een impuls laat ik mijn stuur los en gooi mijn armen om een boom. Daar hang ik dan... misschien was dit niet zo verstandig... ik krijg mijn voeten niet los... aan de boom, daar hang ik.... eww iemand heeft een stukje kauwgom op de boom geplakt en ik zit er bijna op met mijn gezicht!

“Hallooooooh” 

“Is daar iemand?” 

Onder mij zie ik brandnetels, aan mijn voeten zakt de mountainbike steeds verder weg. Als ik loslaat val ik in de prikkers, als ik blijf hangen gaat mijn inmiddels dubbelgevouwen enkel pijn doen. Ik krijg mijn schoenen maar niet los. Met een arm blijf ik hangen, met de ander maak ik de sluiting van mijn schoenen los. Een besokte voet staat al in de natte modder en de ander volgt. Ik sta op beide benen en duw de mountainbike naar boven. De mountainbike.... met achter zich aan slepend aan de pedalen.. twee luxe Sidi schoentjes.

Boven aan gekomen besluit ik naar huis te gaan, onderweg val ik nog twee keer en beide keren krijg ik mijn voeten niet los. Mijn sokken zijn zompig en nat. Mijn zelfvertrouwen zit ergens naast een stukje kauwgom tegen een boom geplakt. Ik hoor op de weg thuis en als een weggetje steil is, dan dient een fiets op de schouder gedragen te worden.

’s Werelds slechtste mountainbiker... ik ben nog niet eens in die mountains geweest... het Amsterdamse Bos is al te gewaagd voor mij.

Dat wordt wat in Italië...