Het Seizoen

Het is zover,
Cyclocrossen... blubberraggen

Nieuwe mannen in lycra
banden met noppen

Ik ben er klaar voor!

MTB is ok ole ole! Part 3

“Een kombocht is eigenlijk niet veel meer dan een mini-bocht in het Velodrome, maar dan bovenop een berg, gemaakt van zand.”

“En een full-face-helm is geen indicatie van toekomstige onveilige zaken, het is slechts een verzekering van tanden die niet in een boom gedrukt zitten...”

Ik kreeg tranen in mijn ogen toen ik in Hoofddorp mijn helm ophaalde, het was een soort motorhelm voor op de fiets. Zo’n helm die bmx-ers dragen. Ik wilde gewoon mountainbiken, zoals ik het me voorgesteld had. Gezellige, gemoedelijke mensen op een fiets met dikke banden, op jeeppaden... die rustig aan over een licht glooiend landschap reden. Met zo’n rugtasje en een helm met een klep.

Livigno is een belastingvrij Italiaans dorpje wat alleen vanuit Zwitserland te bereiken is. Livigno ligt in de Alpen. Het dorp is een soort klassiek Alpendorpje met schattige huisjes, bruine Zwitserse koeien, skiliften en .... het Mottolino Bikepark.

Bovenop een berg is de start, met drie routes; blauw, rood en zwart. Rijders dragen, naast de enorme helm, arm en beenstukken. Het is verstandig om ook voor het lichaam wat te dragen, zodat de rug bij een val gespaard blijft... de rug? Een val? Ik ben het! Rose Mentink.... Poldertrapster! Ik durf bij het parcours van mijn club nieteens door de derde bocht zonder te remmen, ik wordt losgereden omdat ik in het pelotonnetje te beleefd ben en aan de kant ga voor mensen. In het Velodrome rijd ik huilend rond omdat ik het eng vind om schuin in een kommetje rond te rijden. Ik heb er twee jaar over gedaan om van mijn zijwieletjes af te komen. Mijn BMX 2000 hebben mijn ouders verkocht voordat ik ooit met mijn wielen loskwam van de grond. Ik ben de Col D’Ornon afgelopen..... want ik vond het dalen eng!

Een bikepark is eigenlijk een redelijk veilige omgeving. De kombochten liggen bijvoorbeeld niet op een randje met daarnaast een rafijn dat een miljoen lichtjaren diep is. Het is zo ontworpen dat een fout niet persee dodelijk hoeft te zijn... De zwarte route is moeilijker dan de blauwe, beide hebben ze obstakels waar wat techniek bij komt kijken, naast obstakels is er de mogelijkheid om een B-route te nemen.

Geruststellend.

Ik sta al te huilen voordat ik aan het rijden ben!

Doordat het rijden downhill gaat, heeft de fiets automatisch snelheid, genoeg om met een noodvaart door bochten en tussen bomen door te rijden. De truuk is om evenwicht te bewaren en de fiets zijn werk te laten doen. Kombochten zijn zo eng nog niet; doordat het niet recht naar beneden gaat kan er ook niet een enorme snelheid worden opgebouwt. Ondanks dat het minder eng lijkt, is de binnenbocht zeer ongunstig. Hier ligt rommel waardoor de fiets moeilijk te controleren is.

Boven de boomgrens lijkt het parcours een soort maanlandschap met voorbij rijdende Dark Vaders op uit de klauwen gewassen mountainbikes. De wind en het vertekende geluid door mijn helm versterken het idee dat ik me niet op aarde bevind. Sommige stukken vind ik zo leuk, dat ik eigenlijk terug wil om ze nog een keer te doen. De moeilijkheid komt als we de bomen bereiken. De bochten zijn namelijk nog net zo heftig, alleen de ondergrond bestaat nu uit boomwortels, stenen en zand. En de weg... die lijkt een stuk steiler af en toe. Angst zorgt ervoor dat ik met mijn handen op de remmen ga en bijna val. Door te remmen blokkeren mijn wielen en is er geen andere optie dan naar beneden te glijden of gelanceerd te worden.

Ik wil niet meer!

Dit is waar mijn ervaring op de racefiets van pas komt. Halverwege het trainingsrondje pijn hebben of vermoeid zijn betekend namelijk dat ik nog steeds door moet trappen om thuis te komen. Weer en wind? Doorrijden is de enige manier om daar snel van af te zijn. De groep niet bij kunnen houden? Doe het toch maar, alleen is het nog zwaarder.

Op de berg in Livigno geldt hetzelfde principe, halverwege stoppen is geen oplossing. Naar boven lopen met de fiets is te zwaar en naar boven rijden op een downhiller ook. Naar beneden lopen met een fully in de hand over onverharde paden is ook geen pretje. De enige optie is doorrijden.

Ik tel tot tien, zoek naar dat laaste beetje lef en rijd door.

Downhillen is heftig, ik ben achteraf heel emotioneel en ook uitgeput. Het kost me een andere energie dan een duurtraining of een koersje. Ik heb me afentoe wanhopig gevoeld omdat ik een mix van emoties als angst en gretigheid ervoer. Ik voelde me klein en nietig, maar ook een overwinner en bigger than life. Ik ben geen thrill seeker maar dit is een kick die ik graag vaker wil ervaren.

MTB is ok ole ole! Part 2.... the pictures

Van Amsterdam naar Zurich, met trein 1 naar een dorpje, met een boemeltje naar het andere dorpje. Heerlijke Zwitserse bergdorpen trekken voorbij terwijl we met treintje 3 rijden naar de opstapplaats naar Livigno. Het laaste deel van de reis is met het postbusje over een bergpas en door een tunnel. Livigno is alleen te bereiken via Zwitserland... een soort belastingvrij promised land... of house of horror als je een nederlands fietsmeisje bent.

Collega Wouter is al ervaren en met zijn collectoritem waardige Trans Alp tas lijkt hij hier thuis te horen.

Ik daarintegen weet met mijn magere glimlachje niet te verhullen dat ik zover uit mijn comfort zone ben dat ik deze nieteens meer zien kan.

Boven op de berg bij het Livigno Bikepark lijkt het er allemaal zoet uit te zien. Een beetje kijken naar riders, wat liggen in de zon. Mijn relaxte staat van zijn is een van onwetendheid....

Iedereen lijkt het naar zijn zin te hebben, dus ook ik pak de fiets.

Bescherming om, stiekem toch wel bang....

Helm op....

En nu.... alleen maar achter deze jongens aanrijden....

klik hier om te zien wat die jongens doen in zo'n bikepark

Die beschermende kleding is echt nodig....
En wat betreft het verslag van mijn rit en foto's van Dowhill-daisy-ride-with-rose.... more will be revealed.

Twitterrit the Movie

MTB is ok ole ole!

Ik ben ‘s werelds slechtste mountainbike en die titel draag ik vol zelfvertrouwen terwijl ik fier op mijn racefiets zit. Mijn eerste fiets was een mountainbike, een Cube LTD pro, een hardtail en ik wist eigenlijk niet zo goed wat ik er mee moest doen. Na een jaar heb ik dan ook die fiets verkocht en mijn racer aangeschaft.

’s Werelds slechtste mountainbiker, dat is niet niets. Vooral gezien het feit dat ik mijn fietskleren aan het wassen en klaarleggen ben, omdat ik volgende week naar Italië ga.... om te mountainbiken.

Ik ga voor FIETS naar een product presentatie van Rose mountainbikes in Italië. De bedoeling is dat ik wat te weten kom over de damesmodellen. Tja... rijden is weten hè, oftewel ik zal moeten gaan rijden... op een mountainbike.... in de bergen... ik... Rose Mentink Poldertrapster.

Om te wennen aan de geometrie van een mountainbike heb ik een fiets opgehaald bij de redactie. Een fully, oftewel een full suspension. Dat is een fiets die zowel aan de voor als aan de achterkant veert. Mijn fully is van carbon, is xt afgemonteerd en die verende dingen voor en achter zijn van Fox. Waar mijn racer snelspanners heeft, gebruikt heeft deze jongen zowel voor als achter echte assen, een soort buisjes die het wiel in de vork houden. En uiteraard heeft deze fiets schijfremmen en een stel banden dat dikker is dan mijn armen. Leuk detail... mijn naam staat op het frame “thrill hill ROSE” .

Ik besluit met de fiets het Amsterdamse bos in te gaan. Achteraf hoor ik dat dit helemaal niet mag, het bos is voor wandelaars en niet voor crossers en mountainbikers, bij deze mijn excuus. Ik heb een fietser van mijn club gevraagd met me mee te gaan. Hij heeft ervaring op dit soort fietsen en is aardig, dus misschien kan ik van hem wat leren. Dat ik me gelukkig op de weg voel is al bekend, hoe zeer ik aan die strook asfalt hang was voor mij nog nieuw. Fietser Brendan gaat van de weg af, het gras in en in een poging hem te volgen lijkt het net of mijn fiets in een rails rijdt en ik niet van de weg af kan. Ik voel weerstand om het veilige, mij zo bekende asfalt lint los te laten.

Een mountainbike is niet gemaakt voor op de weg. Ik ben om te wennen aan dat idee wat vaker gaan fietsen in het Amsterdamse Bos en krijg wat meer lef. Zo durf ik na een tijdje een heuvel af te fietsen aan de flauwe kant. De steile kant voelt voor mij nog als het einde van de wereld en ik durf het simpelweg niet op een fiets waar ik me ongemakkelijk op voel. Ik scheur wel door blubber en glijd bijna uit. Ik neem met een hogere snelheid de kleine veilige weggetjes en durf scherpe bochten te maken. In deze bochten ervaar ik met vreugde en opwinding hoe de banden zich vast lijken te grijpen aan de grond.  Ik begin het bijna leuk te vinden.

Door het plezier krijg ik naast een enorm bemodderde glimlach ook wat meer lef. Ik besluit om zo’n smal boomwortelweggetje te proberen. Schakelen, en trappen trappen trappen! Halverwege komt mijn voorwiel los van de grond, in een soort heldere rust verdeel ik mijn gewicht en trap door. Helaas ben ik toch mijn evenwicht kwijt en weet dat ik ga vallen. In een impuls laat ik mijn stuur los en gooi mijn armen om een boom. Daar hang ik dan... misschien was dit niet zo verstandig... ik krijg mijn voeten niet los... aan de boom, daar hang ik.... eww iemand heeft een stukje kauwgom op de boom geplakt en ik zit er bijna op met mijn gezicht!

“Hallooooooh” 

“Is daar iemand?” 

Onder mij zie ik brandnetels, aan mijn voeten zakt de mountainbike steeds verder weg. Als ik loslaat val ik in de prikkers, als ik blijf hangen gaat mijn inmiddels dubbelgevouwen enkel pijn doen. Ik krijg mijn schoenen maar niet los. Met een arm blijf ik hangen, met de ander maak ik de sluiting van mijn schoenen los. Een besokte voet staat al in de natte modder en de ander volgt. Ik sta op beide benen en duw de mountainbike naar boven. De mountainbike.... met achter zich aan slepend aan de pedalen.. twee luxe Sidi schoentjes.

Boven aan gekomen besluit ik naar huis te gaan, onderweg val ik nog twee keer en beide keren krijg ik mijn voeten niet los. Mijn sokken zijn zompig en nat. Mijn zelfvertrouwen zit ergens naast een stukje kauwgom tegen een boom geplakt. Ik hoor op de weg thuis en als een weggetje steil is, dan dient een fiets op de schouder gedragen te worden.

’s Werelds slechtste mountainbiker... ik ben nog niet eens in die mountains geweest... het Amsterdamse Bos is al te gewaagd voor mij.

Dat wordt wat in Italië... 

De koers en Italiaanse muziek

Verbleekt truitje, haar op de kuiten.

Geen koersje voor mij vandaag, ik zoek de rust van een D1 training. Eigenlijk zou ik naar Sloten gaan, maar in plaats daarvan heb ik mijn tas gedumpt bij Lohman en ben ik de stad uitgereden. Op avontuur. Het  waren drukke fietsweken voor mij.

Op een wat oudere Cannondale, voor op het grote blad.

Zo’n twitterrit organiseren, beginnen met training bij de club en het rijden van mijn eerste koersjes. Dat gaat je niet in de koude kleren zitten. Mijn to do-lijst is groot en mijn hoofd is vol. Ik heb het gevoel dat ik op springen sta en tijd voor mezelf nodig heb. Tijdens de wandelingen langs het water met de hond denk ik na  over de training van de dag ervoor  en over hoe de bochten beter aan te snijden tijdens de koers. ’s Avonds in bed, in mijn dromen is het hoofdthema wielrennen, met wisselende categorieën  zoals:  geschoren benen, fietsframes, lossen, vallen, helmen, fietsschoenen en de koers. Steeds maar weer de koers. Mijn hoofd draait en maalt, het tempo hoog, de koers... de koers.

In een rustig tempo haalt hij me in, grijze haren wapperend in de wind.

Maandag was ik op bezoek bij Fiets. Ik ga freelance voor dit blad schrijven.  Of ik met een idee of tien kan komen... gewoon schrijven. Naar Italië volgende maand om te mountainbiken... “het is okay, die schoenen regelen wij wel” ... “weet je zeker dat je kan, dan boeken we nu je ticket”... Ik heb maandagmiddag voor me uit zitten staren en ook even gehuild. Ik voel me net een prinsesje dat  zojuist het goede sprookjesbos in is gewandeld. Tegelijkertijd ben ik bang. Ben ik wel goed genoeg voor een blad als Fiets? Wat nou als blijkt dat het niet kan... sta ik dan voor gek? Zal ik tegenvallen?

Twee meter, drie meter, het gat wordt groter. Hij peddelt rustig door en ik zie hem en geniet.

Ik fiets nog niet zolang. In een korte tijd heb ik mezelf wegwijs gemaakt in de wereld van het fietsen. Ik ga mee naar koersen en maak foto’s van profs, om mijn nek wappert een perskaart. Ik rijd de Alpe op en kom erachter dat ik het kan en ’s avonds schrijf ik voor de site van Alpe d’Huzes. De dag erna sta ik mensen aan te moedigen die de berg voor de zesde keer die dag, oprijden. Ik heb mijn eigen gesponsorde fietstocht, De Twitterrit. Boretti maakte er een feest van, compleet met shirts, volgwagen, fotograaf en cameraman. 37 rijders hebben een mooie dag, omdat ik bedacht dat het mogelijk moet kunnen zijn.

En dan nu de koers, rijden met de mannen, op het moeilijkste parcours van de omgeving.

Maar wat is dat... hij kijkt achterom, gaat staan op de pedalen en zet aan.

Koersen is indrukwekkend, het zijn er weinig die hun eerste koersjes uitreden. Het peloton met racende kerels is wat intimiderend voor mij. Ik ben nog wat te beleefd en pak mijn plekje niet, want ik begin immers net en ben bang een ander te schaden. Bochten worden hard genomen en mijn angst om te vallen is nog groter dan mijn angst om te lossen. Als ik los zet ik alles op alles om het peleton racende mannen bij te benen, maar hier blijkt dat ik nog een groentje ben. En wel een groen meisje, ik kan nog niet zo hard. ’s Avonds na een koersje slaap ik slecht, de beelden van bochten en renners op mijn netvlies en ik heb moeite mezelf toe te staan nog niet zo goed te zijn. Mijn lat ligt hoog en ik verlies mijn plezier. Ik vergeet te spelen op de fiets en heb angst. Angst... zelfs als ik in mijn eentje een rondje rijd.

Hij gaat de bocht om, onder het viaduct, langs het water. Ik zie een potentieel goede route en rijd achter hem aan. Hij kijkt weer om en zet nog meer aan. Ik luister naar Italiaanse muziek op mijn iPod. Ik ben gelukkig. Voor het eerst in weken ben ik weer blij op de fiets en vind ik weer stilte in mijzelf. Nogmaals kijkt hij om, ik vraag me af waarom, hij zet aan en kijkt om... heb ik iets van hem aan ofzo?

Het besluit om een koersje te doen schieten is een liefdevolle keus voor mezelf. Ik voel me overompeld door het koersgeweld, de drukte in mijn leven en de nieuwe uitdaging op het gebied van werk.  Bij mij werkt het dan goed om een beetje gas terug te nemen. Een lekkere D1 training in mijn eentje is voor mij echte ontspanning. Niets of niemand krijgt mij tijdens een D1 training van mijn apropos. Want D1 is een goede plek om te zijn, de zon op mijn huid, de cadans hoog en rustig aan doorgaan. Geen koers voor mij, volgende week is er een nieuwe kans.

Ik kijk ook achterom, misschien wordt hij achtervolgt. Zou hij in de problemen zitten.... wat is er toch aan de hand? Maar neeee ineens begrijp ik het! Meneer is tegen mij aan het koersen! Maar ik doe niet met hem mee! Hij daagt me uit met dat achterom kijken en aanzetten.... ondertussen is hij nog steeds in zicht en zet hij alles op alles.... en ik? Ik doe D1 met Italiaanse muziek. Sorry meneer, geen koers voor u, volgende week bent u net als ik ook welkom op Sloten.