Mee!

Fietsen – of gewoon sporten – valt zwaar als je niet helemaal fit bent. Zo rond deze tijd van het jaar zijn veel fietsers niet fit doordat ze weinig uren op de fiets zaten in de winter. Anderen modderen met hun gezondheid. Vlak voor of vlak na een griep of kouwtje kan sporten zelfs pijn doen.

Vandaag ben ik voor de eerste keer mee gegaan met de training van de club. Vorig jaar trainde ik op woensdagavond met de dames en dit jaar heb ik besloten met de heren mee te trainen. Na het rijden op mijn crosser en wat ritjes met een clubgenoot viel het me op dat ik – voor mijn doen – best sterk ben op het moment. Ik ben mooi de winter uit gekomen. Ik heb wel wat advies gevraagd bij die clubgenoot… of ik wel mee zou kunnen komen was vooral mijn vraag. “Jawel hoor, als ik zie hoe jij vorige week mee reed kan je dat met gemak.” was zijn antwoord.

Goede hoop!

Donderdag trainde ik met de crosser op het parcoursje - rondom het weg parcours - op Sloten. Mijn zelfvertrouwen en sterke benen vielen mij op, maar ik ben op tijd gestopt. Ik voelde natte, slaperige ogen en mijn luchtwegen leken licht geïrriteerd. ’s Avonds aan de telefoon met goede vriend het trainingsmaatje – niet te verwarren met het clubgenootje – sprak ik met trots over mijn vorm.

Vrijdagavond zag ik op weer.nl dat het vandaag zou gaan waaien, na wat overwegingen besloot ik vol zelfvertrouwen naar bed te gaan. Ik weet dat als ik de juiste positie pak in de groep dat ik meekom. Pas met wind in de rug zal het opvallen dat ik wat minder sterk ben, want dan valt het voordeel van de groep weg.

Vanmorgen werd ik lekker fris wakker, stapte onder de douche, liet de hond uit en met een ontbijtje met koffie in de buik stapte ik op de fiets. Afspraakpunt… De Haan wielersport in Ouderkerk aan de Amstel. De groep verzamelde zich, veel jeugd op extreem luxe fietsjes en een paar mij bekende Amstelamateurs. “Oh wat leuk! Ik hoor erbij!” dacht ik opgewonden. De groep splitste meteen in een groep met jeugd en eventueel de dames en de groep met amateurs en nog iets wat ik niet verstond. “Amateurs! Dat ben ik! Dat is mijn groep!” dacht ik terwijl ik meereed. De brug over, langs de achterkant van het dorp en dan over dat gele stuk asfalt weer terug langs de Amstel. Onder de brug door en ….. POEF! WIND! PLAT OP MIJN POFFERTJE!

Twee meter, doortrappen, drie meter, alles geven want ik moet mijn fijne positie pakken waarvan ik zeker weet dat ik mee kom, vier meter, aanzetten …. En flop, flop, flop mijn benen weigeren dienst. Met mijn maximale hartslag sta ik binnen vijf minuten training bijna stil. En mijn groepje? Mijn groepje rijdt door.

Ik heb me omgedraaid en ben naar de jeugd gereden. Hoe dan ook, ik moest en zou trainen. Na een half uur mee met de jeugd voelde ik dat mijn benen niet meer wilden, mijn armen deden zo’n pijn dat ik niet meer wist hoe het stuur vast te houden. Ik heb me af laten zakken en een groet gemompeld. Met tranen in de ogen  ben ik naar huis gegaan.

Ik wilde zo graag. Alleen zat het er niet in vandaag. Ik zit nu op de bank, beentjes omhoog. Ze doen pijn, tot diep in mijn botten. Deze week maar rustig aan. Volgende week kan ik weer mee.