De bril van Alberto

Voordat ik begon met fietsen vond ik fietsers echte sukkels, met die strakke pakjes, helmen en semi-flitsende zonnebrillen, op schreeuwerige fietsen, niet remmend voor andere weggebruikers. Eigenlijk zag ik nooit een “cool” iemand op een racefiets. Een beetje cool waren de fietskoeriers, maar zo’n fiets had ik niet en ik wilde vooral geen “wannabee” fietskoerier zijn. Om wel een mooie fiets te hebben, maar geen sukkel te zijn, kocht ik een mountainbike en ging met enorme noppenbanden door de stad, zo hard mogelijk. Na een tijdje kwam ik erachter dat dat al helemaal cool was, maar dat ik wel heel gelukkig op de fiets was als ik op de fiets zat.


Toen was er de Tour, met Alberto, Lance, Andy en Frank . Alberto vond ik ondanks zijn rare accent en suffe naam heel cool. Sterker nog, als ik zelf op mijn inmiddels aangeschafte racefiets zat, waande ik me van dezelfde wereldklasse als Alberto en fantaseerde over heuvels waar ik mijn fiets dan optikte. Tik tik tik tik en dan liet ik in mijn hoofd alle andere fietsers achter me.


Doordat ik eindelijk begreep dat wielrenners juist hartstikke cool zijn, wilde ik net zo’n bril als Alberto, maar in tegenstelling tot Alberto had ik nul budget en al helemaal geen sponsor. Fietsen is een dure sport. Materiaal moet licht en sterk zijn en vaak is goedkoop echt wel duurkoop. Toch kan je ervan uitgaan dat wat bij een goede sportfietsenzaak verkocht wordt, redelijk van kwaliteit is. Er zijn hele dure spullen te vinden en wat minder dure en dan de nog steeds niet goedkope producten.
Morgen komt mijn nieuwe zonnebril binnen, waarschijnlijk pas in de middag, dus ik kan mijn ochtendritje nog niet maken met deze nieuwe bril, maar ik heb geduld, al vind ik het ook reuze spannend. Een bril op de fiets is niet niets. Bijvoorbeeld een bril met heldere glazen, waarmee ik nog niet eens zo lang geleden niet wilde rijden: dat was immers voor sukkels. Maar bij zonsondergang onder de bomen is het vliegenhappen. Die beestjes verzamelen zich namelijk elke avond rond dezelfde tijd op dezelfde plek, meestal op mijn route. Na een paar van die beestjes achter in mijn keel weg te kuchen heb ik geleerd dat ik mijn mond het beste dicht kan houden, maar mijn ogen sluiten is best onveilig bij 30 km per uur over een smal pad onder de bomen. En een vlieg in mijn oog met die vaart, terwijl ik ben ingeklikt is verre van handig.


Omdat ik Alberto zo cool vond en omdat Alberto tijdens de tour een roze bril droeg, kocht ik mijn eerste zonnebril en was de kleur dan ook roze. Echter het merk was wel anders. Gezien mijn lage budget koos ik voor een bril van BBB, model winner 2304 voor ongeveer 50 euro inclusief het zakje met 3 verschillende glazen: helder, donker en geel voor de verschillende weersomstandigheden. Nu zijn brillen zeer persoonlijk en heb ik soms een hoog prinses op de erwt gehalte, maar deze bril was echt geen succes voor mij. De lens is heel belangrijk, niet alleen dient deze fel licht buiten te houden, maar ook het beeld scherp te laten. Mijn ervaring met de BBB bril is dat het beeld vertekent en dat mijn wimpers het glas aanraken als ik knipper. Daarbij liggen de glazen op mijn jukbeenderen waardoor ik bij elke beweging in mijn gezicht een bewegende zonnebril heb. Ik dacht aan de vertekening van het beeld te kunnen wennen, maar toen ik tijdens een rit flink diep ging en mijn beeld sowieso al een beetje vertekend leek zag ik in dat deze bril en ik geen goede combinatie waren.


Ik had mijn les geleerd en kocht daarna een roze bril van het merk Giro, het model Havik van rond de 190 euro. Precies dezelfde als Alberto, alleen was zijn neusstukje roze en bij die van mij zwart. Nu is Alberto ook niet zomaar een fietser, dus met dit verschil kon ik leven. Deze bril kwam met 1 setje glazen, namelijk donker. Voor een extra set glazen in een andere tint moet ik al gauw een bedrag van boven de 60 euro neerleggen en ik kies ervoor dit niet te doen. Ik rijd nu op dagen met wat minder sterke zon met mijn bril in mijn shirt en loop het risico alsnog een vlieg te vangen. Over de bril zelf ben ik zeer tevreden, het neusstukje is lekker zacht en voel ik nauwelijks zitten. Het beeld is scherp. Een nadeel is dat de pootjes een beetje op mijn schedel duwen en na een langere rit gaat dit pijn doen. Gelukkig is dit verholpen door de pootjes in heel warm water te houden en ze een beetje om te buigen. Helaas laat ik de bril vallen en komt er een kras op mijn glas. Een minpuntje: het rubbertje op het neusstukje laat na een paar maanden los. Ik vermoed dat dit komt door het zout van het transpireren. Als ik morgen mijn nieuwe bril heb, zal ik met de Giro bril terug naar de winkel gaan en hopelijk krijg in van Giro de service die bij de prijs past. Hierover later meer.....


De bril die ik morgen ga ophalen is van ZeroRH+, model stylus see safe van de redline, een hele lichte bril die ik nauwelijks voelde bij het passen. De glazen zijn van een flexibel materiaal en daardoor ONBREEKBAAR maar in welke mate ze krasbestendig zijn moet ik nog ondervinden. De bril staat okay bij me, voor zover het kan met een fietsbril. Het grootste voordeel van deze bril zit voor mij in de glazen die meekleuren met het licht. Oftewel een zonnige dag geeft donkere glazen en een sombere dag maakt dat de glazen helder zijn. Het materiaal reageert op licht. Deze bril lijkt mij ideaal voor in Nederland, waar de zonkracht nooit echt extreem is. Het gedoe met glazen wisselen is door de meekleurende glazen afgelopen, dus ik bespaar op extra glazen, zoals bij de Giro bril 50% bovenop de toch al hoge aanschafprijs.

Nu moet ik toegeven dat ik de prijs van de bril nog niet ken. Ik merk het wel, morgen als ik mijn pinpas uit mijn tas haal. Ik kan stiekem toch haast niet wachten om het eerste ritje met mijn redline bril te maken..... more will be revealed