Gek genoeg ben ik een beetje triest. In mijn hoofd speelt het filmpje van het afgelopen jaar. De eerste tochtjes met mijn vriendin Mira. Tochtjes die voor mij een ontdekking waren, verbazing, er is een wereld buiten de ring? Kopjes koffie aan de ringvaart, toertochtje bij Amersfoort, lachen in de trein, toeristische classics rijden, mijn eerste val partij. En dan vorig jaar Februari, toen ik voor het eerst ging trainen – ik wist nog niet waarvoor of hoe – maar ik ging trainen. Met een maand fietsen in de benen onderging ik de beproeving van het voor de eerste keer fietsen in een groep. En dan wel een groep die met gemak wat sneller kon fietsen dan ik. Dat is nog niet eens een jaar geleden, technisch gezien fiets ik nog maar 13 maanden! En die 13 maanden reed ik op mijn Focus. En diezelfde Focus heb ik net ontdaan van de cadanssensor, snelheidssensor, pedalen en zadel... want vanaf morgen heb ik een nieuwe fiets.
Ik zou dan toch eigenlijk blij moeten zijn?
Terwijl ik de Focus in het rijtje fietsen hang, tussen de MTB en de crosser, vertel ik mezelf dat ik de Focus als trainings-fiets ga gebruiken, of als winter-fiets, maar ik weet dat, dat in alle waarschijnlijkheid niet gaat gebeuren.
Die Focus is een tank, zo stijf dat ik alle kanten op stuiter, hij is zwaar en soms een beetje lomp. Maar die Focus is wel mijn Herbie! Niet de mooiste, niet de snelste, maar ergens gewoon mijn vriendje. Het vriendje waarmee ik het hooggebergte heb ontdekt, waarop ik royaal loste bij het trainingskoersje op de club. De Focus met het 50 voorblad waarmee ik gewoon niet meekom.
Sinds februari zit er een wit stuurlintje op en dat heb ik – omdat ik niet zoveel geld heb – na elk ritje braaf schoongemaakt. Dat lintje is tot voor kort spierwit gebleven.
De lak aan de achterkant van de Focus is wit, mat wit, dat wordt heel snel vies. Dat maakte ik - inclusief de witte belettering op de rest van het frame – na elk ritje schoon met ontvetter. Op die manier bleef het wit zo lekker fris.
Mijn Focus.
Wat een fijne fiets.
Ik voel me net een kerel van in de vijftig die zijn oude Saab en gerimpelde Marie aan de kant zet voor een snelle Porsche met daarin een jonge strakke Sabine.
Ik zal altijd van mijn Focus blijven houden, net zoals de 50 jarige Robert die met regelmaat terugdenkt aan zijn Marie.
foto: Sander Heezen
Erg leuk stukje!
ReplyDeleteAl fiets je niet meer op je Focus,je laat 'm gewoon hangen ergens in je huis.
Anders krijg je spijt! Tenminste als je nostalgisch ingesteld bent zoals ik.Zo rond 2041 is het toch leuk om te zeggen "dit was de fiets van tante Roos of van oma in 2011". ;-)