De nieuwe fiets

Crossen voor beginners… deel 2

Ik heb heel bewust gekozen voor het crossen. Ik merkte deze zomer namelijk dat ik niet genoeg zelfvertrouwen heb op de fiets. Dat ik bang voor bochten ben en angst heb om te vallen. Crossen is technisch, maar de ondergrond is niet van asfalt, dus het risico lijkt minder groot. Het leek mij een slimme manier om te gaan spelen op de fiets. Mijn plan voor deze winter is dan ook vooral spelen, geen wedstrijdjes, maar gewoon de wereld van het veldrijden ontdekken.

“Van fietsprinses naar keunnegin van de modder, dat is niet niets, dat gaat niet over rozen.”

Helemaal klaar voor dag twee, deze keer wat minder mooie fietskleding, want gisteren zat er wel erg veel modder overal. Iets betere sokken, want gisteren waren mijn tenen bijna hompjes bevroren vlees. Mijn knalroze Buff ver tot over de oren, want ook die bleken gisteren gevoelig voor het klimaat. De Empella blinkend in de gang, klaar voor dag twee.

Waar ik gisteren de veiligheid van het Amsterdamse Bos opzocht, koos ik vandaag voor het cross parcours rondom Sloten, juist ja, daar waar in de zomer altijd koersjes zijn. Het parcours is afgezet met van dat rood met witte lint. Het bestaat uit een modderige slingerroute met hier een hobbel of een kuil. Sporen van mooie crossbandjes, met van die verfijnde nopjes, waren nog zichtbaar. Gisteren is hier namelijk een wedstrijdje gereden.

Waar het parcours begint? Het is me volledig onduidelijk. Gelukkig vind ik een open stuk en kan ik gewoon ergens beginnen.

Waar ik eerder op de MTB en gisteren in het Amsterdamse Bos leerde dat modder mijn vriend is. Dat ik modder leuk en spannend vind, leerde ik vandaag meer over modder in combinatie met vorst op een parcours en het fenomeen gezichtsbedrog. Het is vandaag immers min 1 en sommige stukken modder zijn helemaal geen zachte stukjes waar mijn wielen lekker gaan slippen. Door de kou zijn ze veranderd in keiharde sporen van voorgangers waar ik met geen mogelijkheid uit kan komen... linke soep joh!

Waar ik dacht gewoon lekker te gaan rijden valt het me niet mee, de scherpe bochtjes, de kuiltjes en de sporen en dat allemaal met een slakkengang. Ik ben maar wat blij dat er niemand anders op Sloten was. Het zal er vast leuk uit hebben gezien, een meisje op een mooie Empella - de crosser bij uitstek – die heel langzaam de bochtjes neemt en bij elke bochtje zachtjes “oei oei oei oei oei” mompelt. Het is wel erg technisch dat crossen, vooral op zo'n parcours.

Soms als je aanzet, dan voel je, je banden wegglijden, in een bocht kan de fiets bijna scheef onder je komen en met een beetje mazzel kom je recht de bocht  weer uit. Zoniet? Dan is het modderhappen. In het gras is het moeilijk te zien hoe de ondergrond erbij staat en een kuil kan hard aankomen. En in mijn geval... die lintjes waarmee het parcours is afgezet... ik zal wel ergens diep van binnen geloven dat het schrikdraad is, want ik reageer er heftig op, alsof ik ze niet aanraken mag.

Nee ik moet nog wel wat oefenen, ik ben nog niet klaar voor een wedstrijdje. En trainen... dat zit er misschien even niet in vrees ik. Ik ben gevallen en ben slingerend in een slakkengangetje naar huis gereden. Mijn rug doet erg veel pijn.

Had ik dan misschien toch moeten gaan schaatsen, of mountainbiken of mijn mooie fiets aan de pekel moeten wagen?

(foto: www.crankmychain.com) 

cyclocrossen nivo nul

Schaatsen… dat kan alleen als de ijsbaan open is en als de ijsbaan dan al open is, dan is het niet open voor publiek. Als mijn schaatsmaatje en ik willen schaatsen met onze kromme enkels en huur-noren dan mag dat op maandagavond pas na negen uur. Ik vind dat stom!

Mountainbiken... dat is voor in de bergen en we hebben hier geen bergen. Er is wel wat, in de duinen, bij Schoorl. Als ik daar wil fietsen moet ik heel lang met de trein en nog een stuk fietsen, of ik moet een auto hebben. Dat vind ik ook stom!

Pekel... dat is dat zout met een kleurtje wat ze op de straat gooien om te zorgen dat het niet glad wordt. Het is helemaal niet goed voor mijn fiets. Maar als ik mijn fiets direct schoonmaak komt het wel goed. Alleen gooien ze geen pekel op de landweggetjes waar ik rijd met mijn racefiets, dus daar ligt dan gewoon ijs. Ik kan toch echt niet de enige zijn die dat stom vind!

Winter

Maar goed... mij krijg je niet gek!

Ik zet mijn Empella in en ga lekker cyclocrossen!

Vandaag heb ik voor de eerste keer op mijn crosser gereden. Nivo nul, dat wel, maar voor mij reuze spannend. Ik heb mijn crosser naar het Amsterdamse Bos gereden en heb daar door blubber, over pakken met natte bladeren, het ruiterpad, een stuk gras met molshopen en vermoedelijk door een hondendrol gereden. Voor de ervaren crosser is dit appeltje eitje, voor mij was het leren.

Froglegs, de remmen op een crosser “met iets anders rijd je niet” functioneren eigenlijk niet, waardoor ze in feite precies doen wat ze doen moeten. Remmen op een plak natte bladeren in de bocht betekend namelijk slippen wat vallen kan veroorzaken. Vallen is niet zo erg op zo’n weggetje want de ondergrond is zacht.

“Sturen is het nieuwe remmen!”

Ik heb een uurtje rondgereden, op sommige stukken tot mijn assen in de modder. Af en toe de fiets onder me weg voelen glijden en daarop kunnen reageren. Een heuveltje afrijden op het gras wat eigenlijk een laagje groene sprietjes op een blubberrivier blijkt te zijn!

Fietsen is beter dan schaatsen, schaatsen is heel technisch, fietsen geeft mijn benen een lekker gevoel.

Mountainbiken is minder leuk dan schaatsen al is downhillen weer veel cooler.

Wielrennen is het allerleukst alleen niet altijd mogelijk.

Fietsen op de baan is gewoon eng.

Winter, op-zich-zelf, is nieteens erg fout.

Cyclocrossen is leuk, met andere woorden.... dat vind ik niet stom!

(foto: http://media.oregonlive.com)

Diep geraakt…

Mijn aktiepagina staat nog maar een dag online en er is al zoveel gebeurd.

Een telefoontje van mijn moeder, berichtjes van mensen die doneren... Alpe D’HuZes is begonnen...

Emotie

Gevoelens, tranen, een brok in de keel, maar ook blijdschap en een gevoel van samenzijn en horen bij, het is allemaal deel van de Alpe D’HuZes ervaring. Ik was er vorig jaar voor de eerste keer bij en op de allerlaatste dag, vlak voordat we in de auto stapten, knakte er iets in mij. Ik ben niet zo dol op gevoelens en ben er dan ook in geoefend deze zoveel mogelijk af te vlakken. Nu heeft het leven mij geleerd dit niet te doen en ik laat mijn gevoel steeds vaker toe. Maar daar op de berg.... op die laatste dag... wat ik toen voelde, dat was zo diep, zo ongelooflijk diep. 

... meer lezen? Ga naar: http://deelnemers.alpe-dhuzes.nl/acties/rosementink/rose-mentink/blog.aspx

Voor...

Papa, ik ben zo trots op je. Jouw vechtlust inspireert me.

Oma Mentink, wat jammer dat ik net te laat was om u te leren kennen. U wilde zo graag een kleindochter.

Bo, verre vriend, ik denk vaak lachend terug aan de momenten die we hebben gehad terwijl jij je chemo kreeg en ik je via de chat berichtjes stuurde en dat je erom moest lachen. Je lag te schateren terwijl de behandeling je lichaam in liep.

Gerrit Heezen en je familie. Sorry, ik heb even geen woorden.

...

Ik ga het doen, hopelijk 6 keer.


Kan je alsjeblieft de link forwarden, naar vrienden, kennissen of collega's?


http://deelnemers.alpe-dhuzes.nl/acties/rosementink/rose-mentink/actie.aspx

wintertraining

Waar sommigen een pootje over maken, anderen de fiets tijdelijk aan de wilgen hangen en enkelen de crossert of mtb pakken zijn er nog die uitzonderlijken die ervan uitgaan door te fietsen in de winter. Overschoenen, beenstukken, lange broeken, windstoppers, helmmutsjes en handschoenen worden aangeschaft aan het eind van de zomer. De moed is vol. Heroische beelden op het netvlies van tochten door bar en boos, terwijl buiten de zon nog schijnt en de tenen nog vrijelijk bewegen in de surfslipper.

Een paar weken geleden heb ik mijn eerste trainingsrondje in het donker gereden. Mijn niet zo geliefde rondje ringvaart. Vanaf huis, via Sloten, langs de vaart en over Amstelveen richting huis is voor mij net onder de 80 km. Dan is er de korte variant, waar ik de ringvaart zuiver rondrijdt en die is rond de zeventig.

Een trieste rit, vind ik het altijd, langs de dorpen en het water. Meestal, zo rond de kop steekt de wind op en waait ie recht op mijn poffertje. Al wat rest is trappen en accepteren dat als ik bij Crucius ben, het net wat beter wordt.

De ringvaart was mijn eerste fietsroute. Onderweg zie ik allemaal punten waar ik ooit weleens wanhoop heb gevoelt omdat ik toen als beginnende fietser echt nog niet verder dan veertig kilometers trappen kon. Tegenwoordig rijd ik die plekken voorbij, met een hoge cadans en het hoofd opgeheven, veertig is voor mij geen woest getal meer.

Ik heb mij voorgenomen om deze winter in-ieder-geval het rondje twee keer per week te rijden. Dit besluit stamt uit eindjuli-net-voor-augustus.

Rondje Ringvaart, half November, de realiteit... de lucht is koud, de zon lijkt enkele meters boven de weide te hangen, automobilisten willen naar huis. De wind, noord-noord-oost-ofzo, voelt scherp en hard.

Ik herrinner me vorig jaar, zo ongeveer rond eind-januari-begin-februari, de ringvaart was kaal en grauw, het weer grillig en de weg was leeg.

De opbouw van het seizoen begint voor velen in November.  In de winter, als er niet gekoerst wordt, is het tijd - of is er eindelijk tijd - voor het begin van de rustige duurtrainingen. In tegenstelling tot de mooiweerfietser maken de ietswat-serieuzerer-amateurs-tot-en-met-de-eliterenners-met-contract juist in de wintermaanden hun eenzame, koude uren. 

Vorig jaar zag ik een interview met Gesink en het begeleidende filmpje was er een van zo’n duurtraining. Het sprak me aan, ik wilde erg graag hetzelfde doen. De disipline hebben om in de winter een duurtraining te doen. Een aantal per week......

Ik zag een foto van een raborenner in de sneeuw, een lege weg, guur weer en die renner. Die renner die ondanks de omstandigheden, het kon opbrengen om in zijn eentje, gevolgd door de fotograaf, de besneeuwde wegen te trotseren. Bedwelmd door mijn hang naar romantiek en heroische momenten stelde ik me voor hoe ik dit ook zou gaan doen. Hoe ik, als nog-niet-eens-een-b-amateurtje, uren en uren zou gaan trainen, net als de profs.

Daar zit ik dan vandaag, zo half-november-aan-het-eind-van-een-zonnige-dag, ik heb mijn fiets niet aangeraakt. Over een uurtje ga ik schaatsen, met wiebel enkels op echte noren... mijn slippers staan onder mijn bed. Net als ik verlangen ze ook weer naar hoog-zomer-als-de-lucht-warm-is-en-de-benen-goudkleurig-bruin... ach het is behelpen.

aftellen....

Op 5 januari ben ik jarig...
dat duurt nog wel even, maar om mijn vrienden, volgers en lezers de kans te geven mij te paaien op deze mooie dag, zal ik alvast mijn wenslijstje beginnen te maken.
Allereerst wil ik heel graag dit armbandje hebben....

Voor meer info: http://www.hethamertje.nl/

vlinders

Het is zover, het is donker als ik naar huis rijd na mijn werk, het is donker als ik voor een training afspreek bij de brug bij Ouderkerk aan de Amstel, het is donker als ik na het eten een rondje Ringvaart pakken wil…

Ik vind het moeilijk fietsen in het donker, maar wel intiem. Ik met mijn fiets in een soort cocon, omringd door gebrek aan licht en zicht. Soms hangt er een soort avond mist over de velden en de wegen en geluid lijkt niet veel verder te gaan dan het randje van mijn lichtcocon. Ik rijd voorbij huizen en kijk naar binnen. Families aan de eettafel, achter de buis, mensen die thuiskomen en hun jas uittrekken, de hond die blaft... ik vind dat lekker. Ik geniet van het aanschouwen, het begluren van andermans leven. Op de fiets trekt het aan me voorbij en het lijkt net een videoclip. Mijn leven, mijn zijn wordt zo geminimaliseerd tot mijn cocon van licht omringd door videoclipjes. Op mijn rechteroor mijn iPod die dit gevoel versterkt. En dan de cadans, het steeds doorgaande trappen van mijn benen.

Maar het is ook eng, ik voel me kwetsbaar op de weg. Auto’s en opritten aan de ringvaart, zien ze me wel, wat nu als ze me raken? Een auto die achter me rijdt en alleen het lampje ziet, of die tegenligger die links af wil slaan, kan hij mijn snelheid wel goed inschatten? Ik ben als fietser kwetsbaar op de weg.

Als vrouw speelt er uiteraard nog meer door mijn hoofd. Met regelmaat denk ik aan van die vreselijke scenes waar een enge man een vrouw inhaalt op de fiets en haar grijpt. Maar ik ben me bewust van mijn snelheid en ik weet dat de gemiddelde fietser in Nederland niet meekomt met een matig racefietsmeisje. Ik kan met die kromme pootjes van me een fikse snelheid weg trappen.. maar toch.

Kwetsbaar

Mijn cocon die zo veilig aanvoelt, mijn kleine wereld op de fiets en dan die grillige onbekende wereld daarbuiten. De avond, het donker... niet het juiste moment voor een helder perspectief, het gebrek aan licht en zicht vervormd immers.

Avondfietsen, ik vind het mooi en ik vind het eng, ik voel me stoer en oppermachtig, maar zo kwetsbaar. En toch, al is het voor mijn zielenrust, de pepertjes en mijn conditie, zal ik mijn uren moeten maken...

Mijn fietsmaatje is nog niet aan donkerrijden toe, hij heeft het schaatsen herontdekt. Anderen brengen het toch niet op.

Maar ik heb geduld... er komt een dag dat het weer druk is op de ringvaart.. als het Tacxen lang genoeg geduurd heeft, of als de schaats geen voldoening meer biedt en dan, op die dag, zullen we samen rijden, oppermachtig! In een veilige wielercocon.... ik wacht op jullie.

En tot die tijd?

Woensdag 80 minuten op de Tacx en donderdag ook.... vanavond laat ik hem staan. Zondag fiets ik met het fietsmaatje mee naar de ijsbaan... in een veilige cocon van het fietsmaatjescollectief.

- een rups zit voor een tijdje in een cocon en komt daar dan uit als een vlinder -

Wat zal het doen met een beginnende fietster?