Thursday, October 28, 2010

Een maatpak dat te strak zit

Een stukje over mountainbiken in Livigno voor Fiets, eentje over de Home-Movie-Day voor Z, dan nog 400 woorden over de Cauberg Clinic van de Rabobank voor het blad van de NTFU en afgelopen maandag het interview met Gary Fisher op de Bikemotion.

Dat is zo’n beetje waar ik de laatste tijd mee bezig ben geweest. Zo op papier lijkt het niet veel, ik schrijf toch immers met regelmaat stukjes voor op mijn blog? Ja dat is waar... alleen is het schrijven voor Z, Fiets en al die andere grote-mensen-bladen heel anders dan het gebabbel over mezelf. Het is makkelijk om in de ik-vorm te schrijven over onderwerpen die ik zelf uitkies. Ik schrijf bijna altijd wel over fietsen en over hoe ik dat ervaar. Dan gooi ik er een grappige vergelijking in en klaar is Rosa, het stukje slaat in als een bom.

Het schrijven voor anderen – hier komt weer zo’n passende vergelijking – is als het fietsen op een andere fiets, of het bewust trainen van bijvoorbeeld je cadans. Het gaat gedeeltelijk met het hoofd en gedeeltelijk vanzelf. Om te ontwikkelen, of groeien, is het nodig dat ik al fietsend mezelf corrigeer. Opletten, voelen, verbeteren, ritme vinden, kijken hoe het gaat, opletten, voelen, verbeteren ... dat vreet energie. Gelukkig leert het lichaam snel en na een tijdje is de oefening ineens heel makkelijk, het lijkt dan vanzelf te gaan.
Nu is het wel zo dat ik, tijdens mijn trainingsrondje, kan doen wat ik wil, zo snel als ik het wil, wanneer ik het wil. De druk houd ik er zelf op.

Met het schrijven voor bladen en het dealen  met een hoofd redacteur is dat wel even wat anders. Ineens heb ik te maken met een derde persoon en wordt er van mij verwacht dat ik goed werk lever. Ineens is het geen hobby meer, ineens is het echt.

Aiaiai....

Net zoals met het trainen op cadans is er nu die fase waar het allemaal best wel moeilijk is. Die fase waarin ik denk dat ik – snik – het nooit zal kunnen. Ik wil mijn stukjes liever niet insturen, ergens ben ik bang dat de redactie leden elkaar zullen aankijken en zeggen dat ik beter telefoniste had kunnen worden. Ik vind het eng, ik vind het moeilijk en het vreet energie!

In Februari dit jaar reed ik mee met dat groepje fietsers in Zeist, juist ja, dat groepje waar ik het vaker over heb, en het ging mij te heftig, te snel. Ik was bang en boos, want ik kon het nog niet zo goed. Ik zat in een tweestrijd tussen het willen van en het bang zijn voor. Ik ben doorgegaan, trappen, trappen, trappen. Doorzetten.... juist als mijn hoofd mij verteld dat ik het niet kan. En afgelopen weekend, zo’n acht maanden later, fietste ik een aantal heren eruit. Ik ben gegroeid.

Ik weet uit eerdere ervaringen dat het wel goed zit, ook met het schrijven. Moed is niet hetzelfde als zonder angst zijn, moed is rustig doorgaan ook al ben ik bang.

Net als met die training op cadans.... er komt een dag dat mijn journalistenpak voelt als mijn eigen huid.

Thursday, October 21, 2010

Druk

.... te druk om te fietsen, om te meeten met vriendinnen
te druk om te schrijven
te druk om te twitteren, facebooken en fietsforummen...


druk druk druk
de zesdaagse
de rabo Caubergclinic
en dan nog de bikemotion....

ik ben nu officieel journalist en schrijf freelance voor een paar bladen...

druk druk druk, zelfs te druk om te bloggen....

maar er is een stukje in de maak in mijn schijverrette.

geduld mijn lieve lezers.

Tuesday, October 5, 2010

*****Boodschap van Algemeen nut*****

Zweetshirts, je weet wel dat onderste laagje kleding voor op de fiets. Dat laagje met de unieke eigenschap om vocht naar buiten te transporteren. Dit in tegenstelling tot een katoenen shirtje van de Hennes, wat er vooral leuk uitziet en vocht vasthouden als hoofd-eigenschap heeft.

Ik ben er al een tijdje mee bezig... waarom draag ik ze, wat vind ik fijn en wat vooral niet. Doen ze het leuk in alle seizoenen en allerbelangrijkst... doet het shirt wat het belooft te doen?

De merken die ik in mijn bezit heb? Craft, Odlo, X bionic, Outwet en Falke.

Ik ben een vrouw. Gelukkig hoef ik niet een enorme cup mee te sjouwen op de fiets, maar ik heb wel wat ondersteuning  nodig. Bij vrouwenshirts zie je dan ook dat de stof net iets anders is ten hoogte van de borsten: iets strakker, of iets steviger. Ik draag geen sport bh, al ben ik op de site van Craft aan het kijken en hebben zij er eentje die ik wel wil. Een gewone bh, of mijn wat strakkere topje, is geen optie, daar het materiaal niet die unieke hoofdeigenschap van een zweetshirt heeft. Het dragen van zo’n bh zou de werking van het shirt weer teniet doen.

“Een zweetshirt dient direct op de huid gedragen te worden en hoort strak te zitten.”

Niet strak zodat het trekt, wel strak zodat het niet lubbert. Vanaf Februari dit jaar heb ik de werking van mijn shirts in de gaten gehouden. Dus ik heb koud, nat, droog, warm, uitermate heet en helaas weer nat weer ervaren met de shirts.

Juist ja.

Zweetshirts, niet bepaald een onderwerp om over naar huis te schrijven, maar ergens wel zeer belangerijk, tenminste als je besluit er een seizoen op te gaan letten. Welke houdt me nu echt droog? Worden mijn borsten op hun plek gehouden? Voel ik het shirt langzaam optrekken of lubbert ie ergens in mijn bibshort?

Ik zie bijna iedereen met Craft rondrijden en ik ben van dat merk juist niet zo onder de indruk, ik vind het warme shirts en het materiaal staat me niet aan. Ik vind ze lelijk. Als ik een Craft shirt draag ben ik me er zo enorm bewust van dat ik het ding aan heb. Daar heb ik niets aan als ik met mijn tong op de weg aanklamp en de longen uit mijn lijf trap.

Dan is er mijn Falke, dat is eigenlijk een shirt voor lopers, dus niet voor fietsers. Daar heb ik mijn les geleerd. Het materiaal is top, ik blijf droog. Rondom mijn borsten zit het shirt ook goed, geen gezwaai en geschud. Maar de snit? Niet bepaald gemaakt voor de fietshouding. Dus binnen tien minuten fietsen is het shirtje opgetrokken tot net boven mijn navel... zie dat maar eens recht te trekken tijdens een scherpe bocht midden in een peletonnetje woeste mannen.... ik niet hoor!

Zo is er voor elk shirt wel wat te zeggen. Zo zijn er maar weinig merken waar ik mijn Polar in vast kan klikken. En het is mij opgevallen dat, als ik door mijn goede zweetshirt droog van de fiets stap, ik alsnog sta te bibberen, doordat ik nat ben onder de band van mijn Polar. Niet zo effectief.

Ik ben in het bezit van 1 shirtje wat aan alle eisen, op eentje na, voldoet. Ik blijf droog, het zit mooi, het staat mooi, het voelt lekker, de Polar kan erin geklikt enzovoort enzovoort. Ik weet dat Basso en de rest van zijn ploeg erin rijden. Alleen is dit goede merk nauwelijks in Nederland te verkrijgen.

Als ik zo’n shirtje wil kopen moet ik helemaal naar de winkel van een vriend in Zeist. Dat is dan op de fiets of met de trein. Ik kan het ook online bestellen, maar dan heb ik het niet vandaag...

En dit is waar ik hulp nodig heb!

Outwet doet zijn naam eer aan. Outwet heeft de Giro gewonnen! Outwet is mooi!

Fietschers van den Laage Landen ik roept u op... manipuleer uw lokaale fietschenmaeker, bedel ende smeek. Doet een verzoek tot verkoop van Outwet voor het einde van deeze week!

















verkoop informatie: