VERHUIS BERICHT

Mijn blog heeft een nieuw adres en een nieuwe look
http://www.rosementink.nl/

Ik hoop dat je daar met net zoveel plezier zult lezen als hier.
Bedankt voor al je bezoeken.

Kijk op de nieuwe site ook even naar: de verkiezing en alpe d'huzes

Tot ziens op de nieuwe site!

Fiets therapie

“Mahaaaam, ik verveel me!” riep ik dan en mijn moeder had altijd wel een antwoord: “Dan ga je iets doen, dan verveel je, je niet meer.” Toen ik klein was had ik wel van die dagen, ik wist niet of ik buiten wilde spelen, wilde gaan paardrijden, gaan lego-en of toch liever playmobielen... of toch maar een boekje? Ik wist het dan niet en in afwachting van de te maken keuze had ik een ronduit suffe dag. Niet effectief...

Vandaag weet ik het gewoon ook even niet. “Ik heb de inleiding van een artikel wat nog even af moet, ik kan een stukje schrijven over kunst, ik heb mijn boekhouding nog, ik wil ook wel een koffie doen met een vriendin, een dvd-tje kijken, een stukje fietsen.... aaargh ik weet het niet!”

Meestal is dit een teken dat ik de stilte op moet zoeken van de weg, gewoon even door de polder trappen, weg uit de stad, weg van de computer en weg van de tv of telefoon, gewoon een stukje rijden. Ik sprint naar de douche, onderweg kom ik de fiets tegen en zet de pomp er al naast, zet wat koffie op, spring onder de douche en ... ga ... na ... denken ... NIET DOEN!

“Zal ik via Ouderkerk of juist via Sloten?”

“Wil ik 100. 50, 150 of gewoon 40 km?”

“Neem ik een Snelle Jelle mee, of koop ik m onderweg?”

“Zal ik anders naar het Kopje fietsen?”

“De pont nemen kan ook.”

“Ik kan ook met de fiets naar een vriendin voor een koffie en dan weer terug”

“Ik weet eigenlijk helemaal niet of ik wel wil fietsen... “

En daar ga ik weer: “Ik heb de inleiding van een artikel wat nog even af moet, ik kan een stukje schrijven over kunst, ik heb mijn boekhouding nog, ik wil ook wel een koffie doen met een vriendin, een dvd-tje kijken, een stukje fietsen.... aaargh ik weet het niet!”

Ik kan niet kiezen vandaag, niet kiezen is ook een keuze, dat is kiezen voor piekeren en een ronduit ontevreden dag. Ik heb zin in de weilanden, de geur van buiten, de wind op mijn toet.

Ik ga een klein stukje fietsen, even de benen los trappen, morgen ga ik al een lusje polder doen en overmorgen heb ik weer een fietsafspraak. Wel zo goed dat ik dat ga doen, want zoals mijn neus nu staat? Zo ga ik niet een superstrakke inleiding voor een artikel schrijven... even dat hoofd leeg... even een stukkie trappen. Moet je nagaan dat sommige mensen duizenden euro’s aan therapie uitgeven als ze niet weten wat ze moeten met hun leven, terwijl wij fietsers gewoon duizenden euro’s uitgeven aan een fiets en maar wat doen. Wij fietsers hebben maar mazzel, wij zijn vrijbuiters, met gebruinde benen en besproette toeten doorkruisen wij het land, waarheen? Gewoon daar waar mijn voorwiel heen gaat...

“Maahaaaam, ik ben fietsen!”

een wedstrijdje....

Die met die zwarte helm en rode mouwen, die daar vooraan echt niets te zoeken heeft?
Dat ben ik dus.

Mooi-weer-stress

Elk weekend, zo vanaf een uur of negen is het verzamelen geblazen. Bij ons in Amsterdam doen we het bijvoorbeeld bij het Kalfje aan de Amstel. In Zeist doen ze het bij EPbike of bij die sportschool. In Eerbeek doen ze het om tien uur bij Last Gear. “Alle fietsers verzamelen! Lekker een paar uur trappen en op tijd weer thuis!” Een tijdje terug vertelde iemand me dat, dat zo hoort. “Fietsen, dat doe je in de ochtend.” zei hij stellig. Ik heb dan soms - als ik om negen uur achter mijn fruit met yoghurt of het gaanontbijt met een espresso zit in mijn pyamabroek met de tv aan - een beetje de zenuwen.  Duizenden gedachten gieren door mijn hoofd: “Had ik nu op de fiets moeten zitten? Dat hoort immers zo. In welk boekje staat dat dan? Ik vind het gewoon fijn om lekker te ontbijten nadat ik wakker werd van het daglicht. Wat zullen de andere fietsers wel niet van me denken.”

Fietsen hoeft niet persee in de ochtend, het is alleen voor sommige mensen wel zo handig, want door de week zitten ze op kantoor en in het weekend willen ze naast hun hobby – fietsen – ook nog wat aan hun dag hebben en kunnen ze er zijn voor hun partner en eventueel de kinderen.

Vandaag is het mooi weer, het is een graad of dertien, een slap windje en een zoet zonnetje. Tout fietsend Nederland zit op zijn carbonnen ras paardje om de wegen des provincie aan te doen. Het is inmiddels een uur of twaalf, dus de eerste groepjes zijn al bijna thuis. Het is mooi weer, we zetten alles aan de kant, we gaan fietsen, fietsen is immers een zomersport.... zo zegt men. Laat ik nou juist vandaag geen zin hebben in mijn fiets. Laat ik nu gewoon mijn boodschappen willen doen en een wasje willen draaien. Het hondje uitlaten en een koffie op het terras. Het zaterdagkrantje willen lezen en lekker vroeg in de middag een pastaatje willen eten. Laat ik nou gewoon met de gedachte spelen om met de ramen open en opera op de radio lekker appelflapjes te gaan bakken en op te peuzelen op het bankje voor het huis, terwijl ik naar de vogels luister... dat dus.

Maar ja, het is mooi weer, dus we moeten fietsen.

Ik ga me niet gek laten maken. Ik ga doen waar ik zin in heb! Hoezo de geldende fietsnorm volgen? Ik zit door de week toch niet op kantoor? Ik deel mijn eigen uren in! Ik fiets door de week vaak overdag, omdat ik dan in de avond werk.

Daarbij, we hebben het hele voorjaar nog, dit is niet de laatste mooie dag hoor!

Nee ik ga niet mee met de massa! Vandaag ben ik een kleine fiets anarchist! Ik ga lekker naar de Appie en koop appels en bladerdeeg, zodat ik appelflapjes kan bakken... 

Op de apenrots

Het lijkt wel alsof het dames-maand is. Alle teksten die ik schrijf, interviews die ik doe en ritten die ik maak lijken doorspekt met hetzelfde thema: Vrouw op de fiets. Vorige week interviewde ik Nynke de Jong en Marijn de Vries voor een artikel voor in de Fiets en een paar dagen daarna reed ik mee met de dames van Last Gear in Eerbeek, zodat ik een stukje over ze kon schrijven voor het blad van de NTFU. En ergens is dit voor mij een goede ervaring geweest, die mij ook echt raakt. Ik ben namelijk niet alleen.

Ik fiets nog niet zo lang en heb het mezelf regelmatig erg moeilijk gemaakt door alleen maar mee te fietsen met mannen die al zoveel verder waren dan ik. Ik verklaar wel eens lachend dat ik toerdersbenen met een koershart heb, maar wat daar dan ook nog bij komt is een enorme dosis onzekerheid. Dat maakt leren moeilijk. Ook heb ik de neiging mezelf te vergelijken met andere fietsers en aan de hand van die vergelijking mijn doelen te stellen..... dat is pittig hoor als je fietst met een stel kerels! Op karakter ga ik mee, maar achteraf vraag ik me wel eens af waarom, waarom, waarom doe ik mezelf dit aan?

Nynke de Jong en Marijn de Vries hebben samen een boek geschreven - Vrouw en Fiets, handboek voor de fietsende vrouw heet het – en daar ging het interview dan ook over. Nynke is een onwijs grappige toerfietser, ze heeft geen Andy Schleck achtige bouw, maar zo op het eerste gezicht een paar goede benen en een pittig karakter. En Marijn? Die kan fietsen! Ze rijdt niet voor niets in het nieuwe pakje van Team AA drink Leontien.nl en dan te bedenken dat ze eigenlijk nog niet eens zo heel lang fietst. Ik heb een leuk gesprek gehad met die twee. Af en toe maakte mijn hart een sprongetje en van binnen riep ik: “Jij ook? Ik ben dus niet de enige?” Marijn vertelde bijvoorbeeld over hoe ze erachter kwam dat ze meer met haar lichaam kan dan ze dacht dat ze kon en dat ze daar al fietsend achter is gekomen. Ze vertelde dat, dat inderdaad wel iets met je doet. Nynke vertelde dat ze het sprinten naar plaatsnaambordjes doodgewoon niet leuk vind en dat, dat okay is.

Wat mij opviel was dat beide fietsters het accepteren dat ze niet zoals de mannen zijn, sterker nog, ze zijn tevreden met de fietster die ze zijn! En daar zit mijn les, ik kan niet altijd even hard als de mannen, ik rijd nog niet zo netjes in het wiel als het meisje van de club die al tien jaar op de fiets zit, ik vind koersjes eng, ik voel me een beetje alleen als ik met een naar plaatsnaambordjes-sprintende-mannen-groep rijd, ik vind dalen eng, maar ik doe het allemaal wel en iedere keer blijkt dat wat ik vooraf als totaal onmogelijk zag toch best mogelijk is.

Voor mij was het goed om die twee te interviewen, want ik kwam erachter dat ik niet de enige was, dat het niet raar is om soms verbaasd te staan kijken naar de groepjes mannen waar tussen ik mij begeef.

Met mijn Wow-ik-ben-een-vrouw-gevoel ging ik richting Last Gear in Eerbeek. Dit is een mountainbike club met bijzonder veel vrouwelijke leden. De trainer van de club – ook een vrouw – vertelde mij hoe ze merkt dat vrouwen echt anders zijn. Dat een man die op een berg staat en die naar beneden mag helemaal los gaat, maar dat een vrouw tijdens het naar boven rijden zich als druk maakt over hoe steil het daarna naar beneden gaat.

Zoiets zei Nynke ook! Iets over vrouwen die van te voren denken dat ze het niet kunnen terwijl mannen zich er doorheen bluffen....

Ik ben niet alleen! Er zijn er meer zoals ik!

Na alle vrouwen interviews ging ik dan toch fietsen met een man.... snot op mijn wang, tegen een mannen kont aan kijkend, steeds net even wat harder dan leuk was. Af en toe snijdende opmerkingen over mijn tempo en ik die daar serieus op in gaat en die uitlegt wat een last ik heb van de koude lucht en dat ik mijn inhaler ben vergeten. De man die ineens gaat bepalen wat onze route wordt en de man die grappen begint te maken over lossen terwijl we stil staan.

Waar was ik terecht gekomen? Sinds wanneer mag er op de apenrots gefietst worden?

Ik vond het niet zo leuk meer, wat een vervelende man!

“Als ze dat de hele tijd zouden doen, vind ik het goed, maar dan fiets ik wel mijn eigen rondje.” Hoor ik ineens in Nynke’s stem in mijn hoofd. Ik ga naast de man fietsen en vertel hem dat ik het eigenlijk niet heel erg leuk vind om de hele tijd achter een kont aan te rijden die zonder enige communicatie de route kiest en die stomme dingen naar me roept. En toen gebeurde het, mijn hartslag schoot omhoog en alsof het de mijne niet was hoorde ik mijn stem “Dus ik ga de andere kant op, doei heh.”

Mwuaaah! Ik heb het gedaan!

Om de hoek pakte ik mijn telefoon en belde mijn trainingsmaatje. Wow wat was ik trots.

Bedankt Nynke, Marijn en de dames van Last Gear! Jullie dachten misschien dat zo’n interview handig was voor de verkoop van het boek of ter promotie van je club. Nee joh, het was voor mijn zielerust!

De derde editie van De Twitterrit!

Kijk maar snel: http://www.detwitterrit.nl/