Elke vrouw kent het wel, sta je met een man te praten en je ziet dat hij heel erg zijn best doet om te luisteren en je aan te kijken. Ogen een beetje dichtgeknepen af en toe ja schuddend. Maar telkens weer zakt die blik af en blijft hangen ten hoogte van je borsten. Schrik, hij kijkt op, kijkt je aan en doet nog wat beter zijn best. Mannen kunnen daar niets aan doen, ze zijn visueel ingesteld en weten niet beter dan dat de hoofdzaak van het bestaan op borsthoogte ligt. Het is niet dat ze onbeschoft zijn of bot, ze zijn gewoon wie ze zijn. Als vrouw kan je dat maar beter accepteren.
Een tijdje terug stond ik met een paar vriendinnen en kennissen te praten op straat, ik weet niet meer zo goed waarover. Rijdt er een 15 jarig jongetje langs op een racefiets en mijn blik volgt hem. Een van de vriendinnen waar ik mee stond schrok en riep “Rose schaam je, je gaat toch niet een 15 jarig jongetje uitchecken, viespeuk!” waarop een andere vriendin verklaard dat ik niet het jongetje bekeek, maar de fiets waar hij op zat. Daar kan ik niets aan doen, ik ben nou eenmaal visueel ingesteld, en de hoofdzaak van het bestaan rijdt voor mij op dunnen gladde banden op de weg rond. Niets mis mee.
Ik ben vandaag op bezoek geweest bij een oud huisgenootje van me. Ze woont samen met haar vriend en is sinds enkele maanden moeder. Haar huis is prachtig, haar kind is een engel van een jongen. Er was een zalige lunch en we hadden alle tijd om gezellig bij te kletsen. Ik had een kadootje meegenomen en terwijl we zaten te lunchen vertelde ze me waar ze zoal mee bezig is tegenwoordig en vertelde ik wat over mij. Na enige tijd werd dat heerlijke zoontje wakker en nam ze die op schoot en we kletsen verder.
Ik weet zeker dat elke vrouwelijke kennis die op bezoek kwam en in die setting met haar zat te praten zeker te weten kwijlend naar de baby zat te kijken en koediekoedie geluidjes aan het maken was. En ik heb echt mijn best gedaan dat ook te doen. Maar na enige tijd kreeg ik een standje. Ik kreeg te horen dat ik vooruit moest kijken, daar waar zij zat. En ik deed mijn best, kneep mijn ogen samen, knikte af en toe ja, maar dan gleed mijn blik weer weg en na een tijdje schrok ik en keek mijn oud huisgenootje weer aan. Het duurde even, toen besloot ze op de bank te gaan zitten met me. En ja het gesprek liep wat beter, totdat ik doodleuk met mijn rug naar de rest van de kamer toezat, hangend over de leuning van de bank. Ik kon er echt niets aan doen, de hele tijd werd mijn aandacht naar die hoek van de kamer getrokken. Weg van mijn oud huisgenoot en haar verhalen, weg van de lunch, weg van de schattige babyspeeltjes, weg van de lekkere koffie, weg van de wolk van een zoon, want daar inj de hoek stond een super mooie CERVELO. Ik kan er echt niets aan doen, ik bleef er naar kijken.
Zuchtend verklaarde mijn oud huisgenootje dat ik de volgende keer maar moest langskomen als haar vriend er is.
Mischien mag ik dan wel even op die bloedmooie CERVELO!
No comments:
Post a Comment