Grover

Toen ik klein was, waren er van die blijspelen op tv met een uit deuren omzoomde woonruimte als decor. Dan vertrok de ene speler via de ene deur en tegelijkertijd maakte een andere via de  andere zijn entree en omdat ze elkaar zochten of juist ontliepen, vormden het een heen en weer gestamp en deurgeklepper een dialoog met de centraal opgestelde acteurs. Ja, en Sesamstraat was er toen ook al om peuters onder meer ruimtelijk inzicht bij te brengen. Dan stond SuperGrover pal naast Kermit en riep “dichtbij” en rende vervolgens weg naar de uiterste hoek van het scherm en riep “ver weg”. Na enige pedagogisch verantwoorde herhalingen begreep ik met menig leeftijdgenoot het verschil tussen dichtbij en ver weg.


Vandaag op het scherm: vier grijze keuvelende dametjes op een bankje, waarachter achtereenvolgend een riviertje en een fietspad lopen; vóór het bankje, parallel aan voornoemd fietspad loopt wederom een fietspad aan de voet van een door groenstroken aangeleunde weg met iets hogerop, achter de kauwende  schapen, wederom een fietspad.


Ik ben deze week bezig met minder intensieve duurtrainingen. Dus vooral uren maken, wat inhoudt dat ik vooral zigzaggend door Noord Holland sjees waarbij ik voor omwegen kies. Zo ook gisteren... in plaats van mijn rondje te beginnen bij de ringvaart en dan af te buigen, begon ik bij Sloterdijk en reed richting IJmuiden, kwam door dat groene gebied waar Dance Valley altijd plaatsvindt en zigzagde me suf. Een blik op mijn kilometerteller leerde me dat ik bij lange na nog niet op de helft was. Ik leek Amsterdam maar niet achter me te kunnen laten. Uit verveling begon ik mijn zigzag te veranderen en koos smalle voor mij onbekende  paden. Zo kwam ik op een fietspad onder de bomen en reed voor de vier oude dametjes langs, volgde de weg, kwam bij een splitsing, ging rechtsaf een charmant pad langs een riviertje op. Lekkere ondergrond; ik had het gevoel op avontuur te zijn totdat ik na een bocht achter de dametjes langs reed.


Gniffelend besefte ik me dat het er wel gek uit zal zien voor de dametjes … zo’n meisje heer en weer racend . Die paden zijn zo fijn dat ik het liefst nog een paar keer op en neer ga, lekker in de luwte van het dijkje, onder de bomen. Maar ik besef me dat het mogelijk een beetje gênant is om weer langs die dametjes te rijden en rijd door. Na een tijdje is er een splitsing en ik ga rechtsaf, een smal weggetje op dat omhoog lijkt te lopen, de zon en tegenwind tegemoet. Genietend en lekker doortrappend zigzag ik het landschap door, totdat ik onder mij het zojuist bereden fietspad  en gepasseerde bankje herken.


Van in mijn eentje uren fietsen word ik altijd een beetje melig: mijn humor wordt vreemd en ik heb continu binnenpretjes. Terwijl ik op het punt sta weer langs de dametjes te gaan, herken ik mezelf in Super Grover en wil naar de dames  “dichtbij” en  “ver weg”  roepen. Met een enorme pret rijd ik door maar  …. de dametjes zitten er niet meer …


Ergens ben ik er wel blij om want wat hadden die dametjes wel niet moeten denken: ik had een beetje voor gek gestaan. Alhoewel, hebben die dametjes, lekker keuvelend op hun bankje, mij - zichtbaar, onzichtbaar, dichtbij, ver weg - wel opgemerkt ?