De koers en Italiaanse muziek

Verbleekt truitje, haar op de kuiten.

Geen koersje voor mij vandaag, ik zoek de rust van een D1 training. Eigenlijk zou ik naar Sloten gaan, maar in plaats daarvan heb ik mijn tas gedumpt bij Lohman en ben ik de stad uitgereden. Op avontuur. Het  waren drukke fietsweken voor mij.

Op een wat oudere Cannondale, voor op het grote blad.

Zo’n twitterrit organiseren, beginnen met training bij de club en het rijden van mijn eerste koersjes. Dat gaat je niet in de koude kleren zitten. Mijn to do-lijst is groot en mijn hoofd is vol. Ik heb het gevoel dat ik op springen sta en tijd voor mezelf nodig heb. Tijdens de wandelingen langs het water met de hond denk ik na  over de training van de dag ervoor  en over hoe de bochten beter aan te snijden tijdens de koers. ’s Avonds in bed, in mijn dromen is het hoofdthema wielrennen, met wisselende categorieën  zoals:  geschoren benen, fietsframes, lossen, vallen, helmen, fietsschoenen en de koers. Steeds maar weer de koers. Mijn hoofd draait en maalt, het tempo hoog, de koers... de koers.

In een rustig tempo haalt hij me in, grijze haren wapperend in de wind.

Maandag was ik op bezoek bij Fiets. Ik ga freelance voor dit blad schrijven.  Of ik met een idee of tien kan komen... gewoon schrijven. Naar Italië volgende maand om te mountainbiken... “het is okay, die schoenen regelen wij wel” ... “weet je zeker dat je kan, dan boeken we nu je ticket”... Ik heb maandagmiddag voor me uit zitten staren en ook even gehuild. Ik voel me net een prinsesje dat  zojuist het goede sprookjesbos in is gewandeld. Tegelijkertijd ben ik bang. Ben ik wel goed genoeg voor een blad als Fiets? Wat nou als blijkt dat het niet kan... sta ik dan voor gek? Zal ik tegenvallen?

Twee meter, drie meter, het gat wordt groter. Hij peddelt rustig door en ik zie hem en geniet.

Ik fiets nog niet zolang. In een korte tijd heb ik mezelf wegwijs gemaakt in de wereld van het fietsen. Ik ga mee naar koersen en maak foto’s van profs, om mijn nek wappert een perskaart. Ik rijd de Alpe op en kom erachter dat ik het kan en ’s avonds schrijf ik voor de site van Alpe d’Huzes. De dag erna sta ik mensen aan te moedigen die de berg voor de zesde keer die dag, oprijden. Ik heb mijn eigen gesponsorde fietstocht, De Twitterrit. Boretti maakte er een feest van, compleet met shirts, volgwagen, fotograaf en cameraman. 37 rijders hebben een mooie dag, omdat ik bedacht dat het mogelijk moet kunnen zijn.

En dan nu de koers, rijden met de mannen, op het moeilijkste parcours van de omgeving.

Maar wat is dat... hij kijkt achterom, gaat staan op de pedalen en zet aan.

Koersen is indrukwekkend, het zijn er weinig die hun eerste koersjes uitreden. Het peloton met racende kerels is wat intimiderend voor mij. Ik ben nog wat te beleefd en pak mijn plekje niet, want ik begin immers net en ben bang een ander te schaden. Bochten worden hard genomen en mijn angst om te vallen is nog groter dan mijn angst om te lossen. Als ik los zet ik alles op alles om het peleton racende mannen bij te benen, maar hier blijkt dat ik nog een groentje ben. En wel een groen meisje, ik kan nog niet zo hard. ’s Avonds na een koersje slaap ik slecht, de beelden van bochten en renners op mijn netvlies en ik heb moeite mezelf toe te staan nog niet zo goed te zijn. Mijn lat ligt hoog en ik verlies mijn plezier. Ik vergeet te spelen op de fiets en heb angst. Angst... zelfs als ik in mijn eentje een rondje rijd.

Hij gaat de bocht om, onder het viaduct, langs het water. Ik zie een potentieel goede route en rijd achter hem aan. Hij kijkt weer om en zet nog meer aan. Ik luister naar Italiaanse muziek op mijn iPod. Ik ben gelukkig. Voor het eerst in weken ben ik weer blij op de fiets en vind ik weer stilte in mijzelf. Nogmaals kijkt hij om, ik vraag me af waarom, hij zet aan en kijkt om... heb ik iets van hem aan ofzo?

Het besluit om een koersje te doen schieten is een liefdevolle keus voor mezelf. Ik voel me overompeld door het koersgeweld, de drukte in mijn leven en de nieuwe uitdaging op het gebied van werk.  Bij mij werkt het dan goed om een beetje gas terug te nemen. Een lekkere D1 training in mijn eentje is voor mij echte ontspanning. Niets of niemand krijgt mij tijdens een D1 training van mijn apropos. Want D1 is een goede plek om te zijn, de zon op mijn huid, de cadans hoog en rustig aan doorgaan. Geen koers voor mij, volgende week is er een nieuwe kans.

Ik kijk ook achterom, misschien wordt hij achtervolgt. Zou hij in de problemen zitten.... wat is er toch aan de hand? Maar neeee ineens begrijp ik het! Meneer is tegen mij aan het koersen! Maar ik doe niet met hem mee! Hij daagt me uit met dat achterom kijken en aanzetten.... ondertussen is hij nog steeds in zicht en zet hij alles op alles.... en ik? Ik doe D1 met Italiaanse muziek. Sorry meneer, geen koers voor u, volgende week bent u net als ik ook welkom op Sloten.