moet zelf nog even kijken wat het is

klikkerdeklikNU!

Translation part 2

For my friends in the US, the UK, South Africa and New Zealand, here is the second translation of my story about cancer. It is for a good cause, cancer awareness that is important for me to share with you. I am not done with it yet, it is a "to be continued" story.

Today someone told me some of his story, an American guy who is living in the Netherlands for a while. He is working at a rehab and helps addicts get clean. His story was special for me. Years ago he was a junkie in the streets of San Francisco and got arrested. He was in prison and had to stay there for another 8 months and the doctor told him he had cancer and that he had about 6 more months to live. That was 1999. He turned his life around and chooses to no longer hide in using drugs; today he helps young addicts in the Netherlands. His cancer showed him that he could die and he chooses life.

That reminded me of my little mission, I need to continue, because my story about Alpe duZes is not done yet. Cancer is a shitty nasty disease and when I heard his story I was surprised. Not because he is clean, I was surprised because he is a cancer survivor. Before my dad got sick I was one of those people to whom such a thing would never happen, now that I know my dad is a cancer patient it seems as if my vision got narrow, as if I believe somewhere that we, my family are the only ones. Two extremes that are not correct, that both do not contribute to a unity. My first thought was based in fear and denial, it would not happen to me and my family. The second thought is one of survival, a tunnel vision, my life and my feelings. Both are not realistic and not productive. Reality is that each and every one of us will in one way or another be faced with this disease, may it be personal, family or friends or coworkers, we will be faced with cancer. A realistic view on this makes that we can acknowledge cancer, and that we can carry it together. Cancer is a lonely disease, for the patient and his family and by admitting that it is there we will be able to have a better understanding and that the disease will be less lonely. Yes! Is that Utopia? I hope not!

So Jip is going to cycle up that mountain, by doing that money gets donated, Jip needs to get sponsors and help from us. I have no clue how it is to cycle up that mountain, I do know that I am making it somewhat big in my head. It seems like some job to do. I do get that training before hand is needed, because cycling it up and down, several times a day really is something. So Jip is doing what he can do right now when it comes to training, also sports other than cycling because it is winter now. Because Jip has some back issues going on he is doing a lot of core stability training, but he is also running, mountainbiking and track cycling. When the weather is getting better he will go on the road again. At this time of the year the cycling he does is mostly focused on endurance, Jip is making at least 4 hr rides. One thing that I know is that that is pretty heavy with this cold, I can do it for two hours in this weather. I notice my body burns a lot more and that my feet are hurting from the cold. At the same time it is really nice, I call it red cheek weather. What I like about what Jip is doing now is that this ride that is taking place in the summer has already started in a way.

Because this Holland is so flat he also goes to other countries for his training, and over here he is making use of the few hills that we have. I sorta envy him in a way, as what he is doing is still theory for me. Jip told me about what is so charming about climbing, that it shows really clear what you can do, how strong you are. Climbing is more a fight with yourself and not as much with the road that goes up. How willing are you to go deep? He also told me that he loves the locations and the views, the nature. And the joy of going down, according to Jip it is enjoying speed and control.

I believe him in that, I believe that it is beautiful and that it is fun to do, that a cyclist gets something out of it. And this is also where I realize that it is very cool what Jip is going to do, but I also see that there is a huge bonus in it for him. It is a very cool challenge and also in doing good there is also always some “getting good”. It feels nice to do something good. For me the writing about Jip and about cancer is giving me joy. I am unable to do what Jip does, as I am not so strong yet, but in my own way I am contributing. Writing about a good cause is way more fun than simply putting some money on a account. I feel part of the cause. What I like is that this action gives cancer a face. Alpe duZes has a face for me, that is Jip who is going to cycle. On the site of Alpe duZes you can find more cyclists and teams, with a little story that tells you why they do it and who they are. That makes it very personal. You can choose your own cyclist and for the true fanatics…. You can go there and watch or better yet, you can volunteer. This is way better for me than just donating money on a bank account, I am part of the action now in my own way, I can contribute more than money and be part of this collective fight against cancer. That is also what I like about reading the motivations of the cyclists who are doing it. They all have their own reason.

Cancer touches everybody’s life, one way or another...

Jip is not unique, I am not unique, my dad is not unique, the clubmember of Jip is not unique, Lance Armstrong is not unique, the guy who told his story is also not unique, my neighbor who just lost her husband, not unique, the parents of a bold little boy in the hospital … also not unique.

I am so grateful that I am allowed to contribute a bit of my life.

To be continued....

Translation

For my friends in the US, the UK, South Africa and New Zealand.
I have decided to translate my latest posts because the topic is one that is too important for me to not share with you. It is a "to be continued" story and today I will post the translations of the first two.

Climbing  the Alpe d’Huez in 53 minutes? Not a problem at all mate, how many times you want me to do it?

Croix du Fer, Telegraph, Glandon, Galibier, Les Deux Alpes, Ballon d’alsace, Grand Ballon, Petit Ballon, Col de Grosse, Col de la Schlucht, Cold de Honeck en de Col du Bramont.

Now what do they have in common? They are all climbs in France.

Passo Campalongo, Passo Pordoi, Passo Sella, Passo Gardena, Colle Santa Lucia, Passo Giau, Passo Falzarego, Passo Valporola. Colle dell’ Agnello, Col de la Lombarde, S’ Anna Di Vinadio,  Colle di Sampeyre, de Colle di Fauniera (AKA Colle dei Morti) en de Madonna del Colletto.

 And these have in common ... They are all in Italy.

So what do these French and Italian climbs have in common then? For starters, that I have not cycled on any one of them yet, I’d like to, but I am scared and I’d love to learn how, before I start such a thing.  Living in Holland it is hard to learn how, this country is as flat as can be.

Unlike most of them, today’s writing is not about me. The above climbs have another thing in common and that is Jip (that is a Dutch name). And next to cycling, Jip and I have something else in common; we both have something with cancer. And that is what I am writing about today.

My conection with cancer is a family bond, my dad is a two time cancer survivor. My dad has always been my best buddy, since I was a little girl. Sure, in puberty my perspective on that was a different one, but if there is one person who can read me, who understands me without words, who knows what makes me tick like no other can, it’s my dad. Oh dear, at the same time he can push my buttons and piss me off and I can do the same with him. We are so alike and can be in these ever going discussions, be in each other’s way and love each other in a way that nobody really understands. If he and I are in our little way my mom calls us: “Mentink and Mentink”, there is no stopping us. My parents live in the South of France.  When my dad had cancer for the first time and he told me, it didn’t really hit home for me. I was busy in my “Amsterdam-life” and it all wasn’t reality for me. The second time he had cancer it was in the bone of his skull, sorta, it was a rare type of cancer. In December 2006, during Christmas, my dad was all alone in the hospital in Paris where they treated him in a specific way. My mom was at home, near Toulouse and I was in Amsterdam. Due to live circumstances and poor personal life choices I was unable to go see my dad. I was so sad because of that, I also experienced a lot of guilt and shame because of it. The idea that my dad was all by himself, still makes me cry almost. At the end of this month my dad will have another check up, he has been having pain at a certain spot lately, I hope it is not cancer again.

Having cancer in the family illustrates that life will end one day. Cancer makes that I understand on a deeper level that my dad will not always be there, his life will come to an end one day. Not only does it show that his life will end it also touches me and my current shape or position. I am Rose, the daughter of Bart, if Bart is gone my status as the daughter of Bart will change. Still what touches me most is that my dad had to go through this alone and what he had to go through while he was sick, while he was fighting the cancer. I would do everything to turn the clock around and be there for him.

Guus van den Anker (a Dutch name) was a member of the same cycling club as Jip and during the ‘90’s Guus got bone marrow cancer. After heavy treatment and recovery it seemed as if Guus had beaten the cancer. Only some years later it came back and Guus died. Jip, a huge fan, got inspired by Lance Armstrong. How Armstrong, after he battled cancer, had enormous successes in cycling (Armstrong won Le Tour de France 7 times) and knew how to get the world’s attention for cancer made that Jip wanted to ride a Livestrong ride in the US. Jip’s cycling club is also riding the “Ride for the Roses”.  Instead of the Livestrong ride Jip is now going to do something else, he is going to have the battle with himself by participating in the “Alpe d’huZes” (Zes is Dutch for six). By climbing the Alpe d’Huez several times on one day, he wants to make the battle against cancer tangible and visible.

The cyclists who are participating in the Alpe d’huZes are collecting money by cycling up that mountain at least 6 times on one day. They collect money by looking for people willing to sponsor them and the money they collect will contribute in the battle against cancer. Jip’s aim is high; he will go up 8 times.

To be continued…

Tour Down Under

klikkerdeklik

Met z'n allen die berg op..

Vandaag sprak ik iemand, een Amerikaan die nu voor een bepaalde tijd in Nederland woont. Hij werkt bij een kliniek en helpt verslaafden afkicken. Zijn verhaal was bijzonder voor mij. Jaren geleden was hij zelf een heroine gebruikende junk in de straten van San Francisco en werd gearresteerd. Toen hij vastzat en nog 8 maanden moest zitten kreeg hij te horen dat hij kanker had, dat het al heel ver was en dat hij nog 6 maanden te leven had. Dat was in 1999. Hij heeft zijn leven omgegooid en ervoor gekozen om te gaan leven en zich niet meer te verstoppen met drugsgebruik, daarnaast helpt hij nu in Nederland jonge verslaafden. Hij zegt zelf dat kanker ervoor gezorgd heeft dat hij geconfronteerd werd met zijn vergankelijkheid en dat hij daardoor heeft gekozen om te leven.

Dit herinnerde me aan mijn kleine missie, ik moet verder, want mijn verhaal over de Alpe d'HuZes is nog niet voorbij. Kanker is een rotziekte en toen ik vanavond dit verhaal hoorde was ik verbaasd, niet omdat hij leeft en clean is, maar ik was verbaasd over het feit dat hij kanker had gehad. Voordat mijn vader het kreeg hoorde ik nog bij de groep die dacht “mij overkomt dat niet” nu ik weet dat mijn vader kankerpatient lijkt het alsof mijn visie is vernauwd en ik ergens geloof dat wij, mijn familie de enigen zijn. Twee extremen die beide niet juist zijn en die er beide voor zorgen dat mensen niet verbonden zijn. Mijn eerste gedachte was gebasseerd op angst en ontkenning, mij zou dat nooit gebeuren. De tweede is een gedachte van overleven, een tunnelvisie, mijn gevoelens in mijn leven. Beide zijn niet realistich en niet effectief. De realiteit is dat iedereen op de een of andere manier met kanker te maken heeft of krijgt en dat een realistische kijk hierop ervoor zorgt dat we iemand z’n kanker erkennen en we er kunnen zijn voor elkaar. Kanker is een eenzame ziekte, voor zowel de patient als zijn familie en door de aanwezigheid van deze ziekte te erkennen kunnen we ervoor zorgen dat er meer begrip is en dat die eenzaamheid van de strijd tegen kanker samen gedragen wordt. Ja. Is dat een utopie? Ik hoop het niet.

Jip gaat die berg opfietsen, door dat te doen wordt er geld gedoneerd, Jip moet ervoor zorgen dat hij sponsors krijgt, dat hij hulp krijgt, van ons. Ik heb geen idee hoe zwaar het eigenlijk is om die berg op te fietsen, ik weet wel dat ik er als een berg tegenop zie om het ooit zelf te proberen. Het lijkt me nogal wat. Ook weet ik dat er van te voren getraind moet worden, want zo’n berg een aantal keer op en af is niet niets. Jip is nu al bezig met alles wat hij aan sporten kan doen, zodat hij zijn conditie goed houdt. In de winter wordt er minder gefietst en daarbij heeft Jip last van een slepende rugblessure. Daarom doet hij nu veel core stability oefeningen, dat is je buik en je rug, en hij is veel bezig met hardlopen, mountainbiken, wielrennen en baanwielrennen. Als het weer beter is gaat hij weer buiten fietsen. Dat buitenfietsen is in de maanden januari, februari en maart voornamelijk gericht op zijn uithoudings vermogen en hij maakt in iedergeval ritten van vier uur. Wat ik weet is dat met het huidige weer, met de kou, het best zwaar is, ik houd het niet langer dan twee uur vol. Ik merk dat mijn lichaam veel meer vrebrand en na een uur zijn mijn tenen pijnlijk van de kou. Maar fietsen in de kou is ook erg lekker, ik noem het rode wangen weer. Ik vind het wel mooi hoe die strijd die Jip wil gaan leveren op die berg nu al begonnen is.

Omdat Nederland zo vlak is gaat Jip ook naar het buitenland om te trainen voor het klimmen, hier in Nederland maakt hij gebruik van de wat meer heuvelachtige gebieden. Eigenlijk benijd ik hem wel een beetje, voor mij is het allemaal nog theorie. Jip vertelde me dat de charme van het klimmen erin zit dat het zonder enige nuance laat zien wat je kunt. Dat klimmen een strijd met jezelf is, dat het niet zozeer die weg is die omhoog gaat, maar meer jouw eigen bereidheid om af te zien en om door te gaan. Hij vertelde me ook over prachtige locaties en uitzichten, de natuur. En het grote genot van de afdaling is er ook nog. Volgens Jip kan je, je dan uitleven en genieten van snelheid en controle.

Ik geloof wel dat het mooi is en dat er plezier in zit en dat een fietser er iets uithaalt. Ik kan wel heel heftige taal gaan gebruiken en zijn deelname aan de Alpe d'HuZes als heldhaftig beschrijven, maar ik moet niet vergeten dat het ook een mooie uitdaging is. In iets goeds doen voor een goed doel zit altijd wel een bonus. Het voelt fijn om iets goeds te doen. Voor mij is het schrijven over Jip en over kanker ook iets wat mij voldoening brengt. Ik kan nog niet wat Jip doet en op deze manier draag ik iets bij. Ik ervaar het als leuker dan alleen wat geld overmaken op een rekening nummer. Ik voel me betrokken. Door deze aktie krijgt kanker voor mij een gezicht. De Alpe d'HuZes aktie heeft voor mij ook een gezicht, dat is nu Jip die het gaat doen. Op de site staan meerdere teams en fietsers met een verhaaltje over wie ze zijn, waarom ze het doen etc. Dat maakt het heel persoonlijk. Iedereen kan zijn eigen sporter kiezen en voor de echte fanaten is het ook een evenement om naartoe te gaan. Het is zelfs mogelijk om als vrijwiliger aan de slag te gaan bij dit evenement. Voor mij is iets als dit veel gaver dan een collecte bus, ik kan bijdragen en deel uitmaken van de strijd tegen kanker. Ik vind het gaaf de motivaties van deelnemers te lezen.

Kanker raakt iedereen wel een keer, op welke manier dan ook...

Jip is niet uniek, ik ben niet uniek, mijn vader is niet uniek, de clubgenoot van Jip niet, Lance Armstrong niet, die man die ik vanavond sprak niet, mijn buurvrouw die net weduwe geworden is niet, de ouders van een kaal jongetje in het ziekenhuis niet...

Ik ben blij en dankbaar dat ik ook mijn steentje mag bijdragen.

To be continued....

Tour Down Under 4

klik

Tour Down Under 2 & 3

stage 2

stage 3

veel plezier!

De Alpe d’Huez beklimmen in 53 minuten? Geen problem joh, hoe vaak wil je dat ik het doe?

Croix du Fer, Telegraph, Glandon, Galibier, Les Deux Alpes, Ballon d’alsace, Grand Ballon, Petit Ballon, Col de Grosse, Col de la Schlucht, Col de Honeck en de Col du Bramont.

Wat hebben ze met elkaar gemeen? Het zijn allemaal beklimmingen in Frankrijk.

Passo Campalongo, Passo Pordoi, Passo Sella, Passo Gardena, Colle Santa Lucia, Passo Giau, Passo Falzarego, Passo Valporola. Colle dell’ Agnello, Col de la Lombarde, S’ Anna Di Vinadio,  Colle di Sampeyre, de Colle di Fauniera (AKA Colle dei Morti) en de Madonna del Colletto.

 Wat hebben deze dan met elkaar gemeen? Deze zijn in Italie.

Wat hebben die Franse en Italiaanse beklimmingen met elkaar gemeen? Nou onder andere dat ik ze allemaal nog niet op gefiest heb, ik zou wel willen, maar tegelijkertijd vind ik het best eng, ik zou voordat ik aan zoiets begin het eerst wel willen leren. Nu wonend in Nederland gaat dat lasting, zo plat als een pannekoek.

In tegenstelling tot al mijn andere schrijfsels gaat het vandaag een keertje niet alleen over mij. Deze klimmetjes hebben nog iets met elkaar gemeen, namelijk Jip. En Jip en ik hebben naast het fietsen ook weer wat gemeen, we hebben alletwee iets met kanker. Daar gaat het vandaag dan ook over.

Mijn connectie met kanker is dat mijn vader twee keer kanker heeft gehad. Mijn vader is sinds ik een klein meisje ben al mijn beste vriend, natuurlijk toen ik puber was had ik daar een andere visie op, maar als er 1 iemand is die mij kan lezen, die mij zonder woorden kan begrijpen, die weet wat mij bezighoudt en wat mijn drijfveer is dan is het mijn vader wel. Tegelijk is hij er ook bijzonder goed in om mijn knopjes in te drukken en kan hij het bloed onder mijn nagels vandaan halen en ik ook bij hem. We lijken op elkaar en kunnen dan ook op elkaar vitten, discussies hebben en dol op elkaar zijn op een manier die voor niemand echt begrijpelijk is. Als hij en ik bezig zijn op die manier dan noemt mijn moeder ons “Mentink en Mentink”. Mijn ouders wonen in Frankrijk. Toen ik voor de eerste keer hoorde dat hij kanker had ging het allemaal langs me heen, het drong nauwelijks tot mij door. Ik was druk in mijn Amsterdamse leven en het ontging mij echt een beetje. Hij had slokdarmkanker. De tweede keer was het kanker bij zijn schedel, het was een vrij unieke kanker, die niet vaak voorkomt. Aan het einde van 2006 lag mijn vader in zijn eentje in een ziekenhuis in Parijs waar hij op een hele specifieke manier behandeld werd en dat kon alleen in Parijs. Mijn moeder was thuis in de buurt van Toulouse en ik was in Amsterdam. En door omstandigheden in mijn leven kon ik niet naar mijn vader toe. Daar ben ik zo verdrietig om geweest en heb me daar ook heel schuldig om gevoeld. Het idée dat mijn vader alleen daar was maakt dat ik me nog altijd triest voel. Aan het einde van deze maand wordt mijn vader weer gecheckt, hij voelt ergens wat pijn, ik hoop echt dat het niet weer kanker is.

Kanker in de familie maakt de vergankelijkheid van het leven heel tastbaar. Dat hele verhaal met mijn vader maakt dat ik mij besef dat hij er niet altijd gaat zijn. Niet alleen toont het de vergankelijkheid van zijn leven aan, het heeft ook betrekking op het mijne, op de huidige vorm die ik heb. Ik ben Rose, de dochter van Bart, als Bart er niet meer is veranderd het ook mijn status als dochter van Bart. Toch is voor mij het alleen zijn dat mijn vader heeft moeten doorstaan terwijl hij ziek was, terwijl hij tegen de kanker aan het vechten was wat mij het diepste raakt. Het liefst had ik dat met terugwerkende kracht willen rechtzetten en er als nog voor hem willen zijn.

Guus van den Anker was een clubgenoot van Jip en in de jaren ’90 kreeg Guus beenmergkanker. Guus heeft toen hele zware behandelingen gehad en na revalidatie leek het dat Guus had gewonnen van de kanker. Een aantal jaren later kwam de kanker terug en Guus is overleden. Jip, die vroeger al een enorme fan was van Lance Armstrong, zag Armstrong dan ook als een voorbeeld. Het inspireerde Jip hoe Armstrong na het overwinnen van de strijd tegen kanker ook enorme successen behaalde binnen het wielrennen en de aandacht wist te vestigen op kanker middels zijn boeken en gebruikmakend van zijn beroemdheid. De club van Jip rijdt voor hun clubgenoot nu al jaren mee aan de “Ride for the Roses” en Jip wilde zelf in Amerika mee rijden aan de “Livestrong Ride”. Maar Jip gaat iets anders doen, hij gaat de strijd met zichzelf aan door mee te doen aan de “Alpe d’huZes”. Door de Alpe d’Huez acht keer op een dag te beklimmen wil hij de strijd tegen kanker op zijn manier zichtbaar maken.

Deelnemers aan de Alpe d’huZes gaan alleen of in een team geld bij elkaar fiesten door minstens 6 keer op een dag de Alpe d’Huez te beklimmen. Ze laten zich sponsoren en het geld is bedoeld om een bijdrage te leveren aan de strijd tegen kanker. Jip kiest ervoor zijn lat hoog te leggen en de berg 8 keer te beklimmen, omdat  dat voor hem de zwaarte van de strijd tegen kanker symboliseert.

To be continued…

Tour Down Under 1

klik hier voor samenvatting

Het kan moeilijk, het kan makkelijk, hoe dan ook ...... het kan!

Soms kies ik ervoor om dingen wat ingewikkelder te maken dan dat ze zijn, of wat groter. Daardoor raak ik weleens in paniek, nu heb ik gelukkig geleerd om af en toe om hulp te vragen, zodat dingen wat soepeler verlopen.
Nu is het wel van belang om bij de juiste persoon of personen om hulp te vragen. Je gaat niet bij de bakker naar advies voor een stukkie vlees vragen. Of naar de kapper voor hulp bij je bankzaken. Of dat je naar je vader gaat om te vragen of je haar goed zit, of je huisbaas voor advies voor het vinden van een nieuw huis. Of naar de fysio om de banden van mijn fiets te bespreken, nou dat is dus al niet helemaal waar, want mijn fysio fietst. Het gaat er meer om dan je weet waar je naartoe moet voor hulp. Bijvoorbeeld aan mijn fietsmaatje advies vragen in hoe ik de beste levenskeus kan maken, mijn fiestmaatje is net zo'n idoot als ik, dat is dan toch niet verstandig.
Heel logisch allemaal.
Dus....
Ik heb een mooi setje fietswielen gekocht en die heb ik op mijn fiets gezet en er is iets niet goed.
Ik ben lid van een forum, daar hebben we het over fietsen, de hele dag, vinden we leuk, wij zijn immers fietsers.
Ik ben ook helemaal blut.
Ik heb hulp nodig met die wielen.
Ik ben een beetje in paniek, want die wielen doen het niet zo goed.
Ik baal ook, ik had namelijk al zo graag met die wielen willen rijden.
Ik heb om hulp gevraagd en aangezien het over fietswielen gaat  heb ik niet om hulp gevraagd bij de bakker, niet bij de kapper, niet bij mijn vader, niet bij mijn huisbaas, niet bij mijn fysio, niet bij mijn fietsmaatje en niet bij de fietsenmaker, want ik ben immers blut, dat komt overigens doordat ik die wielen heb gekocht en ik vind het een beetje dom van me dat ik dat doe van het kleine beetje geld dat ik heb. Ik heb liever niet dat, dat openbaar wordt.


Dus ik ben naar het fietsforum gegaan. Dat zijn hele toffe mensen die echt bereid zijn me te helpen en zij helpen mij ook echt, alleen ik was natuurlijk al in paniek VOORDAT ik ze om hulp vroeg.


*** hier volgt een transcript van het gesprek op het forum ***

Rose: “Ze staan mooi,ziet er leuk uit, alleen ze doen het niet. 
Als de fiets hangt en ik draai aan de trappers en het wiel draait en ik laat de trappers los dan gaan ze in schokken door. Als ik ze terugdraai komt de ketting slap te hangen.
GVD kutwielen, ik ben boos nu op die dingen, anyway toevallig is er morgen iemand hier die meer van fietsen af weet dan ik en misschien ziet hij wat er mis is. Ik had iemand aan de telefoon die zei dat het weleens vanbinnen in het wiel zou kunnen zitten, iets met de lagers ofzo. Kan wel janken.
Het komt wel goed hoor, daar niet van, maar het is wel balen.”

Forumlid A: “Hopen dat het morgen opgelost is voor je Rose
Doen de wielen dat ook als je ze gewoon een spin geeft in je hand en ze vastpakt aan de snelspanners zodat het wiel vrij kan draaien?”

Rose: “aan de snelspanners, dat ga ik nu proberen.....
bedoel je nu dat ik ze uit de fiets moet halen en dan vastpakken aan de snelspanners en dan draaien?
JA dat doen ze, hoe wist je dat? Wat betekend dat?”

Forumlid B: “Klinkt als een probleem met het freewheel, dat die niet goed vrijloopt. Misschien komt het door teveel en dik vet wat in de body zit en daardoor de palletjes niet goed aangrijpen/ of juist weer terugkomen.”

Rose: “Dus wat moet ik doen dan?”

Forumlid D: “Als je de cassette met de hand rond draait, met je wiel nog steeds uit de fiets....loopt ie dan soepel?”

Forumlid C: “FF rondje rijden en kijken of het over gaat. Of komt je ketting zo slap te hangen dat dat niet kan. Pak anders het losse wiel eens bij de casette en laat hem flink draaien(zodat de body stilstaat)
Dat ze het los in de handen niet doen is niet gek, dan draait de body immers niet.”

Forumlid A: Yep Forumlid B zegt het al
Dat het met schokken gaat klinkt niet goed, volgens mij kan de body wel de vuelta's afgehaalt worden, dus deze kan afzonderlijk vervangen worden of gerepareerd worden.
fototje:

Als het niet simpel op te lossen of te repareren is zou ik even aan de persoon waar je de wielen van kocht vragen wat je kan doen. Of misschien zijn er mensen op het forum met verstand ervan, ikzelf heb nog nooit een body eraf gehaald.

Iig, als het door een dikke laag vet komt gaat het weg, maakt ook verder geen enkele herrie dan lijkt me.”

Rose als antwoord op de vraag: Als je de cassette met de hand rond draait, met je wiel nog steeds uit de fiets....loopt ie dan soepel?: “ja ik denk het wel, dat had iemand me aan de telefoon ook gevraagd en ik vond het niet stroef of zo, ik voel geen weerstand.
@ Forumlid C Als ik de fiets heb hangen en trap terug zeg maar dan komt de ketting slap te hangen. Als ik vooruit trap en dan stop dan doet ie om en om als of het een fix is en dan weer normaal, heel even fix dan weer normaal etc.
Cool ik heb een fix met versnellingen, mag ik dan nu met deze fiets de baan op? 
Maar ff serieus, is het wel verstandig om er een rondje op te rijden als er iets niet klopt?”

Forumlid D: “Ligt je ketting nog wel goed op je derrailleur?
Goed over de cassette?
Heb je even geschakeld toen je wiel erin zat?”

Rose: “ja heb ik, ik zet me versnelling altijd io dat ie op de kleinste gaat voordat ik het wiel erin zet, dat is makkelijker namelijk vind ik. Dan trap ik klik ff wat met de versnellingen en dan laat ik los, zo kwam ik erachter.
het is wel zo dat als ie op de allerkleinste staat dat ie het heftiger doet dan op de allergrootste, maar dat leek me wel logisch daar die kleinste ook zwaarder is”

Forumlid C: “Probeer zoals ik net tikte: pak de casette beet(desnoods met een doek om joe vrouwenhandjes te beschermen  en laat het wiel eens flink draaien. Misschien verdeeld het vet zich dan een beetje en gaat het over. Hoor je geen onregelmatige geluiden wanneer je dit doet?”

Forumlid D: “Yep, effe rommelen met draaien!
Fiets op de kop, wiel een zwieper en je crank tegenhouden is ook een methode.”

Rose: “ja dat weet ik nu al niet meer, alles klinkt nu alsof het niet goed is, hij tikt natuurlijk en in het tikken lijkt een cyclus te zitten een soort zeik momentje waarin het lijkt alsof ie moeizamer gaat, snap je wat ik bedoel?
@ Forumlid D, dan draait de castette af en toe met het wiel mee en af en toe niet”

Forumlid A: “Ter aanvulling van Danny, als je de afstelling goed wil checken dan is hier nog een handig filmpje daarvoor

http://www.youtube.com/watch?v=SkzvfCaIbyQ”

Willekeurig forumlid op reactie op de opmerking van Rose
(ja dat weet ik nu al niet meer, alles klinkt nu alsof het niet goed is, hij tikt natuurlijk en in het tikken lijkt een cyclus te zitten een soort zeik momentje waarin het lijkt alsof ie moeizamer gaat, snap je wat ik bedoel?):

“Dat laatste lijkt me vrouwen-eigen...”

Forumlid C: “NEE dat doen wij niet “

Forumlid D: “Afstelling zal het niet zijn, met je ander wielen had je geen problemen.
Moet gewoon een kwestie van wisselen en rijden zijn.
Ook dat zeikmomentje klinkt als een niet lekker lopende body.
Je bent op dit moment flink aan het draaien?
Als je je crank vasthoud en de ketting ligt erop....dan kan je cassette nooit met je wiel meedraaien.

Rose (inmiddels pissig op willekeurig forumlid): “luister, hier heb ik nu geen ruimte voor, ik ben pissig ik heb mijn laatse geld uitgegeven aan wielen die voor mij heel duur zijn, ze zitten erin en er gaat iets niet lekker, ik houd me in om je nu niet plat te schelden, dat is niet persoonlijk maar ik hoop op iemand om het op af te kunnen reageren want ik baal enorm. Je grapje kan elk ander moment van de dag leuk zijn, niet asl ik gezeik heb aan mijn fiets.”

En vervolgens Rose als reactive op Forumlid D: “@ Forumlid D, dat probeert ie dan mee te draaien en dan gaat mijn derailleur een tikje en komt de ketting in een boogje en dan komt alles weer goed en dan gebeurt het weer.”

Forumlid D: “Ik denk echt dat het teveel vet is, dat komt wel goed. Anders heb je toch nog gewoon garantie. Is ook balen, maar geen paniek!
Gaat zeker goed komen.
Klinkt heel lullig, maar draai nog een tijdje.
Ik woon een beetje ver weg om ala minute te komen kijken, maar misschien dat je bezoek van vanavond het ineens ziet.
Anders komt er een andere oplossing!”

Forumlid L: “Zit je cassette er wel goed op? Tot en met het laatste kransje, i.e. zit ook het laatste kransje op de body en niet toevallig er tegenaan geklemd?”

Forumlid P: “Heb je Shimano 10 speed? Heb je dan die extra spacer die achter de cassette moet er ook wel op gezet? Ik ben dat een keer vergeten op een DT naaf en toen liep de cassette aan tegen de spaken.”

Rose, de volgende dag: “Het wiel.....
er was net iemand hier en het blijkt dus dat ie niet soepel loopt, en nu?”

Forumlid C: “Zou het door overtollig vet kunnen komen of is het iets anders?
Als het iets anders is zou ik zeggen, wiel trug naar de verkoper!”

Forumlid P: “Volgens mij kan een body niet eens vastlopen door teveel vet. Juist eerder het omgekeerde, dat hij niet meer aangrijpt.”

Forumlid C: “Das waar. Maar zoals ik het begrijp loopt ie niet echt vast maar loopt ie iets zwaarder, heb ik ook eens gehad met mn winterfiets, veel van die rommel dat vet oplost ingespoten en daarna was het over(ik mishandel mn winterfiets graag”

Rose: “Okay, laat me raden... eerst nog even blijven draaien zeker?”

Ik ben inmiddels echt een beetje in de war. Ik had het mezelf veel makkelijker kunnen maken, ik had bijvoorbeeld meteen naar de fietsenmaker kunnen gaan OF gewoon 1 persoon om hulp kunnen vragen OF even kunnen wachten totdat ik niet meer half paniekerend door het huis rende. Nu, ik heb iemand gevonden die mij gaat helpen, al met al komt het wel goed.

Maar je zou toch denken dat ik na 33 jaar al wel wist dat het voor mij beter is om even stil te zitten en na te denken VOORDAT ik iets doe?

Ik sprak van de week mijn broer en zei tegen hem dat ik toch ook een keer volwassen moet worden, mijn broer kent mij al een tijdje en zijn reactie was lachend, maar liefdevol: "maar lieverd, moet dat persee in dit leven?"

Ik kan enorm lachen om dit soort momenten en om mezelf. Dit maakt dat ik mezelf leuk en grappig vind.

En ook maakt dit dat ik het leuk vind om te fietsen, fietsers zijn over het algemeen best unieke types en ik pas er goed bij. En die gasten op het forum, die zijn toch goud waard!

Vrouwen die fietsen zijn Supercool!

cool toch! klik hier!

Babyolie

Als een kledingstuk niet warmer dan op dertig graden gewassen mag worden omdat het krimpt boven de dertig graden, hoe kan het dan dat het niet krimpt terwijl ik het aan heb en mijn lichaamstemperatuur ergens rond de 37 graden is?

Hoe kan het dat een hond het irritant vind als je in zijn gezicht blaast, maar het lekker vind om in de auto met zijn hoofd uit het raam te hangen terwijl de auto rijdt?

Als olijfolie is gemaakt van olijven en zonnebloemolie gemaakt is van zonnebloempitjes, waar is babyolie dan van gemaakt?

Niets is wat het lijkt, lijkt het wel. Een absoluut in Januari kan verworpen worden in Juni en vergeten zijn in September. Misschien hervonden in December, maar ondertussen zijn we met z’n allen al verder gegaan dus tegen de tijd dat het weer Januari is, is het al niet meer relevant.

Evolutie.

Om tot het beste inzicht te komen had Plato de ledigheid van het bestaan nodig en ik wil vandaag een inzicht vinden, maar ik heb het veel te druk, te veel vragen, vormen van houvast en verantwoordelijkheden, plichten, rechten, feiten, werkdruk, prestatiedruk, plezier, vrienden, impulsen en nog veel meer andere nutteloze zaken om überhaupt ook maar een glimp van die ledigheid van het bestaan op te kunnen vangen. Dus in vredesnaam, hoe zal ik tot een inzicht kunnen komen?

Veel van mijn creatieve schrijfsels zijn een reactie op wat anderen voor mij deden, een reactie op de maatschappij, een hobby, een tv interview, allemaal reactie. Oftewel een primaire uiting van een innerlijke prikkel veroorzaakt door een reactie van een verandering in het externe. Zo kom ik er toch nooit uit?

Voor mij zijn de momenten in stilte op de fiets zeker dicht bij het ledige van het bestaan, mijn hoofd is dan op z’n aller, aller leegst. En dat is al heel wat en ik heb ook wel wat aan moeten schaffen om dat zo te krijgen. Waar ik me eerst druk maakte om mijn hartslag verteld mijn Polar me nu dat het best goed zit, dat ik nog wel wat meer kan doen. Waar ik me druk maakte om mijn snelheid, verteld het zelfde apparaatje me dat ik inderdaad weleens sneller ben gegaan en waar ik dacht dat ik heel langzaam trapte zie ik nu aan het eind van de rit dat mijn gemiddelde cadans rond de 96 zit, dus daar hoef ik me ook geen zorgen meer om te maken.

Een aantal routes ken ik nu goed en maak me niet meer druk over wat er na de bocht komt, ik heb wat meer vertrouwen en aanschouw de schoonheid van Noord Holland. Op de fiets vind ik mezelf, mijn grenzen, ga ze over en vind ik vrolijkheid, energie.

En inderdaad na een paar weken niets doen en nu weer wel rondrijden merk ik dat ik ook beter met de drukte van het bestaan om kan gaan als ik mijn uitlaatklep heb.

Koek en ei, zal je zeggen.

Echter, niets is wat het lijkt, lijkt het wel.

Waarden veranderen.

Koud in Augustus is bloedjeheet in December of Januari.

Fout in 2005, is hip in 2007, is comfort in 2009 en is standaard in mijn leven in 2010.

Alle waarden die ik aanneem of opstel zijn veranderlijk of ze zijn beïnvloedbaar, dus mijn zekerheid die mij veiligheid geeft is een illusie. Verander de omstandigheden en de waarden, die eens zo logisch en absoluut leken, vervagen langzaam.

Neem nou die Polar van mij en de andere fietscomputer die op mijn andere racefiets zit. Ze geven hele exacte waarden en ik kan blijven binnen een norm die voor mij gezond is en ik hoef me nergens zorgen over te maken, tenminste het grootste gedeelte van het jaar. Momenteel niet, want het is koud. Dus mijn lichaam is ontregeld, de Polar is ontregeld, er ligt ijs op de wegen, dus de weg is ontregeld. Als er zoveel factoren veranderen, waar kan ik dan nog op bouwen? Mijn Polar gaf aan dat ik van de week een snelheid had bereikt van 72 km per uur, op een vlak stuk met kou en tegenwind, dat kan niet. De andere fietscomputer gaf aan dat ik in de stad, tussen twee stoplichten in, een snelheid behaalde van 132 km per uur, ONMOGELIJK! Hoe komt dit? De Polar raakt in de war door de lage temperatuur.

Waar kan ik dan nog op bouwen? Het enige wat ik kan doen is vertrouwen hebben en doortrappen tot het weer lente is en ervan uitgaan dat ook ik de juiste keuzes kan maken. Zo simpel is het.

Maar ja, niets is zoals het lijkt, lijkt het weleens en dan slaat de twijfel toe.

Niets is zo veranderlijk als een Rose en net als bij de Polar zijn mijn nummertjes en feitjes ook beïnvloedbaar als de omstandigheden maar genoeg veranderen.

Neem nu vandaag, ik ben jarig, tien jaar geleden dacht ik dat mijn leven over was rond mijn dertigste, echter in Oktober 2006 heb ik mijn leven totaal omgegooid en merkte ik dat mijn echte leven pas begon rond mijn dertigste. Vandaag ben ik 33 geworden en ik denk dat mijn leven echt over zal zijn rond mijn veertigste.

In het begin van de jaren negentig woonde ik bij mijn ouders in een dorpje op de veluwe en was ik op en top puber, een tasje van de Zeeman, ook al zaten er slechts een paar sokken in, was een soort van dodelijk zonde en mijn moeder mocht alleen verder lopen. Vandaag, in 2010, heb ik sokken van de Zeeman aan, pantoffels van de Blokker en een t-shirtje van de markt, let wel, ik loop nog in mijn pyjama.

In 2002 lag ik met mijn beste vriendin in Augustus op het strand bij de Republiek en kwam haar vader aanzetten in een fietspak, lekker een man van rond de vijftig in het lycra gestoken. Ik schaamde me dood toen hij bij ons stond. Vandaag, in 2010, hangen er aan mijn wasrekje twee, nee drie van die strakke fietsbroeken te drogen en ze zijn van mij en ik heb ze zo uitgekozen dat ik er strak uitzie op de fiets. Ik heb zelfs een helmutsje dat er uit ziet als een soort lycra condoom om mijn hoofd.

In 2005 was ik mijn zakenpartner aan het uitlachen omdat ze op Uggs liep en in December 2009 heb ik zelf 325 euro uitgegeven aan een paar Uggs. En de grap is dat ik nooit jurkjes droeg met een legging eronder, sinds ik deze Uggs heb doe ik niets anders meer, ik draag ze als ik thuis ben, als ik naar buiten ga, met een jeans, een trainingsbroek, een legging.

En daar gaat dit ook over, die Uggs, die dingen zijn de belichaming van mijn veranderlijkheid en de vergankelijkheid van mijn waarden en normen. Waar is Rose? Ach die waait vast ergens met alle winden mee en dat is okay. Die Uggs zitten zo ONGELOVELIJK lekker!

Waarom heb ik ze niet eerder gekocht? Omdat ik zelfopgestelde normen en waarden had met betrekking tot cool en niet cool. Ik dacht er goed aan te doen geen Uggs te kopen en ik weet nu wel beter.

Dit stukje begon zo goed en diep geworteld in de filosofie met betrekking tot het echte bestaan en de ledigheid ervan en het eindigt met Uggs, is dat niet zonde?

Diep geworteld in de filosofie?

pfffft

niets is wat het lijkt, lijkt het.

Hier wat plaatjes die ik op internet vond.

Uggs, hulde aan de ledigheid van het bestaan!

Mededeling van algemeen nut!

klik en natuurlijk: vervolgens hier klikken en invullen!

Agenda notitie

Begin maar vast met trainen.....