Ride with Rose IS VANAF NU TE VINDEN OP: WWW.ROSEMENTINK.NL: Op een oude fiets……

Ja op een oude fiets moet je het leren, zegt men. Ik was in Frankrijk vorige week, mijn ouders wonen in de Tarn, een machtig mooi gebied in de buurt van Toulouse.

Mijn ouders zijn veertig jaar getrouwd, dus broerlief stelde voor om met de auto daar naar toe te rijden en het samen met ze te vieren. Ik opperde direct om wat ruimte in de auto te reserveren voor mijn fiets, echter dit ging niet door, daar mijn broers vrouw, een Italiaanse, mee ging en zij uiteraard ook wel het een en ander mee te brengen had aan koffers. Opzich geen probleem, was het niet voor Eva, de dochter van mijn broer, die naast haar koffer met kleren, ook een wagen, flesjes, teddyberen, boekjes, deeveedeetjes van de teletubbies, bekers, ballen, laarzen, schoentjes, luiers en pantoffeltjes, slaapzakken, doekjes, cremetjes en zichzelf meeneemt. Dus voor mijn fiets was geen ruimte.

Jammer, erg jammer, want als Hollandse polder trapper, rijd ik nooit over een heuveltje en Frankrijk is het walhalla wat klimmen betreft, kijk maar naar de Tour de France. En ik wil gewoon heel graag leren klimmen met mijn fiets.

Gelukkig woont er bij mijn ouders in de buurt iemand met een racefiets en mocht ik het daarop proberen en dan wordt het al weer moeilijk met mij. I cannot safe my ass and my face at the same time. Met andere woorden ik zal toch geen flater slaan, ik en mijn trots, als ik een fiets leen van iemand dan zal ik verrredomme ook fietsen tot ik erbij neerval, niet?

De man waarvan we de fiets leenden was erg vriendelijk, hij fietst, zijn zoon loopt en fietst en beide zijn ze sportfotograaf KLIK HIER

Ik maakte mij al grote zorgen over het fietsen in Frankrijk, wegen die ik niet ken, geen vertrouwde fietsmaat waarbij ik aan kan hangen, een vreemde fiets en beelden van profs die door Frankrijk reden deze zomer, al met al stelde het mij niet gerust. Een beetje zenuwachtig reed ik weg van zijn huis en merkte dat ik dood ongelukkig was op die vreemde fiets. Mijn moeder reedt met de auto voor me uit en ik wist gewoon dat ik het die dag niet ging doen, dat het fietsen er niet inzat voor mij. Tot mijn grote verbazing heb ik gezwaaid naar mijn moeder, haar laten stoppen, de wielen uitgeklikt, die fiets in de auto gezet en ben met mijn moeder meegereden.

Dat kon ik vroeger niet, sterker nog, dit kan ik nog maar sinds kort. Ik heb altijd dingen gedaan die ik eng vond, met de motivatie dat ik niet voor lul wilde staan of dat ik niet buiten een groep wilde vallen. Dat resulteerde in een Rose die dingen deed die ze eigenlijk niet heel leuk vond en die steeds onzeker was over haar presteren. Dat helpt echt niet. Ik ben kortgeleden met een nieuwe baan begonnen, ik doe studie naar de behandeling van verslaving, allemaal heel theoretisch en wetenschappelijk en moeilijk vooral. Ik heb geworsteld in het begin, ik had een idee dat ik op een bepaalde manier moest presteren om die baan niet kwijt te raken en tot tranen toe probeerde ik het maar. Ik realiseerde me niet dat ik gevraagd ben voor deze studie omdat de persoon die mij vroeg onder de indruk was van mijn manier van denken en dingen verwoorden, mijn scherpzinnigheid. Dus ik had veel zware dagen en heb het regelmatig huilend willen opgeven. Langzaam kwam ik erachter, doordat ik ook goede dagen had, dat als ik gewoon mijn best deed, dat het dan precies goed was. En als ik merkte dat ik mijn dag niet had, dat het dan okay was om iets anders te gaan doen. Mijn werk ging niet om dwang of kracht, maar om souplesse en om kleine stapjes. Ik ben blij dat ik daarachter ben gekomen, alleen jammer dat ik mezelf eerst tot tranen aan toe heb moet pushen. Maar ook dat is leren.

Een tijdje terug heb ik mee gedaan aan een clinic baan fietsen KLIK HIER en ik was zo bang en dioe angst hield me tegen. Stilletjes reedt ik rond met tranen die al bijna over mijn gezicht liepen en ik wist niet wat ik doen moest, stoppen of doorgaan. Hard zijn tegen mezelf of vriendelijk, stoer overkomen of niet. Ik heb besloten toen om even aan de kant te gaan staan en te gaan kijken, na een tijdje werd ik boos en ben gaan rijden, gaan vloeken, gaan doortrappen, schelden, ging steeds harder en al vloekend reed ik ineens in die baan met mijn fiets ergens hoog. Doodeng, maar het is me gelukt. Ik gaf mezelf asl het ware een trap onder mijn kont en het werkte. Voor dat moment, want ik ben nu nog steeds bang om het nog een keer te proberen, kracht werkt niet altijd.

In ieder geval, Frankrijk werd een andere ervaring dan ik verwacht had, ik ben niet stuk gegaan op Franse heuvelruggen. Ik heb ervoor gekozen om het rustig aan te doen, in plaats van fietsen heb ik mijn camera gepakt en ben foto’s gaan maken van dingen die mij opvielen en dat is ook okay, ik had een mooie week.

“Op een oude fiets moet je het leren” is misschien wel waar, ik zeg liever “Op een oude fiets mag je het leren en als je het nu even niet wilt doen, die fiets is toch al oud, dus even wachten kan geen kwaad”