MTB is ok ole ole! Part 3

“Een kombocht is eigenlijk niet veel meer dan een mini-bocht in het Velodrome, maar dan bovenop een berg, gemaakt van zand.”

“En een full-face-helm is geen indicatie van toekomstige onveilige zaken, het is slechts een verzekering van tanden die niet in een boom gedrukt zitten...”

Ik kreeg tranen in mijn ogen toen ik in Hoofddorp mijn helm ophaalde, het was een soort motorhelm voor op de fiets. Zo’n helm die bmx-ers dragen. Ik wilde gewoon mountainbiken, zoals ik het me voorgesteld had. Gezellige, gemoedelijke mensen op een fiets met dikke banden, op jeeppaden... die rustig aan over een licht glooiend landschap reden. Met zo’n rugtasje en een helm met een klep.

Livigno is een belastingvrij Italiaans dorpje wat alleen vanuit Zwitserland te bereiken is. Livigno ligt in de Alpen. Het dorp is een soort klassiek Alpendorpje met schattige huisjes, bruine Zwitserse koeien, skiliften en .... het Mottolino Bikepark.

Bovenop een berg is de start, met drie routes; blauw, rood en zwart. Rijders dragen, naast de enorme helm, arm en beenstukken. Het is verstandig om ook voor het lichaam wat te dragen, zodat de rug bij een val gespaard blijft... de rug? Een val? Ik ben het! Rose Mentink.... Poldertrapster! Ik durf bij het parcours van mijn club nieteens door de derde bocht zonder te remmen, ik wordt losgereden omdat ik in het pelotonnetje te beleefd ben en aan de kant ga voor mensen. In het Velodrome rijd ik huilend rond omdat ik het eng vind om schuin in een kommetje rond te rijden. Ik heb er twee jaar over gedaan om van mijn zijwieletjes af te komen. Mijn BMX 2000 hebben mijn ouders verkocht voordat ik ooit met mijn wielen loskwam van de grond. Ik ben de Col D’Ornon afgelopen..... want ik vond het dalen eng!

Een bikepark is eigenlijk een redelijk veilige omgeving. De kombochten liggen bijvoorbeeld niet op een randje met daarnaast een rafijn dat een miljoen lichtjaren diep is. Het is zo ontworpen dat een fout niet persee dodelijk hoeft te zijn... De zwarte route is moeilijker dan de blauwe, beide hebben ze obstakels waar wat techniek bij komt kijken, naast obstakels is er de mogelijkheid om een B-route te nemen.

Geruststellend.

Ik sta al te huilen voordat ik aan het rijden ben!

Doordat het rijden downhill gaat, heeft de fiets automatisch snelheid, genoeg om met een noodvaart door bochten en tussen bomen door te rijden. De truuk is om evenwicht te bewaren en de fiets zijn werk te laten doen. Kombochten zijn zo eng nog niet; doordat het niet recht naar beneden gaat kan er ook niet een enorme snelheid worden opgebouwt. Ondanks dat het minder eng lijkt, is de binnenbocht zeer ongunstig. Hier ligt rommel waardoor de fiets moeilijk te controleren is.

Boven de boomgrens lijkt het parcours een soort maanlandschap met voorbij rijdende Dark Vaders op uit de klauwen gewassen mountainbikes. De wind en het vertekende geluid door mijn helm versterken het idee dat ik me niet op aarde bevind. Sommige stukken vind ik zo leuk, dat ik eigenlijk terug wil om ze nog een keer te doen. De moeilijkheid komt als we de bomen bereiken. De bochten zijn namelijk nog net zo heftig, alleen de ondergrond bestaat nu uit boomwortels, stenen en zand. En de weg... die lijkt een stuk steiler af en toe. Angst zorgt ervoor dat ik met mijn handen op de remmen ga en bijna val. Door te remmen blokkeren mijn wielen en is er geen andere optie dan naar beneden te glijden of gelanceerd te worden.

Ik wil niet meer!

Dit is waar mijn ervaring op de racefiets van pas komt. Halverwege het trainingsrondje pijn hebben of vermoeid zijn betekend namelijk dat ik nog steeds door moet trappen om thuis te komen. Weer en wind? Doorrijden is de enige manier om daar snel van af te zijn. De groep niet bij kunnen houden? Doe het toch maar, alleen is het nog zwaarder.

Op de berg in Livigno geldt hetzelfde principe, halverwege stoppen is geen oplossing. Naar boven lopen met de fiets is te zwaar en naar boven rijden op een downhiller ook. Naar beneden lopen met een fully in de hand over onverharde paden is ook geen pretje. De enige optie is doorrijden.

Ik tel tot tien, zoek naar dat laaste beetje lef en rijd door.

Downhillen is heftig, ik ben achteraf heel emotioneel en ook uitgeput. Het kost me een andere energie dan een duurtraining of een koersje. Ik heb me afentoe wanhopig gevoeld omdat ik een mix van emoties als angst en gretigheid ervoer. Ik voelde me klein en nietig, maar ook een overwinner en bigger than life. Ik ben geen thrill seeker maar dit is een kick die ik graag vaker wil ervaren.