weer een stukje

op krachttraining.net
http://krachttraining.net/index.php/ride-with-rose-de-weg-naar-de-top.html

zeg zijn er nog fietsers die mij kunnen meenemen met trainen en me wat kunnen leren waar ik over kan schrijven? Meld je maar!

Oh noooooo it’s a CERVELO!

Elke vrouw kent het wel, sta je met een man te praten en je ziet dat hij heel erg zijn best doet om te luisteren en je aan te kijken. Ogen een beetje dichtgeknepen af en toe ja schuddend. Maar telkens weer zakt die blik af en blijft hangen ten hoogte van je borsten. Schrik, hij kijkt op, kijkt je aan en doet nog wat beter zijn best. Mannen kunnen daar niets aan doen, ze zijn visueel ingesteld en weten niet beter dan dat de hoofdzaak van het bestaan op borsthoogte ligt. Het is niet dat ze onbeschoft zijn of bot, ze zijn gewoon wie ze zijn. Als vrouw kan je dat maar beter accepteren.

Een tijdje terug stond ik met een paar vriendinnen en kennissen te praten op straat, ik weet niet meer zo goed waarover. Rijdt er een 15 jarig jongetje langs op een racefiets en mijn blik volgt hem. Een van de vriendinnen waar ik mee stond schrok en riep “Rose schaam je, je gaat toch niet een 15 jarig jongetje uitchecken, viespeuk!” waarop een andere vriendin verklaard dat ik niet het jongetje bekeek, maar de fiets waar hij op zat. Daar kan ik niets aan doen, ik ben nou eenmaal visueel ingesteld, en de hoofdzaak van het bestaan rijdt voor mij op dunnen gladde banden op de weg rond. Niets mis mee.

Ik ben vandaag op bezoek geweest bij een oud huisgenootje van me. Ze woont samen met haar vriend en is sinds enkele maanden moeder. Haar huis is prachtig, haar kind is een engel van een jongen. Er was een zalige lunch en we hadden alle tijd om gezellig bij te kletsen. Ik had een kadootje meegenomen en terwijl we zaten te lunchen vertelde ze me waar ze zoal mee bezig is tegenwoordig en vertelde ik wat over mij. Na enige tijd werd dat heerlijke zoontje wakker en nam ze die op schoot en we kletsen verder.

Ik weet zeker dat elke vrouwelijke kennis die op bezoek kwam en in die setting met haar zat te praten zeker te weten kwijlend naar de baby zat te kijken en koediekoedie geluidjes aan het maken was. En ik heb echt mijn best gedaan dat ook te doen. Maar na enige tijd kreeg ik een standje. Ik kreeg te horen dat ik vooruit moest kijken, daar waar zij zat. En ik deed mijn best, kneep mijn ogen samen, knikte af en toe ja, maar dan gleed mijn blik weer weg en na een tijdje schrok ik en keek mijn oud huisgenootje weer aan. Het duurde even, toen besloot ze op de bank te gaan zitten met me. En ja het gesprek liep wat beter, totdat ik doodleuk met mijn rug naar de rest van de kamer toezat, hangend over de leuning van de bank. Ik kon er echt niets aan doen, de hele tijd werd mijn aandacht naar die hoek van de kamer getrokken. Weg van mijn oud huisgenoot en haar verhalen, weg van de lunch, weg van de schattige babyspeeltjes, weg van de lekkere koffie, weg van de wolk van een zoon, want daar inj de hoek stond een super mooie CERVELO. Ik kan er echt niets aan doen, ik bleef er naar kijken.

Zuchtend verklaarde mijn oud huisgenootje dat ik de volgende keer maar moest langskomen als haar vriend er is.

Mischien mag ik dan wel even op die bloedmooie CERVELO!

Bert en Ernie op de spelen

Wat is die Wennemars toch ook een schatje, dit is zo'n leuk geluidsfragment!
http://nos.nl/os2010/audio/138571-wennemars-wordt-gek.html

superwoman

Soms lijkt het alsof ik denk dat ik superwoman ben, of catwoman, en dan niet zo dat ik denk dat ik in zo’n pakje boven de stad vlieg, maar meer op een alledaags niveau. Ik ben een beetje ziek op het moment, hoofdpijn, snotterig, beetje war, beetje koud, spieren doen een beetje pijn, beetje zeurderig allemaal. Dat begon toen ik zaterdag op mijn nichtje Eva ging passen, als peuter is zij een bron van verkoudheidjes en griepjes die ze oppikt bij het kinderdagverblijf. Binnen een paar uur liep ik te snotteren. Maandag werd het nog wat erger, dinsdag nog iets meer. Dus ik besloot om op woensdag 70 km te gaan fietsen met een temperatuur van rond het nulpunt. Dus woensdag avond was dat kleine beetje verkouden veranderd in een dramatische-verkoudheid-met-gevaar-voor-eigen-leven-en-volksgezondheid. Er staat nog net niet zo’n E.T. tent met van die plastic tunnels rondom mijn huis. Ik verwacht dat ze elk moment kunnen komen.

Elk weldenkend mens zou in zo’n situatie met een dekentje op de bank gaan liggen, ik daar in tegen niet. Ik ben de was aan het doen, zometeen nog even de afwas, ik zit eraan te denken om mijn winterfiets schoon te maken en de ketting te smeren, ik wil nog even werken, hondje uitlaten, hapje koken, even stofzuigen ... EN DAN KIJK IK ER VREEMD VAN OP DAT IK ME ’S AVONDS NIET ZO LEKKER VOEL!

Afgelopen zomer heb ik een operatie gehad en de dag na de operatie lag ik jankend van de pijn in mijn bed, de dag daarna stond ik de was van twee weken te doen. Die avond kwam er een vriendin op ziekenbezoek en ze bood aan voor mij thee te zetten, “nee joh, ga zitten, dat doe ik wel.” Was mijn antwoord. De dag daarna lag ik weer te janken. Mijn broer belde me en boodt aan me op te halen, zodat ik in Deventer kon herstellen, ik heb nog een week bij hem op de bank gelegen en kon nauwelijks lopen. Elk normaal mens had dat metteen gedaan.

Het superwoman syndroom, ik heb er last van. Ik ga dan ook nu bij wijze van experiment toegeven aan mijn verkoudheid, ik heb een dvd, thee, dekentje, hondje op schoot en een kussentje. De afwas mag wachten, mijn werk ook, de fietsen blijven binnen. Ik ga volledig in de overgave.

Morgen is het anders want dan is mijn broer jarig en ik wl naar hem toe. Maar ja morgen, dat is vandaag nog niet, ik ga een dutje doen. Dan kan ik altijd in mijn droom een rondje ringvaart rijden.

Weer een nieuw stukje online!

krachttraining.net KLIK HIER
Deze week gaat het een beetje over theorie wel met een "roozige" uitleg, dat wel! Volgende week gaat het over de training die Marijn de Vries doet.

WDJ en de schoenen van VDB

wilfried de jong, wat een zalig sentimentele kale man is het toch KLIK HIER

Zelfs ik krijg nu spontaan zin in een boterham

Godallemachtig Sven Kramer onze hoop in donkere dagen, ik zeg cancel het voetbal deze zomer, doen we nationaal niet meer aan vanaf nu is het geen Studio Sport meer maar gewoon Studio Kramer, iedereen aan de Svenergy en niet te vergeten een broodje gezond heet nu een tosti Sven. Op een gouden bordje wel te verstaan.

Blauwe plekken en gladde benen...

Niet fietsen op de witte strepen of putdeksels als de regen op de straten gutst.

Een wit zadel wordt gecombineerd met een wit stuurlintje.

Uitkijken voor de tramrails.

Met een vieze fiets kan je de weg niet op.

Mannen op stadsfietsen gewoon hun gang laten gaan, na een tijdje snappen ze wel dat ik sneller ben.

Spatbordjes zijn niet cool, wel handig.

"Zeg, wat is jouw VO2 max eigenlijk?"

Fiets na regenachtig weer droogmaken, ookal is het mijn stads-race-fiets.

Een fixie is voor in de baan, niet voor op de weg.

“De profs doen het ook zo” maar ik ben geen prof.

Een bidon gooien naar een foute automobilist is geen verantwoord gedrag.

Het kopje van Bloemendaal is niet de Ventoux, maar kan best vervelend zijn.

Een helm staat misschien stom, maar als iedereen het draagt dan lijkt het bijna normaal.

Waar scheer jij je benen mee?

Hoe vaak dan?

Wat is er toch met me aan de hand, ik ga om met mannen die hun benen scheren en er openlijk voor uit komen, ik leef volgens oude wielerwetten, maar heb nog nooit een wetboek gezien, ik ga deze zomer twee weken naar de bergen, zodat ik goed diep kan gaan, ik zit op donderdagavond voor de TV op de fiets naar dokter House te kijken. Mijn salaris komt binnen en wat ik het liefste wil kopen is een zo’n strakke fietsbroek van 250 euro en een zadel van ongeveer dezelfde prijs. De laatse paar keren dat ik bij mijn broer langs ging had ik iedere keer een fiets onderdeel bij me, een wiel, een stuur of een zadel, maar  ik vergeet wel mijn pyama broek, make-up remover, gezichtscreme en tandenborstel. Vandaag was ik op weg naar Bagels & Beans aan het denken dat ik beter die lekkere coffee kon laten en op mijn fiets moest stappen, want met een graatje van 1 boven nul en een mager zonnetje kan ik mijn tijd toch niet verspillen met kopje coffee in die onzinnige Amsterdamse horeca?

Mijn huis is klein en ik klim tegen de muren op. Buiten is het koud en ik zeur daar al weken over. ’s Morgens word ik wakker en kijk meteen naar buiten om te zien wat voor weer het is. Mijn meest bezochte website is die van buienradar. Afspraken plan ik alleen nog in de ochtend of na vijf uur, in de tussentijd zou ik weleens kunnen gaan fietsen.

Godallemachtig! Ik heb hulp nodig! Het is een ziekte, een obsessie! “Mijn naam is Rose en ik ben een fietser.” “Hallo Rose!” 

Waar ik mijn hele leven volledig okay was met dagen binnen zitten wil iki nu maar 1 ding en dat is de weg op. Mijn agenda voor dit jaar staat al bijna vol; begin maart naar Omnisport in Apeldoorn; op 6 maart een damesrit op de Veluwe; een paar weken trainen; op 11 april de tijdstrijderscup; 18 april kijken bij de Amstel Gold Race en er met een vriend naartoe fietsen; 25 april een rit in Drente; tijdje trainen; 13 mei de Steven Rooks en dan nog allemaal andere ritjes, in Juni naar de Alpe, twee dagen terug in Amsterdam en weer naar precies dezelfde plek en het gaat maar door. 

Fietsen, fietsen, fietsen....

En ik vind het fantastisch.  

“Mijn naam is Rose en ik ben een fietser.” 

En dan zeggen jullie....... 

(hint je kan hieronder een bericht achterlaten, de meer fietsers de meer vreugd!)

:(

Gadver, het is inderdaad kanker.

nieuwste column

link naar column op Krachttraining.net klik hier

En je mag het doorpassen aan je vrienden :)

Alpe d'HuZes

Ik heb een tijdje niets geschreven, het werd me allemaal iets te kankerig in mijn leven en denken. De kunst van het leven met kanker of het leven met iemand met kanker is om daadwerkelijk te leven. Tegenwoordig houdt het leven niet meer op met de diagnose kanker, dus voor mij als familielid is het ook niet zo dat kanker verlies betekent in de vorm van “morgen is mijn vader er niet meer”. Het is wel een angst en zorgen hebben dat zijn intrede doet in mijn leven en tegelijk een versterkt houden van. Mijn vader was drie weken geleden in Nederland en op twee februari is hij getest omdat hij een pijnlijke plek bij de basis van zijn tong heeft. Ik heb geprobeerd een stukje te schrijven maar dat lukte me niet, ik zat heel even in het drama van een mogelijke kanker bij mijn vader. Er schiet dan van alles door mijn hoofd en alles wat ik zag bij mijn vader toen hij in Nederland was, heeft ineens een andere lading. “Wat nou als dit de laatste keer was dat hij bij ons in Nederland was?” Het plaatsen van wat er speelt in de familie begint bij zulke extreme gedachten en langzaam aan vind ik mijn balans weer en kan ik samen met mijn vader zien dat we er misschien even tegen aan moeten.
Mijn gevoel van schaamte en schuld is wel minder geworden, sinds ik deze stukjes schrijf, maar vooral sinds ik de ogen van mijn vader zag toen we het erover hadden. Mijn vader heeft het zwaar te verduren gehad en ik besef mij steeds meer dat herstel van kanker pas begint na de chemo’s en na de bestraling en dat een groot deel lichamelijk is, maar dat er ook een erg groot deel emotioneel is. Dat laatste deel kunnen volgens mij niet veel mensen bevatten. Mijn moeder vertelde me dat als mijn vader iemand ziet met een geel Livestrong armbandje dat hij zich dan even verbonden voelt. Volgens mij is dat heel belangrijk en ik denk dat hetzelfde geldt voor Alpe D’HuZes, dat het een beetje erkenning is voorkankerpatiënten en hun familie. Maar de actie gaat natuurlijk om meer, want er wordt geld ingezameld. En waar gaat dat geld eigenlijk naartoe? Op de site staat: ‘Anderen Faciliteren en Inspireren om Goed, Gelukkig en Gezond te leven met kanker’, dat is erg positief, zoals ik al zei, kanker gaat niet meer persé om afscheid nemen. Ik zie dat mijn vader tegenwoordig een enorm levensgeluk heeft, hij geniet van de kleine dingen, maar ik zie ook dat hij om moet gaan met een aantal verliezen. Zo is zijn hobby koken, maar in zijn gezicht en bij zijn mond is er het een en ander beschadigd: zijn smaak is minder sterk, kan hij niet alle voeding meer verwerken en is hij vaak moe en kan daardoor minder met zijn hobby bezig zijn. Ik vraag me af hoe je anderen kunt faciliteren en inspireren om positief te leven met kanker … het zal te maken hebben met dat herstel op fysiek en emotioneel vlak. Ik kan me voortstellen dat iemand die zo hard gevochten heeft voor het leven weer moet leren hoe dat leven nu ook alweer moest, maar dan nu met een vermoeider en minder sterk lichaam. Een gedeelte van het geld dat wordt ingezameld door Alpe d’HuZes gaat naar een revalidatieprogramma: ‘Het doel ... is het ontwikkelen, implementeren en evalueren van revalidatieprogramma’s voor kankerpatiënten op maat en aangeboden en opgenomen in het basiszorgpakket. Omdat voorgaande studies lieten zien dat krachttraining en conditietraining hierbij veelbelovend zijn, zijn beweeg- en trainingsprogramma’s een belangrijk onderdeel van A-CaRe. A-CaRe kost € 6.000.000,00. Dit bedrag wordt betaald uit het Alpe d’HuZes/KWF fonds.’ Er staat nog meer op de site, het ingezamelde geld wordt verdeeld over een aantal projecten.
Ik ben eigenlijk een beetje uitgeschreven op het moment over kanker, nu het met mijn vader weer spannend is ben ik gegaan van familie van iemand die kanker overleefd heeft naar familie van iemand die misschien weer aan de chemo moet. Het staat iets te dichtbij voor mij nu. Ik ben begonnen met schrijven over Alpe d’HuZes en over Jip om hem te helpen geld in te zamelen. En dat moet nog steeds gebeuren, ik zal dan ook een link plaatsen naar zijn pagina waarop precies staat hoe dit te doen. Mijn andere reden dat ik dit schrijven begon was omdat ik mij verdrietig voelde omdat ik er niet kon zijn voor mijn vader toen hij ziek was, al schrijvende heb ik daar vrede mee gekregen en ik weet dat ik mijn vader diep geraakt heb: hij weet dat ik heel veel om hem geef. Al schrijvende ben ik meer betrokken geraakt bij Alpe d’HuZes en ik ga zelf ook mee naar de Alpe om vrijwiligerswerk te doen. Ik heb zelf weinig geld en dit is een goede manier om ook bij te dragen. Ik zal aan de kant staan om Jip aan te moedigen en bij deze nodig ik iedereen uit om ook te komen, maar vooral nodig ik iedereen uit om te doneren.
Vorige week was het wereld kanker dag en er stonden mensen met collectebussen in de stad, ik had geen geld mee en daarbij lever ik op mijn manier mijn bijdrage. Toen ik die mensen zag staan met de collecte bussen was ik mij er enorm van bewust dat ze er ook staan voor mijn vader. Misschien is het een enorme verrijking voor mijn leven dat mijn vader kankerpatient is, omdat het liefde, compassie en dankbaarheid in mij wakker heeft gemaakt.
De strijd tegen kanker is niet verloren, maar hij is zeker nog niet gewonnen, Guus van den Anker, de clubgenoot van Jip is niet voor niets overleden. Hij heeft ervoor gezorgd dat Jip die berg op gaat rijden, net zoals de gezondheid van mijn vader ervoor zorgt dat ik dit schrijf en zo zijn we allemaal schakeltjes die samen kanker aan de ketting leggen en stukje bij beetje gaan we vooruit. Ik hoop dat het verhaal van Jip en Guus en dat van mijn vader en mij jullie inspireert om te doneren. Hier is de link naar Jip z’n pagina  http://deelnemers.alpe-dhuzes.nl/acties/jipcoolen/team
Ik doe even een stapje terug en wacht de uitslag van mijn vader af. Het is voor mij en mijn familie een intense periode, we hebben vertrouwen, maar toch zijn we een beetje bang, wat nou als....
Een ding is zeker, mocht mijn vader weer naar het ziekenhuis moeten, deze keer zal ik alles op alles zetten er voor hem te zijn en mocht hij gezond zijn, dan zal ik alles op alles zetten om het leven met hem te vieren, maar dan verwacht ik hem wel op de Alpe om Jip aan te moedigen J.

Een stukje geschreven door mij....

klik hier, best leuk, het is een column