Ik ben niet zo’n enorme groeter, soms ben ik te geconcentreerd en staat groeten niet boven aan mijn lijstje, een andere keer ben ik onzeker en bang om voor gek te staan. Soms voel ik me er te goed voor, bijvoorbeeld bij een fietser op een oude piepende fiets in wijde kleding die wijdbeens zit, of bij een hybride fiets. Maar er zijn momenten dat ik high ben van de stofjes in mijn hersenen en dan groet ik zelfs een ezeltje in de wei. Conclusie: ik ben niet een staat tot het opstellen van en het me conformeren aan groetbeleid, -etiquette, -principe, -procedure of -protocol. Waar ligt de grens: is een baanfiets op de weg groetwaardig? Een fietser zonder helm, een mountainbike-cowboy, een hybride-coureur. Wil ik wel iemand groeten op zo’n schreeuwerige Pina? En hoe weet ik überhaupt, of de man die ik groet op het eenzame landweggetje geen serie verkrachter is?
To greet or not to greet, dat is de vraag. Als ik mijn Amsterdam shirt aan heb word ik vaak gegroet door auto’s die even toeteren, vooral auto’s van de gemeente Amsterdam. Serieuze renners groeten mijn EPbike pakje. Vorige week in de Achterhoek groette iedereen mij, zelfs mensen in de auto. Wat moest ik daarachter zoeken: kennen zij mij, lezen zij mijn blog, hebben ze nog nooit een vrouw op de fiets gezien of ben ik uit mijn broek gescheurd? Of denkt men daar: wie goed groet, goed ontmoet.
Vanavond moest ik naar De Haan Wielersport in Oudekerk aan de Amstel en ik reed op mijn racer, maar ik had een jurkje aan. In de stad is dat een grappige combinatie, maar zo langs de vaste fietsroute richting de Ronde Hoep is het een beetje gênant. Wat mij opviel was dat niemand mij groette en dat sommigen mij verbaasd, ja zelfs geërgerd aanstaarden. Dat vond ik niet leuk. Dus als ik niet in het juiste pakje rijd, dan, dan ben ik een NOBODY?
Dat groeten op de fiets, ik vond het een beetje stom, een beetje gek, maar vooral een beetje eng. Maar als niemand mij groet ,voelt het eigenlijk een beetje leeg, eenzaam, niet LEUK.
Ik ga hier over nadenken, misschien is dit het moment om mijn groetbeleid te gaan bepalen... waar trek ik de lijn? Het stuur... een recht stuur groet ik niet en wat betreft de mannetjes op piepende fietsen, die haal ik dan gewoon heel snel in, ik heb op de fiets geen ruimte voor dat dilemma.
Ik fiets, ik groei...
Lastig punt. In eerste instantie zeg ik ja. Maar heb vaak genoeg meegemaakt dat de tegemoet komende fietser je niet eens aan keek. Dus stoppen met groeten. Werd er door de volgende fietser weer wel gegroet. Dus ik groet en wat een andere doet zien we dan wel.
ReplyDeleteTuurlijk groet ik andere wielrenners. Een kort hoofdknikje vind ik genoeg, uitgebreid zwaaien net iets tè.
ReplyDeleteDie laatste alinea over oude mannetjes ... Ik meen me een blog te herinneren dat een stel oude mannetjes je thuis hebben gebracht ? Typisch ;-)
Leuk stuk. Ben het helemaal met je eens.
ReplyDeletehaha Pingwim, dat is scherp van je! Maar dat was dan wel een oud mannetje dat knijterstrak op zijn fiets zat.
ReplyDeleteDit stukje laat ook eigenlijk ziennhoe aso ik kan zijn en dat ik eerst zelf moet ervaren hoe leeg het is om niet gegroet te worden voordat ik zelf groeten overweeg.
Misschien zit het m vooral in de bereidwilligheid om mijn norm bij te stellen :)
Standaard met een hoofdknikje. Of er een reactie terugkomt weet ik vaak niet want daar let ik dan weer minder op.
ReplyDeleteAls hardloper ben ik geneigd om tijdens het fietsen anderen te groeten.
ReplyDeleteInderdaad vaak met een hoofdknikje...
En als er dan terug gegroet wordt is 't mooi meegnomen!
een mondhoek omhoog trekken maar ik weet niet of mensen dat zien
ReplyDelete> Wil ik wel iemand groeten op zo’n schreeuwerige Pina?
ReplyDeleteIk denk nog ff na welk van onderstaande opties ik zal aanvinken:
a) Ja, natuurlijk wil je dat!
b) En bedankt, ik koop nog een keer een Pina
c) Ik zou vereerd zijn.
d) Kuota's en Pina's matchen niet...
Vooruit, nog een:
e) Niet doen, Pina rijders zijn stalkers... ;-)
haha
ReplyDeleteja tis wat heh een pina :)
Duidelijk, ik groet. Een hoofdknik, een tik tegen de helm (vrij naar de wijsvinger tegen de rand van de hoed) en als ik iemand inhaal omdat ik net ff lekker rij, een vriendelijk hallo. Net als dat je informeert bij de renner die alleen midden in de weilanden staat met een lekke band of andere pech, of je iets kan betekenen. En als ik "gewone" fietsers aan de kant bel om er langs te kunnen altijd een korte "merci", of in pelotonverband, even vertellen dat je de laatste bent. Ik kom natuurlijk uit dat door jou beschreven Oosten des Lands en ik weet niet beter. Oude mannetjes krijgen van mij altijd respect, wie weet is dat oude mannetje wel een voormalig wereldkampioen die zijn fiets maar niet aan de wilgen wil hangen.
ReplyDeleteIn België of Frankrijk, of hier over de grens in Duitsland, groet ik ook altijd.