Fotomodel

Kort geleden heeft Santé mij geïnterviewd, voor een serie portretjes van vrouwen die iets doen voor een goed doel. In mijn geval: zes keer de berg op fietsen voor Alpe D’HuZes. Door dit te doen fiets ik met een heleboel andere fietsers een bedrag bij elkaar wat wordt besteed aan onderzoek naar kanker. Om ervoor te zorgen dat we mensen met deze ziekte beter kunnen behandelen. Ook gaat er geld naar een programma voor mensen die kanker hebben gehad, want het is niet niets om een ziekte te overleven. Zulke grote gebeurtenissen kunnen de manier van naar het leven kijken echt veranderen.

Voor het interview belde de journalist mij op en we hadden een prettig gesprek aan de telefoon, niet veel later kreeg ik per mail de tekst die ze over mij had geschreven. En ja, die klopte. Direct na het interview voelde ik mij naakt, ik was eerlijk geweest over mijn gevoelens en motieven om mee te doen. Ook was ik eerlijk over mijn constante gevoel van falen als dochter, want ik zou er wel meer voor mijn vader kunnen zijn, vind ik. “Ik weet niet zo goed hoe ermee om te gaan en in mijn onhandigheid ga ik er dan met een boog omheen. Dan laat ik mijn pa links liggen en na een tijdje verschijn ik weer. Om toch iets te doen fiets ik dan maar een berg op.” Hoorde ik mezelf zeggen tijdens het interview.

Vandaag werden de foto’s voor bij het artikel gemaakt. “Leuk, met mooie kleding en make-up. Het is misschien een beetje eng, maar meestal vinden mensen het achteraf hartstikke leuk.” Vertelt de dame van Santé mij. Ik wil liever niet op de foto. Ik voel me een beetje onzeker over hoe ik eruit zie. De laatste tijd heb ik heel vaak fietskleren aan. Op mijn hoofd zit piekhaar wat alle kanten op staat of wat door mijn helm plat geduwd is. ’s Avonds heb ik – met mijn vermoeide benen – niet zo’n zin in een hakje en jurkjes staan een beetje suf nu ik een streepje op mijn been heb. Daarbij heb ik een wat dunner gezicht soms en lijk ik – in mijn hoofd – een stukje ouder dan dat ik werkelijk ben.

Maar ja, net als met mijn Pa, als ik hem niet bel ga ik hem niet spreken, het is een kwestie van gewoon doen, ook al voelt het soms niet fijn. Net als met het interview, als ik gewoon open ben en mezelf laat zien zoals ik ben, dan voel ik me achteraf misschien een beetje naakt, maar ik ben ook trots en delen hoe ik mijn vaders ziekte ervaar lucht mij ook op. Ik voel me begrepen. Dus zo’n fotoshoot kan ik ook wel!

Wat ik in mijn hele paniek pieker gedachten had overgeslagen was dat ik vroeger als model gewerkt heb, dat ik heel goed weet wat te doen als er en lens op mijn gezicht gericht staat. Ik ben een enorme poser! De moeilijkheid vandaag was niet het poseren, niet het spelen met de lens, dat gaat mij goed af. Het zat hem in het-gewoon-rose-zijn. Rose het fietsmeisje, Rose de dochter van Bart, Rose die ene berg op gaat fietsen, Rose die moeite heeft de training van de club te overleven, Rose gewoon ikke!

Een vriendin stuurde me een tekstberichtje waarin ze me op het hart drukte dat het wel goed zou gaan. “Als de fotograaf je innerlijke schoonheid kan treffen kan er niets meer mis gaan met die foto’s.” Stuurde zij me.

Een foto buiten in de wind, mijn haar waait alle kanten op en op mijn gezicht een blije grijns....

Ik zou zo zeggen.... het is gelukt!

En uiteraard even een snelle foto van mezelf in clubkleding met de make up op. "Wie niet snel is moet mooi zijn." dacht ik zo...