100 km's eenzaamheid

Helemaal stuk, nog twintig km van huis en dan de auto van de buurvrouw voorbij zien rijden. Volle bak op een landweggetje en dan plots in de remmen voor een overstekende eend. De Amstel volgen en in dorpen komen waarvan het bestaan mij tot dan nog volledig onbekend was. In het wiel bij een vreemde en eindigen met een groepje en zwijgzaam kop over kop rijden. Een stukje onverhard met aan weerskanten water. Mist die over het land hangt met een wijds uitzicht tussen twee knotwilgen door. Onweer en bliksem, nog een eind van huis met aan de ene kant water en aan de andere kant bomen... een schietgebedje.

Ik maak het allemaal mee op de fiets. Over het algemeen in mijn eentje en dat vele uren per week. Het zijn mijn momenten van intiem geluk. Intiem omdat het niet met de grote wereld gedeeld wordt, ik ervaar het alleen, als een toeschouwer, een passeerder. Ik hoor niet bij het landschap, ik ben geen inwoner van de dorpjes, ik ben gewoon Rose die rondjes rijdt met een fietscomputertje, een hartslagmeter en een lycra pakje. Ik rijd voorbij en zie een seconde uit de levens van de mensen in de dorpjes langs de weg.

Het vreemde is dat een weg de ene keer prachtig is en de andere keer is het een troosteloos, eindeloos langgetrokken asfalt lint. Het gras aan de kant van de weg kan soms knalgroen zijn en een dag later is het bijna grauw terwijl het die nacht heeft geregend en de natuur in volle bloei staat.

Heel soms heb ik mazzel, dan ben ik in balans en kan ik rijden zonder mijn ketting te voelen, zonder mijn hartslag van de meter te hoeven te lezen en zonder slopende vermoeidheid in mijn benen. Dan heb ik de luxe om al trappend de schoonheid van de wereld in me op te kunnen nemen. Het is op die momenten dat ik verlang naar mijn vrienden, geliefden en familie. Op die momenten wil ik mijn verwondering en vreugde delen.

Heel triest... de mensen waarmee ik het wil delen zijn niet bij me, fietsen niet, fietsen niet zo ver, wonen in een ander land, een ander werelddeel of zijn gewoon aan het werk. Een fototoestel kan niet vastleggen wat ik ervaar, wat ik voel en zie. En mijn woorden dekken de lading van de ervaring niet.

Een vriendin vroeg me of ik zin had om iets leuks te gaan doen en na wat gerommel in onze agenda’s kwamen we tot de conclusie dat het op zijn vroegst in oktober plaats zou vinden. Vreemd genoeg is mijn grootste verlangen op de fiets het delen van het moment, maar omdat ik zoveel uren fiets, zie ik de mensen waarmee ik het wil delen niet zo vaak.

Een vreemde dubbele eenzaamheid, een intieme ervaring van subliem geluk. Geluk heeft als hoofdeigenschap dat het niet een constante staat van zijn is. Het is niet af te dwingen en niet altijd te delen. In geluk zit bij mij ook altijd een simultaan bewustzijn van ongeluk. Een soort melancholie.

Ik zie een beeld van een eenzame fietser op een lege weg, trappend tegen de wind in. Gure omstandigheden en afzien...

Elk ander mens ziet daarin een onaantrekkkelijke sport... ik zie geluk en verlang naar die weg.