vlinders

Het is zover, het is donker als ik naar huis rijd na mijn werk, het is donker als ik voor een training afspreek bij de brug bij Ouderkerk aan de Amstel, het is donker als ik na het eten een rondje Ringvaart pakken wil…

Ik vind het moeilijk fietsen in het donker, maar wel intiem. Ik met mijn fiets in een soort cocon, omringd door gebrek aan licht en zicht. Soms hangt er een soort avond mist over de velden en de wegen en geluid lijkt niet veel verder te gaan dan het randje van mijn lichtcocon. Ik rijd voorbij huizen en kijk naar binnen. Families aan de eettafel, achter de buis, mensen die thuiskomen en hun jas uittrekken, de hond die blaft... ik vind dat lekker. Ik geniet van het aanschouwen, het begluren van andermans leven. Op de fiets trekt het aan me voorbij en het lijkt net een videoclip. Mijn leven, mijn zijn wordt zo geminimaliseerd tot mijn cocon van licht omringd door videoclipjes. Op mijn rechteroor mijn iPod die dit gevoel versterkt. En dan de cadans, het steeds doorgaande trappen van mijn benen.

Maar het is ook eng, ik voel me kwetsbaar op de weg. Auto’s en opritten aan de ringvaart, zien ze me wel, wat nu als ze me raken? Een auto die achter me rijdt en alleen het lampje ziet, of die tegenligger die links af wil slaan, kan hij mijn snelheid wel goed inschatten? Ik ben als fietser kwetsbaar op de weg.

Als vrouw speelt er uiteraard nog meer door mijn hoofd. Met regelmaat denk ik aan van die vreselijke scenes waar een enge man een vrouw inhaalt op de fiets en haar grijpt. Maar ik ben me bewust van mijn snelheid en ik weet dat de gemiddelde fietser in Nederland niet meekomt met een matig racefietsmeisje. Ik kan met die kromme pootjes van me een fikse snelheid weg trappen.. maar toch.

Kwetsbaar

Mijn cocon die zo veilig aanvoelt, mijn kleine wereld op de fiets en dan die grillige onbekende wereld daarbuiten. De avond, het donker... niet het juiste moment voor een helder perspectief, het gebrek aan licht en zicht vervormd immers.

Avondfietsen, ik vind het mooi en ik vind het eng, ik voel me stoer en oppermachtig, maar zo kwetsbaar. En toch, al is het voor mijn zielenrust, de pepertjes en mijn conditie, zal ik mijn uren moeten maken...

Mijn fietsmaatje is nog niet aan donkerrijden toe, hij heeft het schaatsen herontdekt. Anderen brengen het toch niet op.

Maar ik heb geduld... er komt een dag dat het weer druk is op de ringvaart.. als het Tacxen lang genoeg geduurd heeft, of als de schaats geen voldoening meer biedt en dan, op die dag, zullen we samen rijden, oppermachtig! In een veilige wielercocon.... ik wacht op jullie.

En tot die tijd?

Woensdag 80 minuten op de Tacx en donderdag ook.... vanavond laat ik hem staan. Zondag fiets ik met het fietsmaatje mee naar de ijsbaan... in een veilige cocon van het fietsmaatjescollectief.

- een rups zit voor een tijdje in een cocon en komt daar dan uit als een vlinder -

Wat zal het doen met een beginnende fietster?