wintertraining

Waar sommigen een pootje over maken, anderen de fiets tijdelijk aan de wilgen hangen en enkelen de crossert of mtb pakken zijn er nog die uitzonderlijken die ervan uitgaan door te fietsen in de winter. Overschoenen, beenstukken, lange broeken, windstoppers, helmmutsjes en handschoenen worden aangeschaft aan het eind van de zomer. De moed is vol. Heroische beelden op het netvlies van tochten door bar en boos, terwijl buiten de zon nog schijnt en de tenen nog vrijelijk bewegen in de surfslipper.

Een paar weken geleden heb ik mijn eerste trainingsrondje in het donker gereden. Mijn niet zo geliefde rondje ringvaart. Vanaf huis, via Sloten, langs de vaart en over Amstelveen richting huis is voor mij net onder de 80 km. Dan is er de korte variant, waar ik de ringvaart zuiver rondrijdt en die is rond de zeventig.

Een trieste rit, vind ik het altijd, langs de dorpen en het water. Meestal, zo rond de kop steekt de wind op en waait ie recht op mijn poffertje. Al wat rest is trappen en accepteren dat als ik bij Crucius ben, het net wat beter wordt.

De ringvaart was mijn eerste fietsroute. Onderweg zie ik allemaal punten waar ik ooit weleens wanhoop heb gevoelt omdat ik toen als beginnende fietser echt nog niet verder dan veertig kilometers trappen kon. Tegenwoordig rijd ik die plekken voorbij, met een hoge cadans en het hoofd opgeheven, veertig is voor mij geen woest getal meer.

Ik heb mij voorgenomen om deze winter in-ieder-geval het rondje twee keer per week te rijden. Dit besluit stamt uit eindjuli-net-voor-augustus.

Rondje Ringvaart, half November, de realiteit... de lucht is koud, de zon lijkt enkele meters boven de weide te hangen, automobilisten willen naar huis. De wind, noord-noord-oost-ofzo, voelt scherp en hard.

Ik herrinner me vorig jaar, zo ongeveer rond eind-januari-begin-februari, de ringvaart was kaal en grauw, het weer grillig en de weg was leeg.

De opbouw van het seizoen begint voor velen in November.  In de winter, als er niet gekoerst wordt, is het tijd - of is er eindelijk tijd - voor het begin van de rustige duurtrainingen. In tegenstelling tot de mooiweerfietser maken de ietswat-serieuzerer-amateurs-tot-en-met-de-eliterenners-met-contract juist in de wintermaanden hun eenzame, koude uren. 

Vorig jaar zag ik een interview met Gesink en het begeleidende filmpje was er een van zo’n duurtraining. Het sprak me aan, ik wilde erg graag hetzelfde doen. De disipline hebben om in de winter een duurtraining te doen. Een aantal per week......

Ik zag een foto van een raborenner in de sneeuw, een lege weg, guur weer en die renner. Die renner die ondanks de omstandigheden, het kon opbrengen om in zijn eentje, gevolgd door de fotograaf, de besneeuwde wegen te trotseren. Bedwelmd door mijn hang naar romantiek en heroische momenten stelde ik me voor hoe ik dit ook zou gaan doen. Hoe ik, als nog-niet-eens-een-b-amateurtje, uren en uren zou gaan trainen, net als de profs.

Daar zit ik dan vandaag, zo half-november-aan-het-eind-van-een-zonnige-dag, ik heb mijn fiets niet aangeraakt. Over een uurtje ga ik schaatsen, met wiebel enkels op echte noren... mijn slippers staan onder mijn bed. Net als ik verlangen ze ook weer naar hoog-zomer-als-de-lucht-warm-is-en-de-benen-goudkleurig-bruin... ach het is behelpen.