Crossen voor beginners… deel 2

Ik heb heel bewust gekozen voor het crossen. Ik merkte deze zomer namelijk dat ik niet genoeg zelfvertrouwen heb op de fiets. Dat ik bang voor bochten ben en angst heb om te vallen. Crossen is technisch, maar de ondergrond is niet van asfalt, dus het risico lijkt minder groot. Het leek mij een slimme manier om te gaan spelen op de fiets. Mijn plan voor deze winter is dan ook vooral spelen, geen wedstrijdjes, maar gewoon de wereld van het veldrijden ontdekken.

“Van fietsprinses naar keunnegin van de modder, dat is niet niets, dat gaat niet over rozen.”

Helemaal klaar voor dag twee, deze keer wat minder mooie fietskleding, want gisteren zat er wel erg veel modder overal. Iets betere sokken, want gisteren waren mijn tenen bijna hompjes bevroren vlees. Mijn knalroze Buff ver tot over de oren, want ook die bleken gisteren gevoelig voor het klimaat. De Empella blinkend in de gang, klaar voor dag twee.

Waar ik gisteren de veiligheid van het Amsterdamse Bos opzocht, koos ik vandaag voor het cross parcours rondom Sloten, juist ja, daar waar in de zomer altijd koersjes zijn. Het parcours is afgezet met van dat rood met witte lint. Het bestaat uit een modderige slingerroute met hier een hobbel of een kuil. Sporen van mooie crossbandjes, met van die verfijnde nopjes, waren nog zichtbaar. Gisteren is hier namelijk een wedstrijdje gereden.

Waar het parcours begint? Het is me volledig onduidelijk. Gelukkig vind ik een open stuk en kan ik gewoon ergens beginnen.

Waar ik eerder op de MTB en gisteren in het Amsterdamse Bos leerde dat modder mijn vriend is. Dat ik modder leuk en spannend vind, leerde ik vandaag meer over modder in combinatie met vorst op een parcours en het fenomeen gezichtsbedrog. Het is vandaag immers min 1 en sommige stukken modder zijn helemaal geen zachte stukjes waar mijn wielen lekker gaan slippen. Door de kou zijn ze veranderd in keiharde sporen van voorgangers waar ik met geen mogelijkheid uit kan komen... linke soep joh!

Waar ik dacht gewoon lekker te gaan rijden valt het me niet mee, de scherpe bochtjes, de kuiltjes en de sporen en dat allemaal met een slakkengang. Ik ben maar wat blij dat er niemand anders op Sloten was. Het zal er vast leuk uit hebben gezien, een meisje op een mooie Empella - de crosser bij uitstek – die heel langzaam de bochtjes neemt en bij elke bochtje zachtjes “oei oei oei oei oei” mompelt. Het is wel erg technisch dat crossen, vooral op zo'n parcours.

Soms als je aanzet, dan voel je, je banden wegglijden, in een bocht kan de fiets bijna scheef onder je komen en met een beetje mazzel kom je recht de bocht  weer uit. Zoniet? Dan is het modderhappen. In het gras is het moeilijk te zien hoe de ondergrond erbij staat en een kuil kan hard aankomen. En in mijn geval... die lintjes waarmee het parcours is afgezet... ik zal wel ergens diep van binnen geloven dat het schrikdraad is, want ik reageer er heftig op, alsof ik ze niet aanraken mag.

Nee ik moet nog wel wat oefenen, ik ben nog niet klaar voor een wedstrijdje. En trainen... dat zit er misschien even niet in vrees ik. Ik ben gevallen en ben slingerend in een slakkengangetje naar huis gereden. Mijn rug doet erg veel pijn.

Had ik dan misschien toch moeten gaan schaatsen, of mountainbiken of mijn mooie fiets aan de pekel moeten wagen?

(foto: www.crankmychain.com)