"Rose, kan jij me helpen met een fiets uitzoeken?"

Michel de Goede: een man van iets over de 1.90 m en meer dan 100 kg, geen ervaring op de racefiets, nu nog een roker, nul conditie, budget van rond de 800 euro en geen benul van materiaal…
Wat voor advies geef ik hem?


Mijn achtergrond ligt in het ontwerpen, grafisch en mode, ik heb mijn eigen kledinglabeltje gehad met een eigen winkel. Het oog wil bij mij zeker wat. De wetenschap dat er genoeg fietsmerken zijn die voor bovenstaand manspersoon een model te bieden hebben, maakt dan ook dat ik eerst zoek naar de visuele belevenis die een fietsmerk te bieden heeft. Het is vrij simpel: iemand die in een auto met ronde vormen rijdt en van die semi-relaxte hippe Amsterdamse kleding draagt, ga ik niet vertellen een Scott uit te proberen. Scott heeft, vind ik, een heel hoog knightrider -gehalte, met die harde vierkante vormen. De schreeuwerige kleuren passen niet bij iedereen. Iemand die op een Vespa komt aanrijden, zal naar alle waarschijnlijkheid ook vallen voor een Pina of een Basso. Een man die in het dagelijks leven in een BMW rijdt, zie ik sneller op een Trek rijden dan op een Cervelo. Terwijl een Cervelo het weer goed doet bij creatieve mensen. Het is een gevoelskwestie, de een gaat wonen in een herenhuis, de ander in een moderne villa.


De man die voor me staat is over de veertig, lang en heeft iets eigenwijs en gedraagt zichzelf als een ridder met en knipoog. Hij is duidelijk een man, maar heeft ook iets van een jongen. Hij gaat fietsen omdat hij meer conditie wil, wat fitter wil worden nu hij gaat stoppen met roken. Hij is geen wielerfanaat, is geen gladde-benenjongen en ergens zie ik hem dat ook niet worden. Het merk wat ik bij hem vind passen is eigenwijs, maar niet mainstream, wel speels en jongensachtig en ook stoer. De fiets die hij koopt moet dan ook geschikt zijn om te trainen, door de stad te rijden en om mee te spelen. Ik denk direct aan Kona. Dat is een kleurrijk merk. Qua modellen,  gekozen namen en kleurgebruik haalt Kona geintjes uit dat ik bij andere merken niet zie. Daarbij vind ik de fietsen redelijk geprijsd. Het valt me tegen, dat de Kona-fietsen soms gemixt zijn afgemonteerd, maar ach, voor de prijs moet er ergens op worden ingeleverd. Voor een beginnende fietser maakt het niet zo heel veel uit, iemand met meer ervaring voelt het verschil tussen groep A en groep B, een beginner niet. Die moet nog verliefd worden op de wielersport en een fiets vinden waarmee hij rond de wereld wil rijden.


Michel heeft me verteld dat hij graag mee wil rijden met racers, hij wil woon-werkritten kunnen maken en hij vindt het leuk om in het bos te rijden, maar dat hoeft niet perse. 
In de stad zie ik van een aantal modellen sportievere fietsen. De mountainbike, vaak met vering en noppenbanden, ze zien er stoer uit en vergeleken met een stadsfiets rijden ze fantastisch. Maar eerlijk gezegd, een MOUNTAINbike in Amsterdam-CITY is misschien iets te veel van het goede. De vering en de noppen maken dat het fietsen zwaarder rijdt en ze schreeuwen om de aandacht van de professionele fietsendief. Mijn eerste fiets in de grote stad was een Cube LTD Pro Mountainbike en als ik eerlijk ben was het de grootste miskoop aller tijden: de fiets zelf was heel goed, alleen ik wist nog niet welke fiets bij mij ging passen … het ding was me te groot en te aanwezig. Binnen een jaar heb ik die fiets dan ook verkocht en een racer aangeschaft. 


De singlespeed, niet te verwarren met een fixie (= baanfiets, schietschijf voor stedelijke politie en absolute NO GO voor fietsers zonder ervaring). Een gestripte of minimale racefiets zonder versnellingen. Snelle fiets, simpel in onderhoud. Enig en hip voor in de stad, ronduit vervelend voor buiten de stad en zeker niet geschikt om met een stel racers mee te rijden. Het punt voor mij met mannen van boven de 38 èn de singlespeed èn een koerierstasje is dat ik het al met al een beetje zielig vind. We weten allemaal dat ze geen koerier zijn, de nieuwheid en versheid van de fiets laten zien dat de berijder geen echte hippe trendsetter is en daarbij, rijpere mannen horen niet mee te doen met stads- of jeugdcultuur. Een hip imago is niet te koop. In dit geval is de negatieve aandacht die het oproept ronduit funest. Rondlopen met een labrador puppy, dat werkt in dit geval wèl.


De racefiets en zijn berijders beslaan verschillende vormen en gradaties:  de mensen die op een oude stalen racefiets met piepende ketting rondrijden, het liefst met het stuur omgekeerd zodat ze rechtop kunnen zitten … de types zoals ik, die sinds ze de racer hebben ontdekt niet meer op iets anders rijden en die op een voor de stad veel te dure tweede racefiets rijden die ze hun winterfiets noemen … en dan is er de fietsfanaat die zelfs voor het woon-werkverkeer nog in de fietskleding gaat en dus met een superstrakke racefiets op het IJ-pontje staat. Ik kan vertellen dat het goed te doen is om altijd op een racer te rijden. Ik ben sneller de stad door dan menig ander fietser of de automobilist en dankzij een spatbordje (niet cool, wel handig) blijft mijn achterwerk moddervrij.


De fitnessfiets is een voor mij onbegrijpelijk product, waarover ik weinig heb te melden behalve dat die wordt gebruikt door een comfortgerichte sportieve tourfietser. In mijn ogen niet cool en gezien het rechte stuur ook niet prettig.


Wat adviseer ik Michel nu? Mijn voorkeur gaat uit naar een racer en  eigenlijk ook weer niet. Mijn droomfiets van Kona is een Jake the Snake. Het is namelijk een ULTRA cool vormgegeven veldfiets. Een veldfiets is een racefiets voor in de blubber, of in het veld. Dat houdt in dat de fiets een racestuur heeft, maar ook noppenbanden, echter de noppenbanden zijn in tegenstelling tot die van de mountainbike aanzienlijk dunner. De banden kunnen vervangen worden door gladde banden. De remmen zijn niet zoals die op een racefiets, maar meer zoals die op een mountainbike, zodat de blubber er niet in vastloopt. Voordeel van deze remmen is dat ze makkelijk schoon te houden zijn. Verder is hij niet zo licht en supersnel gebouwd als een racefiets waarmee een finish bergop gewonnen dient te worden, maar het is leuk meekomen met een groepje fietsers.


De Jake the Snake is een duurdere fiets, maar gelukkig is hij niet de enige in zijn familie: er is ook de Jake, die wat goedkoper is en in Michels prijsklasse valt. Om te kijken wat de smaak van Michel is en om zeker te weten dat hij voor een Kona kan vallen, vraag ik hem om op de site van Kona, zonder enige kennis van fietsen, maar puur op uiterlijk en het verhaaltje wat erbij staat,  te kijken naar een aantal modellen die hem aanstaan.


De volgende modellen vormden zijn lijst: PhD, Super Dew, Zing de Luxe en de Jake. De eerste twee zijn van die fietsen met een recht stuur, ze zijn gemaakt om snel en sportief door de stad te fietsen. Een recht stuur heeft ten opzichte van een racestuur bepaalde nadelen, of beter gezegd een racestuur heeft voordelen. Door de vorm zijn er veel verschillende handposities mogelijk. Op een rit van twee uur of meer maakt dat veel uit. Daarbij kan met een enorme snelheid of met tegenwind er dieper in de beugels gezeten worden, ook dit maakt uit. Een recht stuur heeft handvatten en daar horen de handen en eigenlijk is dit een zeer statische positie. Daarbij gaf Michel aan ook met racers mee te willen fietsen en een recht stuur tussen de racers … ik ben er niet voor.


De Zing de Luxe is absoluut een leuke racer van Kona. Het is een aluframe en de voorvork is van carbon, wat op een stijf aluframe geen overbodige luxe is. Met die harde dunnen bandjes op een racefiets komt elke hobbel hard door en deze voorvork dempt een beetje. De onderdelen zijn gemixt: er zit Shimano 105 op, Ultegra en verder de remhoeven van een of ander merk. Mooie Mavic wielen en Selle Italia- zadel maken de fiets af. Een absoluut nadeel is dat in de 2010 uitvoering Kona helaas van het leuke “ouderwetse” ontwerp is afgestapt en nu ook met grote letters op een oversized frame werkt. Jammer. Daarbij is de Zing de Luxe boven  de prijsklasse van Michel. Hij doet er prijstechnisch dan ook beter aan te kijken naar de Zing. Echter deze is aanzienlijk minder afgemonteerd, namelijk Sora en op de wielen is ook flink bezuinigd.


Omdat Michel ook de Jake op zijn lijst had staan en deze mijn voorkeur verdient, zijn we naar Kaptein in Amsterdam gegaan om daar de Jake te bekijken en te testen. Na een proefrit kwam Michel grijnzend binnen en dacht de fiets van zijn leven te hebben gevonden. De prijs was goed en hij leerde al snel dat hij door er gladde banden op te zetten ook met ons, “racers” , mee zou kunnen rijden. Ondanks het feit dat hij bijzonder enthousiast was, heeft hij zich door mij over laten halen om ook eens een echte racefiets te proberen. In zijn prijsklasse en maat stond er in de winkel een Focus Variado. Een Duits merk dat goed uit de testen komt. Het model  - wat meer race dan de Jake van Kona - is afgemonteerd met Tiagra en is in zowel tripple als compact uitvoering te verkrijgen. Een rit op deze fiets bracht Michel enigszins uit balans: hij begreep nu, wat het is om op een meer rigide raceframe te rijden en aan te zetten en weg te schieten. Hij besloot hierna nog even na te denken over de keuze. Belangrijk voor hem is het uiterlijk en de mogelijkheden voor zowel het stadsverkeer als het kilometers maken en eventueel een ritje in het bos.


Ik moet toegeven dat mocht ik een vierde fiets kopen voor mezelf dat ik graag de Jake the Snake wil. Ik vind de fiets stoer en ik wil ook wel eens lekker door de blubber. Een mountainbike is niet mijn cup of tea en een veldfiets kan mij precies die spannende uitdaging brengen die ik zoek. Als ik kijk naar de afgelopen winter weet ik zeker dat ik met de Jake al eerder de weg op had gekund.


Wat betreft de keuze van Michel ..... more will be revealed.