Croix du Fer, Telegraph, Glandon, Galibier, Les Deux Alpes, Ballon d’alsace, Grand Ballon, Petit Ballon, Col de Grosse, Col de la Schlucht, Col de Honeck en de Col du Bramont.
Wat hebben ze met elkaar gemeen? Het zijn allemaal beklimmingen in Frankrijk.
Passo Campalongo, Passo Pordoi, Passo Sella, Passo Gardena, Colle Santa Lucia, Passo Giau, Passo Falzarego, Passo Valporola. Colle dell’ Agnello, Col de la Lombarde, S’ Anna Di Vinadio, Colle di Sampeyre, de Colle di Fauniera (AKA Colle dei Morti) en de Madonna del Colletto.
Wat hebben deze dan met elkaar gemeen? Deze zijn in Italie.
Wat hebben die Franse en Italiaanse beklimmingen met elkaar gemeen? Nou onder andere dat ik ze allemaal nog niet op gefiest heb, ik zou wel willen, maar tegelijkertijd vind ik het best eng, ik zou voordat ik aan zoiets begin het eerst wel willen leren. Nu wonend in Nederland gaat dat lasting, zo plat als een pannekoek.
In tegenstelling tot al mijn andere schrijfsels gaat het vandaag een keertje niet alleen over mij. Deze klimmetjes hebben nog iets met elkaar gemeen, namelijk Jip. En Jip en ik hebben naast het fietsen ook weer wat gemeen, we hebben alletwee iets met kanker. Daar gaat het vandaag dan ook over.
Mijn connectie met kanker is dat mijn vader twee keer kanker heeft gehad. Mijn vader is sinds ik een klein meisje ben al mijn beste vriend, natuurlijk toen ik puber was had ik daar een andere visie op, maar als er 1 iemand is die mij kan lezen, die mij zonder woorden kan begrijpen, die weet wat mij bezighoudt en wat mijn drijfveer is dan is het mijn vader wel. Tegelijk is hij er ook bijzonder goed in om mijn knopjes in te drukken en kan hij het bloed onder mijn nagels vandaan halen en ik ook bij hem. We lijken op elkaar en kunnen dan ook op elkaar vitten, discussies hebben en dol op elkaar zijn op een manier die voor niemand echt begrijpelijk is. Als hij en ik bezig zijn op die manier dan noemt mijn moeder ons “Mentink en Mentink”. Mijn ouders wonen in Frankrijk. Toen ik voor de eerste keer hoorde dat hij kanker had ging het allemaal langs me heen, het drong nauwelijks tot mij door. Ik was druk in mijn Amsterdamse leven en het ontging mij echt een beetje. Hij had slokdarmkanker. De tweede keer was het kanker bij zijn schedel, het was een vrij unieke kanker, die niet vaak voorkomt. Aan het einde van 2006 lag mijn vader in zijn eentje in een ziekenhuis in Parijs waar hij op een hele specifieke manier behandeld werd en dat kon alleen in Parijs. Mijn moeder was thuis in de buurt van Toulouse en ik was in Amsterdam. En door omstandigheden in mijn leven kon ik niet naar mijn vader toe. Daar ben ik zo verdrietig om geweest en heb me daar ook heel schuldig om gevoeld. Het idée dat mijn vader alleen daar was maakt dat ik me nog altijd triest voel. Aan het einde van deze maand wordt mijn vader weer gecheckt, hij voelt ergens wat pijn, ik hoop echt dat het niet weer kanker is.
Kanker in de familie maakt de vergankelijkheid van het leven heel tastbaar. Dat hele verhaal met mijn vader maakt dat ik mij besef dat hij er niet altijd gaat zijn. Niet alleen toont het de vergankelijkheid van zijn leven aan, het heeft ook betrekking op het mijne, op de huidige vorm die ik heb. Ik ben Rose, de dochter van Bart, als Bart er niet meer is veranderd het ook mijn status als dochter van Bart. Toch is voor mij het alleen zijn dat mijn vader heeft moeten doorstaan terwijl hij ziek was, terwijl hij tegen de kanker aan het vechten was wat mij het diepste raakt. Het liefst had ik dat met terugwerkende kracht willen rechtzetten en er als nog voor hem willen zijn.
Guus van den Anker was een clubgenoot van Jip en in de jaren ’90 kreeg Guus beenmergkanker. Guus heeft toen hele zware behandelingen gehad en na revalidatie leek het dat Guus had gewonnen van de kanker. Een aantal jaren later kwam de kanker terug en Guus is overleden. Jip, die vroeger al een enorme fan was van Lance Armstrong, zag Armstrong dan ook als een voorbeeld. Het inspireerde Jip hoe Armstrong na het overwinnen van de strijd tegen kanker ook enorme successen behaalde binnen het wielrennen en de aandacht wist te vestigen op kanker middels zijn boeken en gebruikmakend van zijn beroemdheid. De club van Jip rijdt voor hun clubgenoot nu al jaren mee aan de “Ride for the Roses” en Jip wilde zelf in Amerika mee rijden aan de “Livestrong Ride”. Maar Jip gaat iets anders doen, hij gaat de strijd met zichzelf aan door mee te doen aan de “Alpe d’huZes”. Door de Alpe d’Huez acht keer op een dag te beklimmen wil hij de strijd tegen kanker op zijn manier zichtbaar maken.
Deelnemers aan de Alpe d’huZes gaan alleen of in een team geld bij elkaar fiesten door minstens 6 keer op een dag de Alpe d’Huez te beklimmen. Ze laten zich sponsoren en het geld is bedoeld om een bijdrage te leveren aan de strijd tegen kanker. Jip kiest ervoor zijn lat hoog te leggen en de berg 8 keer te beklimmen, omdat dat voor hem de zwaarte van de strijd tegen kanker symboliseert.
To be continued…
No comments:
Post a Comment