Alpe d'HuZes

Ik heb een tijdje niets geschreven, het werd me allemaal iets te kankerig in mijn leven en denken. De kunst van het leven met kanker of het leven met iemand met kanker is om daadwerkelijk te leven. Tegenwoordig houdt het leven niet meer op met de diagnose kanker, dus voor mij als familielid is het ook niet zo dat kanker verlies betekent in de vorm van “morgen is mijn vader er niet meer”. Het is wel een angst en zorgen hebben dat zijn intrede doet in mijn leven en tegelijk een versterkt houden van. Mijn vader was drie weken geleden in Nederland en op twee februari is hij getest omdat hij een pijnlijke plek bij de basis van zijn tong heeft. Ik heb geprobeerd een stukje te schrijven maar dat lukte me niet, ik zat heel even in het drama van een mogelijke kanker bij mijn vader. Er schiet dan van alles door mijn hoofd en alles wat ik zag bij mijn vader toen hij in Nederland was, heeft ineens een andere lading. “Wat nou als dit de laatste keer was dat hij bij ons in Nederland was?” Het plaatsen van wat er speelt in de familie begint bij zulke extreme gedachten en langzaam aan vind ik mijn balans weer en kan ik samen met mijn vader zien dat we er misschien even tegen aan moeten.
Mijn gevoel van schaamte en schuld is wel minder geworden, sinds ik deze stukjes schrijf, maar vooral sinds ik de ogen van mijn vader zag toen we het erover hadden. Mijn vader heeft het zwaar te verduren gehad en ik besef mij steeds meer dat herstel van kanker pas begint na de chemo’s en na de bestraling en dat een groot deel lichamelijk is, maar dat er ook een erg groot deel emotioneel is. Dat laatste deel kunnen volgens mij niet veel mensen bevatten. Mijn moeder vertelde me dat als mijn vader iemand ziet met een geel Livestrong armbandje dat hij zich dan even verbonden voelt. Volgens mij is dat heel belangrijk en ik denk dat hetzelfde geldt voor Alpe D’HuZes, dat het een beetje erkenning is voorkankerpatiënten en hun familie. Maar de actie gaat natuurlijk om meer, want er wordt geld ingezameld. En waar gaat dat geld eigenlijk naartoe? Op de site staat: ‘Anderen Faciliteren en Inspireren om Goed, Gelukkig en Gezond te leven met kanker’, dat is erg positief, zoals ik al zei, kanker gaat niet meer persé om afscheid nemen. Ik zie dat mijn vader tegenwoordig een enorm levensgeluk heeft, hij geniet van de kleine dingen, maar ik zie ook dat hij om moet gaan met een aantal verliezen. Zo is zijn hobby koken, maar in zijn gezicht en bij zijn mond is er het een en ander beschadigd: zijn smaak is minder sterk, kan hij niet alle voeding meer verwerken en is hij vaak moe en kan daardoor minder met zijn hobby bezig zijn. Ik vraag me af hoe je anderen kunt faciliteren en inspireren om positief te leven met kanker … het zal te maken hebben met dat herstel op fysiek en emotioneel vlak. Ik kan me voortstellen dat iemand die zo hard gevochten heeft voor het leven weer moet leren hoe dat leven nu ook alweer moest, maar dan nu met een vermoeider en minder sterk lichaam. Een gedeelte van het geld dat wordt ingezameld door Alpe d’HuZes gaat naar een revalidatieprogramma: ‘Het doel ... is het ontwikkelen, implementeren en evalueren van revalidatieprogramma’s voor kankerpatiënten op maat en aangeboden en opgenomen in het basiszorgpakket. Omdat voorgaande studies lieten zien dat krachttraining en conditietraining hierbij veelbelovend zijn, zijn beweeg- en trainingsprogramma’s een belangrijk onderdeel van A-CaRe. A-CaRe kost € 6.000.000,00. Dit bedrag wordt betaald uit het Alpe d’HuZes/KWF fonds.’ Er staat nog meer op de site, het ingezamelde geld wordt verdeeld over een aantal projecten.
Ik ben eigenlijk een beetje uitgeschreven op het moment over kanker, nu het met mijn vader weer spannend is ben ik gegaan van familie van iemand die kanker overleefd heeft naar familie van iemand die misschien weer aan de chemo moet. Het staat iets te dichtbij voor mij nu. Ik ben begonnen met schrijven over Alpe d’HuZes en over Jip om hem te helpen geld in te zamelen. En dat moet nog steeds gebeuren, ik zal dan ook een link plaatsen naar zijn pagina waarop precies staat hoe dit te doen. Mijn andere reden dat ik dit schrijven begon was omdat ik mij verdrietig voelde omdat ik er niet kon zijn voor mijn vader toen hij ziek was, al schrijvende heb ik daar vrede mee gekregen en ik weet dat ik mijn vader diep geraakt heb: hij weet dat ik heel veel om hem geef. Al schrijvende ben ik meer betrokken geraakt bij Alpe d’HuZes en ik ga zelf ook mee naar de Alpe om vrijwiligerswerk te doen. Ik heb zelf weinig geld en dit is een goede manier om ook bij te dragen. Ik zal aan de kant staan om Jip aan te moedigen en bij deze nodig ik iedereen uit om ook te komen, maar vooral nodig ik iedereen uit om te doneren.
Vorige week was het wereld kanker dag en er stonden mensen met collectebussen in de stad, ik had geen geld mee en daarbij lever ik op mijn manier mijn bijdrage. Toen ik die mensen zag staan met de collecte bussen was ik mij er enorm van bewust dat ze er ook staan voor mijn vader. Misschien is het een enorme verrijking voor mijn leven dat mijn vader kankerpatient is, omdat het liefde, compassie en dankbaarheid in mij wakker heeft gemaakt.
De strijd tegen kanker is niet verloren, maar hij is zeker nog niet gewonnen, Guus van den Anker, de clubgenoot van Jip is niet voor niets overleden. Hij heeft ervoor gezorgd dat Jip die berg op gaat rijden, net zoals de gezondheid van mijn vader ervoor zorgt dat ik dit schrijf en zo zijn we allemaal schakeltjes die samen kanker aan de ketting leggen en stukje bij beetje gaan we vooruit. Ik hoop dat het verhaal van Jip en Guus en dat van mijn vader en mij jullie inspireert om te doneren. Hier is de link naar Jip z’n pagina  http://deelnemers.alpe-dhuzes.nl/acties/jipcoolen/team
Ik doe even een stapje terug en wacht de uitslag van mijn vader af. Het is voor mij en mijn familie een intense periode, we hebben vertrouwen, maar toch zijn we een beetje bang, wat nou als....
Een ding is zeker, mocht mijn vader weer naar het ziekenhuis moeten, deze keer zal ik alles op alles zetten er voor hem te zijn en mocht hij gezond zijn, dan zal ik alles op alles zetten om het leven met hem te vieren, maar dan verwacht ik hem wel op de Alpe om Jip aan te moedigen J.